دیگران

«دیگران» داستان گریس (با بازی نیکول کیدمن) و دو فرزندش را روایت می‌کند که در یک خانه قدیمی و بزرگ در جزیره‌ای دورافتاده بریتانیایی زندگی می‌کنند. جنگ جهانی دوم به پایان رسیده، اما گریس هنوز خبری از همسرش ندارد و سعی می‌کند خود را از ترس مرگ او برهاند. دو فرزند گریس به حساسیت ژنتیکی نور مبتلا هستند و اگر در معرض نوری قوی‌تر از نور شمع قرار گیرند، دچار کهیر می‌شوند. خدمه به طرز مرموزی ناپدید شده‌اند، بنابراین وقتی سه خدمتکار جدید ظاهر می‌شوند و توضیح می‌دهند که سال‌ها پیش در آن خانه کار می‌کردند و خوشبخت بودند، گریس و فرزندانش تنها هستند. بازگشت آنها آشفته‌کننده است، اما نه به اندازه شواهدی از "متجاوزان"، از جمله مشاهده‌هایی که دختر گریس، آن، گزارش می‌کند. گریس تلاش می‌کند تا همه چیز را سرپا نگه دارد و از روح کودکان محافظت کند (او بسیار مذهبی است). او همچنین یک سیستم پیچیده کلید دارد تا مطمئن شود که همه درها قفل شده‌اند و پرده‌ها کشیده شده‌اند تا نوری وارد نشود، همان‌طور که یک کشتی طراحی شده است تا آبی وارد نشود.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی دیدگاه‌های خود در مورد زندگی پس از مرگ صحبت کنند و در مورد این که چرا این موضوع از آغاز زمان در ادبیات و الهیات، همواره مایه‌ی الهام بوده است، تبادل نظر کنند.
• این فیلم ترسناک است، اما خشن و خونین نیست. چطور می‌تواند بدون خونریزی ترسناک باشد؟

والدین باید بدانند که این فیلم هیچ زبان یا تصاویر خشن ندارد، اما واقعا ترسناک است و ممکن است حتی برای کودکان بزرگتر ناراحت کننده باشد. برخی ممکن است نسبت به پرسش آن از اصول مذهبی مادرش نگران باشند یا توسط پیامدهای توضیح نهایی آشفته شوند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر مانند این فیلم، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت نام کنید.

این فیلم بیشتر حال و هوا دارد تا داستان، اما نویسنده/کارگردان و نیکول کیدمن به‌خوبی این فضا را خلق کرده‌اند. بازی کیدمن در نقش زنی که تلاش می‌کند کنترل امور را در دست داشته باشد، ترسناک‌تر از وحشت آشکار است. بازی بازیگران این فیلم فوق‌العاده است و پایان آن به‌درستی وهم‌انگیز است.«دیگران» به دوران فیلم‌سازی پیش از گرافیک کامپیوتری بازمی‌گردد، زمانی که فیلم‌سازان می‌دانستند چگونه بدون نشان دادن تصاویر ترسناک، تماشاگران را بترسانند. آنها می‌دانستند که هیچکس به اندازه خود ما نمی‌داند چه چیزی ما را می‌ترساند و هر چه ما تصور کنیم، ترسناک‌تر از چیزی است که آنها می‌توانند روی پرده بیاورند. «دیگران» به آن نوع تریلرهای قدیمی با درهای سُر خورده و پنجره‌های کوبنده بازمی‌گردد؛ جایی که می‌پرسید: «چه کسی پایین پیانو چوپین می‌نوازد وقتی من می‌دانم پیانو را قفل کرده‌ام؟» یا می‌گویند: «الان نمی‌تواند برود بیرون! مه غلیظی شده!» این نوع تریلرها استخوان‌هایتان را می‌لرزاند و شما را می‌لرزاند.