دانش‌آموز کلاس اول

در سال 2003، دولت کنیا برنامه آموزش ابتدایی رایگان برای همه را آغاز کرد. اولین کلاس در یک روستای دورافتاده کنیا اتفاق می‌افتد، جایی که کیمانی ماروگه 84 ساله (با بازی الیور لیتوندو) تصمیم می‌گیرد که دیگر بی‌سواد نباشد و سعی می‌کند ثبت‌نام کند. مدیر مدرسه، جین ابینچو (با بازی نائومی هریس)، به‌دلیل تعداد زیاد دانش‌آموزان ثبت‌نام‌شده، به‌طور مودبانه‌ای درخواست او را رد می‌کند، اما ماروگه، که یک زندانی سیاسی سابق است و هنوز خاطرات دستگیری و شکنجه‌اش توسط انگلیسی‌ها او را آزار می‌دهد، پافشاری می‌کند و حتی لباس رسمی مدرسه پسرانه را شامل یک ژاکت، پیراهن یقه‌دار، شورت و جوراب‌های زانو را می‌خرد تا عزم خود را ثابت کند. او می‌خواهد خواندن یاد بگیرد تا بتواند در نهایت یک نامه مهم ارسال‌شده از سوی دولت را رمزگشایی کند. ابینچو در نهایت تسلیم می‌شود و ماروگه به کلاس اول می‌پیوندد، که باعث ناراحتی برخی از والدین محلی و مدیر دولتی می‌شود. ابینچو با غلبه بر تهدیدات فیزیکی و شایعات بد، مطبوعات را برای کمک به ترویج اهمیت آموزش ماروگه استخدام می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم در مورد اهمیت سوادآموزی و آموزش صحبت کنند. آیا سن ارتباطی با تمایل به یادگیری دارد؟ چرا خانم اوبینچو به ماروگه فرصت می‌دهد در حالی که دیگران او را به عنوان یک پیرمرد در آستانه مرگ کنار گذاشته‌اند؟
• فیلم چگونه متفاوت می‌بود اگر کارگردان خشونت‌هایی را که ماروج در اوایل زندگی‌اش تحمل کرده بود، نشان نمی‌داد؟ آیا فکر می‌کنید این صحنه‌ها برای داستان ضروری هستند؟

والدین باید بدانند که اگرچه این مستند-درام که بر اساس داستان واقعی پیرترین دانش‌آموز ثبت‌شده در مدرسه ابتدایی، یعنی کیگانی ماروگه، روستایی ۸۴ ساله کنیایی ساخته شده، الهام‌بخش و تاثیرگذار است، اما فلش‌بک‌های مربوط به گذشته او به عنوان عضوی زندانی از قیام مائو مائو، به‌شدت خشونت‌آمیز است. بدترین بخش‌ها به‌طور مستقیم نشان داده نمی‌شود (صحنه‌ها بر روی نمای نزدیک یا افراد دیگر در اتاق تمرکز دارد)، اما مشخص است که چه اتفاقی در حال رخ دادن است. ماروگه در حال شکنجه شدن نشان داده می‌شود (معلق از پاها، سوراخ شدن گوش با مداد تیز و مجبور به تماشای آسیب رسیدن به خانواده‌اش) و دیگران کشته می‌شوند. به جز خشونت، چیزی وجود ندارد که نوجوانان نتوانند با آن کنار بیایند، اما فلش‌بک‌ها برای کودکان بیش از حد شدید خواهند بود. به دلیل عناصر تاریخی فیلم، فرصت خوبی برای بحث در مورد موضوعات مرتبط با آموزش و استعمار فراهم می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

کارگردان جاستین چادویک با دقت داستان مردی پیر را به تصویر می‌کشد که آخرین شانس خود را برای یادگیری می‌شناسد. با این حال، فیلم کلاس اولی همیشه فیلمی آسان برای تماشا نیست. با ریتم آهسته و دیالوگ‌های فراوان زیرنویس‌شده، داستان تقریباً مانند یک مستند یا ویژه‌برنامه تلویزیونی، و نه یک درام جذاب، باز می‌شود. و مانند هتل رواندا، صحنه‌های خشونت و شکنجه‌ای وجود دارد که اگرچه خونین نیستند، اما وحشتناک‌اند. اما بدون شک، این فیلم روحیه‌بخش است و لیتوندو -- با عصای خود که همیشه آماده ضربه زدن به ساق پای ستمگران است -- بازیگر بسیار جذابی است.اگرچه دشوار است که ببینیم، اما لازم است شاهد وحشت‌های گذشته باشیم، زیرا اینها توضیح می‌دهند که چرا مردی مثل ماروگه یک عمر منتظر سوادآموزی بوده است. اگر یک فرد ۸۴ ساله می‌تواند کلاس اول باشد، فیلم این فرض را مطرح می‌کند که هیچکس نباید به خاطر تلاش برای یادگیری چیزی در سنی بالاتر از دیگران خجالت بکشد و این همان نوع درس امیدبخشی است که هر بیننده‌ای می‌تواند از آن استفاده کند.