راه رسیدن به آنجا

تیلور (اشلی اولسن) و کایلی (مری-کیت اولسن) شانزده ساله شدند! این یعنی رانندگی و برای این دوقلوها، یک ماشین جدید! رسیدن به آنجا دختران و گروهی از دوستان نوجوانشان را به سفری جاده‌ای به شهر سالت لیک سیتی و المپیک زمستانی می‌برد. اما رسیدن به آنجا از کالیفرنیا به آن سادگی که به نظر می‌رسد نیست. بعد از یک مسیر موانع سرگیجه‌آور از گلگیرهای دفرمه، چرخ‌های دزدیده شده، پیچ‌های اشتباه، ماجراجویی در لاس وگاس و مجموعه‌ای از اتفاقات، اشتباهات و دوستان جدید، در نهایت به کوه‌های برفی یوتا برای اسکی، اسنوبورد، برف‌رو و بازی‌های مختلف می‌رسند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه هالیوود چگونه از وفاداری طرفداران سود می‌برد، صحبت کنند. دوقلوهای اولسن در زمان ساخت این فیلم، سلبریتی‌های مشهوری بودند (مانند جاستین بیبر، مایلی سایرس و دیگران که اخیراً محبوبیت بیشتری دارند). آیا فکر می‌کنید ستارگانی مثل آنها هنگام ساخت فیلم، مسئولیتی در قبال طرفدارانشان دارند؟ آن مسئولیت چیست؟
• درباره رانندگی نوجوانان در این فیلم بحث کنید. اگر بچه‌های واقعی به این شکل خطرناک رانندگی کنند و کمربند ایمنی نبندند، به نظر شما چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا فیلم‌سازان باید در ساختن این صحنه‌ها دقت بیشتری داشته باشند؟ چرا؟
• تعریف کلیشه نژادی چیست؟ این اصطلاح چگونه در مورد صاحب یک سالن عروسی هندی و راننده مکزیکی صدق می‌کند؟

والدین باید بدانند که فیلم «رسیدن به آنجا: ۱۶ سالگی و مجوز رانندگی» در سال ۲۰۰۲ به طور خاص برای بهره‌برداری از محبوبیت مری-کیت و اشلی اولسن، ستارگان محبوب سریال‌های تلویزیونی، ساخته شده است. این فیلم تقریباً هیچ داستانی ندارد، شخصیت‌های کامل و محقق‌شده‌ای ندارد و به جز ترویج طیف وسیعی از محصولات، نمایش برخی رفتارهای غیرمسئولانه (به ویژه در سکانس‌های رانندگی) و کلیشه‌های قومی ملایم، در غیر این صورت ملایم است. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم با بودجه‌ای اندک ساخته شده و بدون توجه به کیفیت یا جزئیات فیلمبرداری، تولید و تدوین شده است. نمی‌توان بدتر از این تلاش آشکار برای سودجویی از یک ستاره سابق تلویزیونی را تصور کرد. هرگونه شباهت به کودکان، موقعیت‌ها یا احساسات واقعی کاملا تصادفی است. گفتگوهای نوجوانان ساختگی اغراق‌آمیز و آزاردهنده است؛ دختران خندان و شیطان تنها تا مدتی می‌توانند در مرکز توجه باشند بدون اینکه جذابیت خود را از دست بدهند؛ و کلیشه‌سازی از نوجوانان و اقلیت‌های قومی به شدت توهین‌آمیز است.رسیدن به آنجا اتلاف وقت است و هیچ چیز قابل توصیه‌ای ندارد.