فارگو

جری لندگارد (ویلیام اچ. مسی) فروشنده ماشین در فارگو، زندگی‌اش از کنترل خارج شده است. ظاهر او آرام و مردی اهل داکوتای شمالی است، اما درونش پر از ناامیدی است و برای به دست آوردن پول، نقشه ربودن همسرش را توسط دو خلافکار به نام‌های کارل (استیو بوسمی) و گئار (پیتر استورماره) می‌کشد تا از این طریق بتواند از پدر همسرش که مردی ثروتمند اما مخالف اوست، پول بگیرد. اما همه چیز اشتباه پیش می‌رود. جری نمی‌تواند با کارل و گئار تماس بگیرد تا نقشه را لغو کند. سپس معامله‌ای به ارزش نزدیک به ۱ میلیون دلار خراب می‌شود. شرکت وام خودرو در حال تحقیق درباره مدارک جعلی است که او برای دریافت ۳۲۰۰۰۰ دلار استفاده کرده بود. بعد از ربودن همسرش، پدر همسرش که مردی خشن است، می‌خواهد خودش قضیه را حل کند. مهم‌تر از همه اینکه همسرش ترسیده است و کارل و گئار که مجرم‌هایی بی‌تجربه هستند، سه نفر را در مسیر فرارشان از شهر کشته‌اند. وقتی مارگ گاندرسون (فرانسس مکدورمند) رئیس پلیس وارد ماجرا می‌شود، با مهربانی، احساس و اشتیاق فراوان، این نقشه را برملا می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره فیلم‌های برادران کوئن صحبت کنند. برخی از ویژگی‌های متمایز فیلم‌های برادران کوئن چیست؟
• فیلم‌هایی مانند فارگو، آریزونا جونیر و بی‌قید و شرط از فضای داستان، منطقه محلی، فرهنگ و رنگ‌های بومی به خوبی بهره می‌برند تا نه تنها داستان خود را زنده کنند، بلکه به داستان‌هایی که به جنبه‌های تاریک رفتار انسانی می‌پردازند، طنز اضافه کنند. چگونه استفاده آنها از مکان، فیلم‌هایشان را به خاطره‌انگیز تبدیل کرده است؟ برخی دیگر از مثال‌های فیلم‌ها یا نمایش‌های تلویزیونی که از فرهنگ، نگرش‌ها و لهجه‌های خاص منطقه‌ای به خوبی استفاده می‌کنند، چیست؟
• در حالی که در آغاز فیلم ادعا می‌شود که فیلم بر اساس رویدادهای واقعی است، در پایان فیلم عنوان می‌شود که یک اثر داستانی است. خود برادران کوئن نیز در مورد هرگونه رویداد مشابهی که بازتاب‌دهنده‌ی اتفاقات فیلم باشد، مبهم صحبت کرده‌اند. آیا درج آن عنوان در ابتدای فیلم گمراه‌کننده بود، یا راهی دیگر برای القای حس "واقعیت" به فیلم بود؟

در فیلم فارگو، ساخته‌ی مشهور برادران کوئن، مارج گندرسون (با بازی فرانسیس مک‌دورمند)، رئیس پلیس باردار شهر مینسوتای مینه‌سوتا، مصمم است تا راز یک قتل سه‌گانه که در جاده‌ای خارج از شهر اتفاق افتاده را کشف کند. همانند بسیاری از فیلم‌های کوئن، تم‌های طمع، شرارت و فریب از طریق فرهنگ محلی نمایش داده می‌شوند، جایی که کمدی شخصیت‌های «مینه‌سوتا مهربان» خشونت قتل‌های وحشتناک را متعادل می‌کند. افراد از فاصله نزدیک و اغلب در سرشان هدف گلوله قرار می‌گیرند و خونین بر زمین می‌افتند. یکی از شخصیت‌ها در فک خود تیر می‌خورد و نشان داده می‌شود که بسیار خونریزی می‌کند و رنج می‌برد، در حالی که سعی می‌کند با گذاشتن دستمال کاغذی روی فکش خونریزی را بند بیاورد. در این فیلم صحنه‌ی معروفی وجود دارد که در آن یک جسد با استفاده از چوب‌شکن امحا می‌شود و ماشین چوب‌شکن خون زیادی را روی برف سفید پاشیده و صحنه‌ای خونین ایجاد می‌کند. یک زن توسط مهاجمان خانگی ربوده می‌شود، از پله‌ها پایین می‌افتد و بیهوش می‌شود (اما زنده می‌ماند). استفاده مکرر از کلمه‌ی «لعنتی» و مشتقات آن در فیلم شنیده می‌شود و شخصیت‌های منفی در اتاق‌های هتل با کارگران جنسی رابطه جنسی دارند (برهنگی جزئی مانند پشت و باسن نشان داده می‌شود). اگرچه داشتن قهرمان باردار در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی نادر است، اما کلیشه‌های نژادی بومیان و آسیای شرقی در شخصیت‌های فرعی فیلم وجود دارد. ویلیام اچ. مِیسی، استیو بوسمی و پیتر استورمِر در این فیلم بازی می‌کنند و سریال تلویزیونی الهام‌گرفته‌شده از این فیلم نیز ساخته شده است.

دیدن این فیلم مثل دیدن زنده شدن یکی از داستان‌های جوئن دیدیون است: شخصیت‌ها به خوبی پردازش شده‌اند و تراژدی آنها از ابتدا مشخص است. لحن فیلم حس انزوا را منتقل می‌کند، در حالی که نویسندگان، جوئل و اتان کوئن، به سمت پایان تراژیک پیش می‌روند. به عبارت دیگر، این فیلم به طرز دلپذیری تماشایی و به شدت خشونت‌آمیز (و قطعاً مناسب کودکان نیست) است. این فیلم به دلیلی نامزد و برنده چندین جایزه اسکار شد-- این یک تریلر خوش‌ساخت، خوش‌ریتم و خوش‌بازی است. فرانسیس مک‌دورمند برای بازی در نقش رئیس پلیس باردار اسکار گرفت. این فیلم همچنین ویلیام اچ. مِیسی را با بازی درخشان و غم‌انگیزش به مخاطبان معرفی کرد.فargo با هشداری آغاز می‌شود که داستان، که در سال 1987 در فارگو، داکوتای شمالی رخ داده، واقعی است: بازماندگان درخواست کرده‌اند نام‌هایشان تغییر کند، اما «به احترام درگذشتگان، بقیه داستان دقیقاً همان‌طور که اتفاق افتاده روایت شده است». آنچه رخ می‌دهد، نوعی شرارت عادی و جرم معمول است که هر روز در برنامه‌های تلویزیونی مانند عدالت آمریکایی نمایش داده می‌شود. تفاوت اینجا در روایت استادانه و بازی عالی بازیگران است.