امپراتوری خورشید

جیم جوان (با بازی کریستین بیل) که در زندگی پر از امتیازات ویژه‌ای بزرگ شده، بیشتر از اینکه از هواپیماهایی که در آسمان بالای عمارت خانوادگی‌شان در شانگهای پرواز می‌کنند، بترسد، مجذوب آنهاست. اما این زندگی در آستانه جنگ جهانی دوم به هم می‌ریزد، وقتی که او در حال فرار از تانک‌ها و آتش‌بار، از والدینش جدا می‌شود و مجبور می‌شود به تنهایی از خود مراقبت کند. اردوگاه اسرای جنگی ژاپنی به او معنی نیاز را می‌آموزد. در این دنیای جدید که با سیم‌های خاردار احاطه شده، جیم که حالا دید بهتری نسبت به هواپیماهای جنگنده دارد تا هر زمان دیگری، در بیزی (با بازی جان مالکوویچ)، یک اسیر آمریکایی، شخصیتی شبیه به پدر پیدا می‌کند. بیزی او را به یک قاچاقچی تبدیل می‌کند و به او هدفی می‌دهد که هم تهدیدی برای بقای اوست و هم دلیلی برای ادامه زندگی.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد درک قهرمان جوان داستان از جنگ، قبل و بعد از اینکه به‌طور مستقیم با آن مواجه شود، صحبت کنند. درک شما از جنگ‌های کنونی و کشمکش‌های سیاسی چیست؟
• فیلم چه پیام‌هایی را در مورد مادی‌گرایی بیان می‌کند؟

والدین باید بدانند که این فیلم جنگی تاریک، احساسی و خشونت‌آمیز است. انتظار صحنه‌هایی از بمباران، تیراندازی، کتک‌کاری، غارت، دزدی، اجساد و اسرای جنگی گرسنه‌ای که به خوردن حشرات تن داده‌اند را داشته باشید. اما فیلم همچنین حاوی پیام‌های الهام‌بخشی در مورد کمک به دیگران و پیروزی انسانیت بر رنج است. برخی توهین‌های نژادی مربوط به دوران جنگ جهانی دوم. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

امپراطوری خورشید داستانی جنگی است که مشتاقانه به دنبال داشتن قلبی است. متاسفانه، انسانیت در میان نمایش‌های هالیوودی پرزرق و برق، ملودرام و موسیقی اغراق‌آمیز گم شده است. حدود یک چهارم راه تماشای اولین درام جنگی جدی استیون اسپیلبرگ، احساس می‌کنید که چیزی کم است. مثل این است که سعی کنید از فیلمی چهار ساعته که به صورت تصادفی به دو و نیم ساعت کاهش یافته، سر در بیاورید. فیلمبرداری زیبا است، داستان‌گویی جذاب است، اما چیزی واقعاً جفت و جور نمی‌شود.جیم، مانند قهرمان جوان در فیلم بسیار بهتر جان بورمن، هیجان خاصی در جنگ می‌یابد و حتی لحظاتی از آن لذت می‌برد. اما این لحظات به هیچ وجه جدی بودن وضعیت او را نشان نمی‌دهد و انرژی فیلم را می‌گیرد. چند سال بعد، اسپیلبرگ با لیست وحشتناک و واقع‌گرایانه شین德勒 و سپس نجات سرباز رایان، به هدف خود رسید. اما در سال ۱۹۸۷، یا او به عنوان یک کارگردان به بلوغ کافی نرسیده بود تا وحشت‌های واقعی جنگ را به تصویر بکشد، یا فقط می‌خواست تماشاگرانش را از احساس خوب جنگ دور نگه دارد.