خبرهای پخش شده

برادکست نیوز در دفتر شلوغ و پرهیاهوی واشینگتن، دی.سی. یک شبکه خبری بدون نام اتفاق می‌افتد. جین (هالی هانتر) یک تهیه‌کننده بااستعداد، باهوش و پرانرژی است که در کارش عالی است اما در زندگی شخصی‌اش ضعیف است. آرون (آلبرت بروکس) یک گزارشگر باتجربه و باهوش است که اغلب به‌عنوان مجری نادیده گرفته می‌شود، زیرا از جذابیت مقابل دوربین برخوردار نیست. تام (ویلیام هارت) که به‌طور آشکار واقف به عدم صلاحیتش در حوزه گزارشگری ورزشی تلویزیونی است، به‌تازگی برای یک شغل خبری در دفتر جین و آرون استخدام شده است، که این موضوع باعث ناراحتی آن‌ها شده است. جین و آرون به‌طور واضح احترام عمیقی برای یکدیگر قائل هستند، اما آرون به جین علاقه دارد و وقتی جین به تام که از نظر حرفه‌ای به او احترام نمی‌گذارد اما از نظر فیزیکی نمی‌تواند در برابر او مقاومت کند، علاقه‌مند می‌شود، آرون ناراحت می‌شود.

• آیا این تصویر، نمایش دقیق و صحیحی از روزنامه‌نگاری تلویزیونی است؟ چرا جین آنقدر ناراحت می‌شود وقتی متوجه می‌شود تام در حین گزارشگری گریه‌اش تقلبی بوده؟ آیا فکر می‌کنید این نوع گزارشگری امروزه بیشتر یا کمتر رایج است؟ چرا جین، تهیه‌کننده‌ای با ایده‌آل‌های قوی، با جاذبه‌اش نسبت به تام دست و پنجه نرم می‌کند؟ چرا برای این شخصیت‌ها دشوار است که زندگی شخصی "عادی" داشته باشند؟ چگونه شخصیت‌هایشان آنها را برای این نوع کار مناسب می‌کند؟

والدین باید بدانند که این فیلم شامل دیالوگ‌های زیاد و شوخی‌های «بزرگسالانه» است و برای نوجوانان بالغ و بزرگسالان مناسب‌تر است. شخصیت‌ها در مورد اخلاق روزنامه‌نگاری بحث می‌کنند و گاهی پرسش‌های وجودی در مورد زندگی، شغل، عشق و موفقیت مطرح می‌کنند. محتوای جنسی شامل برهنه بودن مرد از پشت و بحث در مورد تجاوز جنسی در یک گزارش خبری است. خشونت در آن خفیف است و شامل شلیک‌های محدودی در پس‌زمینه در حین گزارش میدانی یک روزنامه‌نگار می‌شود. شخصیت‌ها به واقعیت دارای نقص و خودشیفته هستند، اما به‌صورت حمایتی با یکدیگر همکاری می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

اخبار پخش نگاهی نفس‌گیر به پشت صحنه خبرنگاری تلویزیونی می‌اندازد. صحنه‌های اتاق خبر، به‌خصوص، تماشایی هستند: جوئن کوساک که با عجله از دفتر می‌گذرد تا نوار ویدئویی را با چند ثانیه فرصت تحویل دهد؛ تام که به آرون نکات مربوط به اجرای اخبار و جذابیت مقابل دوربین را آموزش می‌دهد؛ جین که تام را در مورد گزارش ویژه‌ای درباره لیبی راهنمایی می‌کند. و صحنه‌ای که آرون بالاخره فرصتی برای اجرای اخبار پیدا می‌کند، بی‌نظیر است. واقعا بروکس برخی از بهترین دیالوگ‌ها را دارد—سخنرانی‌اش درباره تام، افکارش درباره لغزش، اعتراف‌های صمیمانه‌اش به جین، و موارد دیگر—و به شخصیتش عمق قابل‌توجهی می‌بخشد، همان مرد باهوش، حساس، و گاهی تلخ و کنایه‌آمیز که دختر را به دست نمی‌آورد اما از تهدید فکری مردی که موفق می‌شود لذت می‌برد.تماشای نمایش‌های مردانه بروکس و هارت سرگرم‌کننده است، که او نیز خوب است — اگر کمی خشک و بی‌روح باشد — به عنوان کسی که بیشتر زندگی‌اش را بر اساس ظاهرش پیش برده است. و هانتر در نقش خود درخشان است، و روح، جذابیت و گرمی را به شخصیتی می‌آورد که ممکن است در دست بازیگر ضعیف‌تری یک‌بعدی باشد.