احساس همدردی با دلپذیر

پس از اینکه یک تصادف او را به زندگی در صندلی چرخدار محکوم می‌کند، دی‌جی سابق موفق دین "دلایسس دی" اُدایر (کریستوفر تورنتون) در اتومبیلش در محله اسکید رو در لس آنجلس زندگی می‌کند و برای زندگی گذشته‌اش سوگواری می‌کند. عصبانی، ناامید و مشتاق فرار، وقتی نوازنده گیتار بیس آریان (جولیت لوئیس) او را دعوت می‌کند تا برای گروهش تست دهد، طعم فرصت را می‌چشد، گروهی که خواننده اصلی آن راک‌استار تندمزاجی به نام استین (اورلاندو بلوم) است. اما وقتی دی کشف می‌کند که دست‌هایش استعدادی فراتر از دی‌جی‌گری دارند، اوضاع پیچیده می‌شود: ظاهراً او توانایی شفا دادن دارد. کشیش آرمان‌گرای جو روسلی (مارک روفالو) فکر می‌کند دی پاسخ رنج‌های اسکید رو است، اما دی مطمئن نیست که پدر روسلی — و همه دیگران، در این مورد — واقعاً تا آن حد که به نظر می‌رسد، فداکار و نوع‌دوست باشند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم صحبت کنند. آیا آن را فیلمی مذهبی و/یا معنوی در نظر می‌گیرید؟ چرا بله و چرا خیر؟ دیدگاه فیلم در مورد مذهب چیست؟
• آیا این فیلم به موضوع دشوار خود (یعنی چالش‌های اخلاقی که یک کشیش در هنگام نیاز به جمع‌آوری بودجه برای ماموریت خود با آن مواجه است) پرداخته است؟ به نظر شما هدف این فیلم چه کسانی هستند؟
• فیلم در مورد خودخواهی در مقابل فداکاری چه می‌گوید؟ کدام شخصیت‌ها در هر دسته قرار می‌گیرند؟ آیا فداکاری دشوار است؟

والدین باید بدانند که این درام مستقل در مورد یک دی‌جی فلج از کمر به پایین که به درمان با ایمان معتقد است (بله، درست خواندید) بسیار شدید است و احتمالا نوجوانان و جوانان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، حتی آنهایی که ممکن است به دلیل بازی اورلاندو بلوم در این فیلم کنجکاو شوند. انتظار بحث‌های سنگین (اما احتمالا عمیق) در مورد مذهب، مشکلات اقتصادی، ناامیدی، درماندگی و فقر را داشته باشید. همچنین در این فیلم به وفور فحاشی (از جمله اف و اس) و خشونت (از جمله صحنه‌هایی که مردی بازوهای مردم را می‌سوزاند) و نوشیدن الکل وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

اولین تجربه کارگردانی روفالو در این حس تحسین‌برانگیز است که با اعتماد به نفس بر پرده سینما قدم برمی‌دارد. مطمئناً این فیلم ضعیف نیست و برای این موضوع می‌توانید قدردان باشید. و ثورنتون، که همچنین فیلمنامه را نوشته است، در نقش D دو دل و عصبانی فوق‌العاده است، کسی که می‌خواهد ایمان داشته باشد اما ندارد.اما برای صراحت، SYMPATHY FOR DELICIOUS یک آشفتگی پرحرف است، که بی‌معنی را با جدی در هم می‌آمیزد به طریقی که ناراحت‌کننده است تا شگفت‌انگیز یا قابل توجه. تماشای یک DJ از Skid Row که موفق می‌شود و بیماران را با رویکردی کمتر از فداکارانه درمان می‌کند مثل تماشای یک نمایش است—شما در حاشیه هستید و در حال تعجب هستید که آیا آنچه می‌بینید واقعی است. به‌جز اجراهای عالی (از جمله لورا لینی به عنوان مدیر گروهی شبیه کرکس)، این فیلم در مرز تظاهر است—متأسفانه، با توجه به فرضیه جالب آن.