تهاجم

تهاجم چهارمین فیلم اقتباسی از رمان ۱۹۵۵ جک فیننی است (اقتباس‌های قبلی شامل حمله دزدان بدن در سال ۱۹۵۶ و بازسازی فیلیپ کافمن در سال ۱۹۷۸ است). اما تغییری که توسط بیگانگان در این نسخه ایجاد شده و انسان‌ها را تهدید می‌کند، دیگر به صورت کپسول‌هایی که در هنگام خواب قربانیان را در بر می‌گیرند، نیست، بلکه یک "ارگانیسم بسیار مقاوم" شبیه به ویروس است که از طریق مایعات بدن منتقل می‌شود. وظیفه کشف پادزهر بر عهده دکتر استیون گالئانو (جفری رایت)، کارول بنل (نیکول کیدمن) روانپزشک واشینگتن، دی.سی. و همکارش بن (دنیل کریگ) است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاثیر خشونت تلویحی در فیلم‌های ترسناک صحبت کنند. آیا فیلم‌ها ترسناک‌تر می‌شوند وقتی که اعمال خشونت‌آمیز را بر روی پرده نمایش می‌دهند یا وقتی که این اعمال را به تخیل شما واگذار می‌کنند؟ چرا؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد پیام فیلم، اگر وجود داشته باشد، بحث کنند. آیا انتخاب پیشنهادی موجودات فرازمینی - یکنواختی بدون جنگ یا فردگرایی و خودخواهی همراه با جنگ و درگیری - منعکس‌کننده مسائل خاصی در جامعه امروز است؟

والدین باید بدانند که این اقتباس سینمایی اخیر از حمله دزدان بدن قطعا می‌تواند برای کودکان ترسناک باشد، علی‌رغم اینکه بیشتر خشونت‌های آن به صورت تلویحی نشان داده می‌شود. این فیلم از صحنه‌های اکشن و خشونت‌آمیز نیز بهره می‌برد: سقوط یک شاتل فضایی، تصادفات شدید و پر سر و صدای ماشین، درگیری‌ها و تیراندازی‌های خونین. و ویروس بیگانه انسان‌ها را با ظاهری ترسناک (پوسته‌پوسته، بدون ویژگی و خس‌خس سینه) رها می‌کند، قبل از اینکه آنها را به نسخه‌های وهم‌آلود خودشان تبدیل کند. فیلم - که ساختار آن منعکس‌کننده ذهن آشفته شخصیت اصلی است - به سرعت در زمان جلو و عقب می‌رود به روشی که ممکن است بینندگان جوان را گیج کند. زبان فیلم مختصر است (یک یا دو بار از کلمات نامناسب استفاده می‌شود)، برخی از شخصیت‌ها در فیلم الکل مصرف می‌کنند، و کارول قرص می‌خورد تا بیدار بماند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم با روایت داستان پراکنده و گاهی گیج‌کننده، آشفتگی شخصی کارول را به تصویر می‌کشد و در زمان جابجا می‌شود. دکتر گالئانو که خم بر میکروسکوپ شده، قهرمان احتمالی فیلم‌های اکشن نیست و همکارانش هم همینطور؛ تغییر در داستان این داستان قدیمی، مناسب زمانه ماست. دیدگاه کارول نیز پرسش‌های فلسفی احتمالی را محدود می‌کند. وقتی تاکر (جرمی نورثام) سعی می‌کند پسر جوانشان، الیور (جکسون باند) را با ارگانیسم آلوده کند، اصرار دارد که این کار برای خیر پسر است تا بخشی از "جهان ما" باشد، جایی که همه احساس آرامش می‌کنند و "یکسان" هستند (گزارش‌های خبری نشان می‌دهند که بقیه جهان در حال تغییر است: دارفور آتش‌بس اعلام می‌کند، رئیس‌جمهور عراق بمب‌گذاری‌های انتحاری را متوقف می‌کند، و هیلاری کلینتون و جورج دبلیو بوش با لبخند و توافق کنار هم ظاهر می‌شوند). همانطور که تاکر می‌گوید، این انطباق اجباری چندان متفاوت از قرص‌هایی نیست که کارول برای بیماران ناراضی‌اش تجویز می‌کند: همه فقط می‌خواهند "احساس بهتری" داشته باشند.مشکل اینجاست که دنیای جدید تحمل تفاوت را ندارد، بنابراین هر کسی که نسبت به این تغییر مصون باشد یا به هر نحوی در مقابل آن مقاومت کند، به طور وحشیانه ای حذف می شود. و به همین ترتیب فیلم خود دستخوش تغییر می شود، از یک تریلر تیز و پارانوئید به یک فیلم اکشن پر سر و صدا، با شلیک های فراوان و تصادف ماشین ها، تعقیضی در متروی دی سی و نجات با هلیکوپتر. متاسفانه، این هیاهوی فیزیکی در نهایت بر سوالات پیچیده تر فیلم در مورد ترس، استقلال و نظم اجتماعی غلبه می کند.