خیابان آجر

نازنین (تانیشثا چاترجی) برای خواهر عزیزی که در بنگلادش جا گذاشته، یک ماجراجو است که به لندن فرستاده شده تا با یک مرد تحصیل‌کرده ازدواج کند. اما آنها نمی‌دانند که دنیای او چقدر کوچک است. او در پروژه‌های دولتی زندگی می‌کند و به‌ندرت از آپارتمانش خارج می‌شود، مگر برای انجام کارهای خانه برای خانواده‌اش. شوهر بسیار بزرگترش، چانو (ساتیه کائوشیک)، واقعا دانش‌آموخته است، اما دانش او محدود به کتاب‌هاست و زندگی واقعی با تصویر ذهنی‌اش جور درنمی‌آید. او نازنین را دوست دارد اما بیشتر به این فکر می‌کند که چطور نیازهایش را برآورده می‌کند و بجز دو دخترشان، چیز دیگری بین آنها مشترک نیست. وقتی چانو کارش را از دست می‌دهد و برنامه‌های بازگشت به خانه برهم می‌خورد، نازنین شروع به دوخت و دوز برای پول درآوردن می‌کند، تصمیمی که زندگی‌اش را به شیوه‌ای که کسی انتظارش را نداشت، تحت تأثیر قرار می‌دهد. با پس‌زمینه‌ای از دنیای پس از ۱۱ سپتامبر، نازنین سرانجام شروع به کاوش در زندگی می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره روابط پیچیده والدین و فرزندان صحبت کنند. آیا صحنه‌هایی از فیلم برای آنها آشنا بود؟ چگونه روابط والدین و فرزندان با بزرگ‌تر شدن فرزندان و مستقل‌تر شدن آنها تغییر می‌کند؟ همچنین خانواده‌ها می‌توانند درباره برخی مسائل مطرح‌شده در فیلم بحث کنند. نوجوانان درباره ایده ازدواج اجباری چه فکر می‌کنند؟ دیدگاه آنها تا چه اندازه با آنچه در فیلم نشان داده شده متفاوت است؟ آیا فیلم‌های دیگری می‌شناسید که نگاهی نزدیک به دنیاهای خاص و غیرمعمول - حداقل برای ذهنیت غربی - مانند دنیای این فیلم ارائه دهند؟ آیا تصمیمات نازنین قابل باور هستند؟

والدین باید بدانند که اگرچه این درام تاثیرگذار و اندیشه‌برانگیز - که احتمالاً برای نوجوانان جذاب نخواهد بود - حاوی تصاویر گرافیکی از برهنگی، فحاشی یا خشونت نیست، اما از نظر تم‌ها و مضامین خود بسیار بزرگسالانه است. این فیلم به بررسی موضوعاتی مانند خیانت، تروریسم، تعصب، ازدواج اجباری، تجربه مهاجران و روابط شکننده والدین و فرزندان می‌پردازد. در نمایش این مسائل هیچ گونه مسامحه‌ای به خرج نمی‌دهد و واقعیت این مسائل می‌تواند دشوار و تلخ باشد.

آنچه در ابتدا به‌عنوان داستانی قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسد، به‌زودی خلاف آن ثابت می‌شود و این موضوع با بازی‌های قدرتمند تقریباً تمام بازیگران فیلم تقویت شده است. فیلم بریک لین (که بر اساس رمانی با همین نام نوشته مونیکا علی است) موفق می‌شود به موضوعات جاه‌طلبانه‌ای مانند عشق، فقر، فمینیسم، مهاجرت و حتی تروریسم بپردازد و آنها را به تجربه‌ای احساسی و صمیمی تبدیل کند. چترجی با حداقل امکانات، حداکثر استفاده را می‌کند: نقش نازنین دیالوگ‌های زیادی ندارد، اما زمانی که چیزی برای گفتن دارد، تأثیرگذار است. فقط نگاهش هنگام به یاد آوردن لحظه‌ای نادر از خوشبختی، گویای همه چیز است.این فیلم مسیر پرپیچ‌وخمی را برای کاوش در معنای عشق و مادری پیش می‌گیرد و برخی از بخش‌های آن چندان صادقانه به نظر نمی‌رسند، از جمله تصویر کلیشه‌ای که از یک رباخوار ارائه می‌شود. در نهایت، وقتی نازنین به نظر می‌رسد که سرانجام متوجه می‌شود چه کسی را دوست دارد و چگونه، این کشف پوچ است. (این که شخصیت مردی که او دوستش دارد، تا حدی بی‌مصرف و حتی خنده‌دار به تصویر کشیده شده، چندان کمکی نمی‌کند.) اگرچه از نظر تئوریک، خواهر نازنین یک شخصیت اصلی است، اما به دلیل این که تنها در چند صحنه کوتاه ظاهر می‌شود، به نظر غیرضروری می‌رسد. اما قطعاً چنین نیست.