سولاریس

در فیلم "سولاریس"، روانشناس کریس کلوین (جورج کلونی) مامور می‌شود تا برای بررسی سری رویدادهای غیرقابل توضیح به یک ایستگاه فضایی برود. این رویدادها ظاهراً توسط سیاره نزدیک به ایستگاه فضایی، سولاریس، ایجاد شده‌اند. وقتی خود او نیز شروع به تجربه همین پدیده‌ها می‌کند و با نسخه‌ای از همسر درگذشته‌اش، رها (ناتاشا مک‌الهون)، دوباره متحد می‌شود، کلوین تلاش می‌کند تا احساساتش را از واقعیت جدا کند، زیرا بیشتر و بیشتر در معمایی که تهدید می‌کند همه کسانی را که در ایستگاه فضایی هستند را در بر بگیرد، درگیر می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی ذات اندوه و چگونگی بروز آن در فیلم «سولاریس» صحبت کنند. برخی از پرسش‌های اخلاقی که فیلم مطرح می‌کند، چیست؟ پایان فیلم را چگونه تفسیر می‌کنید و چگونه با پرسش‌های فلسفی گسترده‌تر فیلم ارتباط برقرار می‌کند؟
• آیا استفاده از این زبان در فیلم ضروری بود یا اغراق‌آمیز؟ چه چیزی به فیلم اضافه کرد؟
• این فیلم چگونه به نمایش روابط جنسی و عشق پرداخت؟ آیا با محبت و احترام بود؟ والدین با فرزندان نوجوان خود درباره ارزش‌ها و دیدگاه‌های خود در مورد روابط و جنسیت صحبت کنید.
• این فیلم در مقایسه با سایر فیلم‌های علمی-تخیلی که دیده‌اید، چگونه است؟

والدین باید بدانند که "سولاریس" یک درام علمی-تخیلی است که بر اساس کتابی ساخته شده و بازسازی نسخه‌ای از سال 1972 است و مضامین بزرگسالانه‌ای دارد و حاوی صحنه‌های جنسی، برهنه و برخی الفاظ نامناسب است. این فیلم اغلب تأملات انتزاعی و متافیزیکی را با مطالعه‌ای عینی‌تر از غم و اندوه و آرزو ترکیب می‌کند. در حالی که کریس کلوین (جورج کلونی) روانشناس، در حال بررسی یک ایستگاه فضایی است، شروع به دیدن همسر مرحومش، رها (ناتاشا مک‌الهون) می‌کند. رمانس قلب این فیلم است و روابط جنسی به تصویر کشیده شده است، از جمله برهنه بودن کامل از پشت. گاهی اوقات الفاظ نامناسبی مانند "f--king" و "s--t" استفاده می‌شود و اجساد و لکه‌های خون نشان داده می‌شوند. در حالی که برخی از مضامین بزرگسالانه شامل معضلات فلسفی و وجودی هستند، همچنین به سقط جنین و خودکشی شخصیت‌ها نیز اشاره می‌شود. الکل به صورت گاه‌به‌گاه مصرف می‌شود و قرص‌های تجویزی نیز نشان داده می‌شوند. برخی از بینندگان جوان‌تر ممکن است ریتم کند فیلم و نبود صحنه‌های اکشن را دشوار برای دنبال کردن پیدا کنند.

استیون سودربرگ در بازگویی هالیوودی رمان استانیسلاو لم، بیشتر بر آشفتگی احساسات تکیه می‌کند و از نسخهٔ تحسین‌شدهٔ آندری تارکوفسکی در سال ۱۹۷۲ (اگرچه طولانی) پیشی می‌گیرد. در این نسخهٔ سال ۲۰۰۲ از سولاریس، جرج کلونی در قلمرویی آشنا آغاز می‌کند: موفق، جذاب و فریبنده. اما به‌زودی عضلات بازیگری خود را در نقش صمیمی مردی که عزاداری او را از هم گسیخته است، به چالش می‌کشد. شخصیت ریا بازی‌شده توسط مک‌الهون، کیفیتی ناهمگون و ماورایی دارد، شخصیتی که هرگز به‌طور کامل در فلش‌بک یا زمان حال عینیت نمی‌یابد. با این حال، این موضوع رابطهٔ نامطمئن فیلم بین واقعیت و شبیه‌سازی، خاطره و تجربهٔ زیسته را به‌خوبی به تصویر می‌کشد.تصاویر دیدنی فیلم که خود سودربرگ فیلمبرداری و تدوین آن را بر عهده داشته، بسیار چشم‌نواز هستند. فلش‌بک‌های بصری و پراتمسفر با فضای داخلی ایستگاه فضایی که تنگ و کلاستروفوبیک است، در تضادند. در حالی که نمای طولانی و الهام‌بخش فضا، با نمایش نورهای قرمز، آبی و بنفش، مانند جرقه‌های تکانه‌های عصبی یک مغز غول‌پیکر، جاری و سوسو می‌زنند. اگرچه شیوه روایت داستان کمی سطحی است، اما این تصاویر دیدنی اطمینان می‌دهند که جذابیت اسرارآمیز فیلم تأثیر ماندگاری بر جای می‌گذارد.