قطار ۱۵:۱۷ به سمت پاریس

در 15:17 به سمت پاریس، الک اسکارلتوس، اسپنسر استون و آنتونی سدلر (همه در نقش خودشان) از زمان شروع شرارت‌هایشان در مدرسه راهنمایی در ساکرامنتو، کالیفرنیا، بهترین دوستان هم بوده‌اند. الک و اسپنسر، که در ارتش در اروپا خدمت می‌کنند، آنتونی را متقاعد می‌کنند که به سفر تابستانی با کوله‌پشتی بپیوندد. آنها از آلمان و ایتالیا بازدید می‌کنند و سپس برای یک شب پرهیجان به آمستردام می‌روند. روز بعد در قطار به سمت پاریس، یک تروریست از دستشویی با یک تفنگ و حدود 300 فشنگ بیرون می‌آید. او موفق می‌شود به یک مرد شلیک کند قبل از اینکه سه دوست وارد عمل شوند، تروریست را از پا درمی‌آورند و جان مرد زخمی را نجات می‌دهند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «پاریس ۱۵:۱۷» صحبت کنند. آیا این صحنه‌ها هیجان‌انگیز هستند یا تکان‌دهنده؟ آیا این موضوع که ما از نتیجه آگاه هستیم، تفاوتی ایجاد می‌کند؟ تاثیر خشونت در رسانه‌ها بر کودکان چیست؟
• نظر شما در مورد این موضوع چیست که قهرمانان واقعی در فیلم خودشان را بازی می‌کنند؟ آیا فکر می‌کنید عدم آموزش بازیگری آنها به فیلم کمک می‌کند یا آن را مختل می‌کند؟
• آیا شخصیت‌ها الهام‌بخش هستند؟ آیا الگو هستند؟ چرا بله یا خیر؟
• چه احساسی در مورد صحنه‌هایی که کودکان با اسلحه‌های واقعی بازی «جنگ» می‌کردند، داشتید؟

والدین باید بدانند که فیلم ۱۵:۱۷ به مقصد پاریس یک درام بر اساس واقعیت است که توسط کلینت ایستوود کارگردانی شده و در مورد سه آمریکایی است که در سال ۲۰۱۵ یک حمله تروریستی را در قطار مزبور متوقف کردند. حمله تروریستی شدید و خونین به تصویر کشیده شده است؛ بینندگان شاهد تیراندازی، مبارزه، کتک زدن با ته تفنگ، خفه کردن و ضربه چاقو خواهند بود. بچه‌ها همچنین با اسباب‌بازی‌هایی که بسیار شبیه اسلحه واقعی هستند، بازی جنگی می‌کنند. در فیلم چند بار از کلمه «shit» و کلمات دیگری مثل «asshole» و «goddamn» استفاده شده است. همچنین یک اشاره نژادی کوتاه هم در فیلم وجود دارد. صحنه‌ای در یک کلوپ شبانه با حضور زنانی با لباس‌های کم‌پوشش، بوسیدن و رقصیدن زنان بر روی میله‌های رقص وجود دارد. همچنین کمی ایهام جنسی هم در فیلم وجود دارد. شخصیت‌های فیلم در موقعیت‌های اجتماعی از نوشیدن آبجو و شراب ابایی ندارند و گاهی اوقات دچار سردردهای ناشی از مصرف الکل می‌شوند. یکی از شخصیت‌ها سیگار می‌کشد. سه شخصیت اصلی فیلم توسط خود مردان واقعی که در این حادثه دخیل بودند، بازی می‌شود؛ بازی آنها اغلب آماتوری است و صحنه‌های طولانی و نامناسب و غیرضروری در فیلم وجود دارد، اما وقتی فیلم به جریان می‌افتد، خوب پیش می‌رود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

کارگردانی شده توسط کلینت ایستوود، این درام در نیمه اول کند و دست و پا چلفتی است، عمدتا به دلیل بازیگری آماتوری ستارگان؛ اما وقتی بالاخره به جریان می افتد، لمس ماهرانه ایستوود آشکار می شود. 15:17 به سمت پاریس اولین فیلمی نیست که از غیر بازیگران در نقش های کلیدی استفاده می کند (فیلم Act of Valor را ببینید) و با بیشتر مشکلات مشابهی مواجه است که اسکالرتو، استون و سدلر از طریق دیالوگ های حفظ شده با آن دست و پنجه نرم می کنند. اما تقریبا می توان استدلال کرد که این فیلم مانند اثری از نئورئالیسم ایتالیا است؛ در واقع، ایستوود یک بار با پیشگام آن جنبش، ویتوریو دسیکا، در فیلمی در سال 1967 به نام جادوگران کار کرده است.درست است که داستان‌های طولانی گذشته، به‌خصوص بخش‌هایی که مربوط به سه شخصیت اصلی در دوران نوجوانی است، ممکن است آزاردهنده و غیرضروری باشد. اما اگر تا شروع سفر اروپایی صبر کنید، ماجراها هیجان‌انگیز می‌شوند. و بخش پایانی که شامل حمله و عمل قهرمانانه است، ارزش دیدن دارد. ایستوود همه این‌ها را با سادگی کلاسیک همیشگی خود به نمایش می‌گذارد. معمولاً در فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای (مانند فیلم قبلی خود ایستوود، سولیِ فوق‌العاده)، در اپیلوگ، تصاویری از شخص یا اشخاص واقعی به نمایش گذاشته می‌شود و ما می‌توانیم آن را با بازی بازیگرانی که در فیلم دیده‌ایم مقایسه کنیم. در فیلم ۱۵:۱۷ به سمت پاریس، همان چهره‌ها را می‌بینیم؛ این ممکن است بازآفرینی باشد، اما هیچ‌گونه وانمود کردن در کار نبوده است.