گاهی همیشه هرگز

در گاهی همیشه هرگز، خیاطی به نام آلن (با بازی بیل نای) به مدت دهه‌ها به‌طور خستگی‌ناپذیری به دنبال پسر گمشده‌اش، مایکل، بوده است که در سن ۱۹ سالگی بعد از یک بازی اسکرابل از خانه قهر کرده و رفته است. وقتی آلن و پسر کوچکترش، پیتر (با بازی سم رایلی)، که حالا بزرگ شده است، برای شناسایی جسدی سفر می‌کنند که فکر می‌کنند ممکن است مایکل باشد، این دو از عشق خود به کلمات برای تلاش در جهت برقراری ارتباط مجدد استفاده می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد داستان پسر گمشده صحبت کنند. آیا با این داستان/تمثیل آشنا هستید؟ پیام آن چیست؟ آیا در یک زمینه غیرمذهبی هم به همان اندازه مرتبط است؟
• پیام کلیدی فیلم Sometimes Always Never چیست؟ چرا مهارت ارتباطی یک مهارت مهم زندگی است؟
• این فیلم در چه ژانری است؟ آیا در دسته‌بندی «معما» قرار می‌گیرد؟

والدین باید بدانند که Sometimes Always Never یک کمدی بریتانیایی عجیب و غریب از نوع «پسر ولخرج» است که از دیدگاه پسر باقیمانده روایت می‌شود. برخی از موضوعات فیلم برای بزرگسالان است: دهه‌ها قبل، جوان ۱۹ ساله‌ای در خشم خانه را ترک کرد و ناپدید شد، و خانواده‌اش نمی‌دانستند که زنده است یا مرده. در زمان حال، از شخصیت‌ها خواسته می‌شود که جسدی را شناسایی کنند که ممکن است متعلق به او باشد. اما همه این‌ها با لحنی خشک و سبک روایت می‌شود که حس نامناسب بودن را القا نمی‌کند. محتوای نامناسب زیادی در فیلم وجود ندارد، به جز کمی زبان نامناسب (از جمله کلمات «damn» و «bloody»)، سیگار کشیدن مختصر، اشاره به سینه‌های شخصیت یک بازی ویدئویی، و صحنه‌ای طنز که در آن پسر بزرگسال پدرش را با زنی می‌یابد و متوجه می‌شود که آن‌ها به‌تازگی رابطه جنسی داشته‌اند (بدون تصاویر گرافیکی). این فیلم حول بازی کلمات Scrabble می‌چرخد، و طنز آن در این است که پدر در فیلم (با بازی بیل نای) پسرانش را با عشقی رقابتی به کلمات پرورش داده است، اما مهارت ارتباطی ندارد. در نهایت، پیام فیلم این است که کسانی را که در کنار شما هستند، قدردان باشید و برای آنچه که دارید و کسانی که در زندگی‌تان هستند، سپاسگزار باشید، به جای اینکه برای نداشته‌هایتان حسرت بخورید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام کمدی بریتانیایی شاید در مرکز داستان خود یک بازیکن سرسخت بازی اسکرابل را داشته باشد، اما یک تایل کم دارد تا چیزی قابل توجه خلق کند. چیزی در آن کم است، به سادگی به اندازه کافی خنده‌دار، جذاب یا گیرا نیست. شاید مشکل این باشد که خیلی بریتانیایی است: طنز خشک، روابط خشک و رسمی، و کمدی درباره آلبوم‌های پیکویک و مارمیت. در حالی که گاهی همیشه هرگز غالبا برای تماشای خانوادگی مناسب است، نوجوانان و جوانان احتمالا به سمت تلفن‌های خود می‌روند مگر اینکه واقعا علاقه‌مند به فرهنگ بریتانیایی باشند.و این خیلی بد است، با توجه به اینکه فیلم در مورد خانواده‌ای است که به هم پیوند خورده‌اند، برای بهتر یا بدتر شدن، بر سر یک بازی تخته‌ای که تشویق به تیز کردن مغز می‌کند. این خانواده، از جمله مایکل مفقود، اشتراک علاقه به واژگان را دارند، و فیلم کلمات جدید را معرفی می‌کند و همچنین از کلمات به روش‌های شگفت‌انگیزی استفاده می‌کند (لطفاً، بگذارید کلمه spruce را برداریم تا به معنای تیز به نظر رسیدن باشد). همچنین تشویق به سبک می‌کند: آلن لباس‌های تیز و شیکی می‌پوشد که با یک ماشین شیک رانندگی می‌کند، و طرح‌های رنگی شامل تن‌های درخشان و متضاد است. گاهی همیشه هرگز واقعاً با هم جمع نمی‌شود (حتی عنوان باهوش هم کاملاً در ارتباط با داستان کار نمی‌کند)، اما قول می‌دهد. فیلمنامه غیرمعمول، یافتن عجیب و غریب بودن آرام در شخصیت‌های معمولی، و رنگ‌های متضاد قوی نشان می‌دهد که کارگردان کارل هانتر می‌تواند پاسخ انگلستان به وس اندرسون باشد.