حالت ذهنی

در حالت ذهن، لیلی تیلور در نقش یک روانپزشک ظاهر می‌شود که در یک کلینیک خصوصی کار می‌کند و در آن مسائل شخصی و حرفه‌ای در هم تنیده می‌شوند. این سریال کمدی و جذاب که از شبکه لایف‌تایم پخش می‌شود، شبکه‌ای که به خاطر برنامه‌های مناسب زنان و همچنین گرایش به ملودرام‌ها شناخته شده است، فراتر از همتایان کلیشه‌ای خود، سرگرمی هوشمندانه و منحصر به فردی را ارائه می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش درمان در رسانه‌ها صحبت کنند. بر اساس سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌ها، چه نوع فردی را انتظار دارید که به مشاوره مراجعه کند؟ چه کسی می‌تواند مشاور باشد؟ به نظر شما این تصویر ذهنی تا چه حد دقیق است؟ آیا این نمایش دیدگاه متفاوتی از مشاوران برای شما به‌وجود می‌آورد؟ نظر اعضای خانواده در مورد مشاوره و مفید بودن آن چیست؟

والدین باید بدانند که از آنجایی که این درام مخصوص بزرگسالان بر روی درمانگران، روابط شخصی آنها و مراجعانشان تمرکز دارد، بخش زیادی از محتوا به مشکلات روابط، بحران‌های شخصی و مسائل سلامت روان مربوط می‌شود. صحنه‌ها شامل جدایی‌های عاطفی، آشتی‌ها و درگیری‌ها هستند. صحنه‌های جنسی شامل برخی صداها و تصاویر شخصیت‌ها با لباس‌های نیمه باز (اما بدون برهنگی) است. روابط بین همکاران گاهی به قلمرو جنسی یا رمانتیک وارد می‌شود و گاهی فرازناشویی است. بحث‌هایی در مورد پدوفیلی و سوءاستفاده جنسی، از جمله تجاوز وجود دارد. بزرگسالان اغلب فحش می‌دهند (هرچند، از آنجایی که این یک تلویزیون کابلی معمولی است، بدترین کلمات معمولاً در حد کلماتی مانند «بی‌شعور» و «احمق» است) و گاهی به صورت اجتماعی مشروب می‌خورند.

شخصیت تیلور، دکتر آن بلوز، باهوش، نکته‌سنج و مهربان است. او همچنین با بحران شخصی مواجه می‌شود زمانی که متوجه می‌شود شوهرش با مشاور زوج‌درمانی‌شان خیانت می‌کند. آن در حالی که به دوستان و همکارانش تکیه می‌کند، درک و بینش جدیدی از خود و روابط به‌طور کلی به دست می‌آورد. نویسندگی خوب و بازیگران برجسته موضوع را از سطحی شدن دور نگه می‌دارند.در حالی که آن مجری اصلی برنامه است، همکارانش هم شخصیت‌های غنی و قابل توجهی هستند که با مسائل بزرگ خود دست و پنجه نرم می‌کنند. در یکی از قسمت‌ها، برای مثال، دکتر جیمز لوکروی (درک ریدل)، روانشناس، تلاش می‌کند تا نیازهای یک کودک روسی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته و والدین ظاهرا سطحی او را برآورده کند. یکی از صحنه‌ها شامل سخنرانی پرشوری است که در آن از ترس افراطی فرهنگ ما از پدوفیلی انتقاد می‌شود. با توجه به موضوعاتی که در قلمرو بزرگسالان ریشه دارند، این برنامه بیشتر مناسب بزرگسالان است، هرچند نوجوانان بزرگ‌تر احتمالا چیز جدید یا شوکه‌کننده‌ای نخواهند دید.