خرس قطبی بی‌نهایت

درام بی‌نهایت خرس قطبی -- الهام‌گرفته از اتفاقات زندگی نویسنده/کارگردان مایا فوربز -- حول خانواده‌ای در دهه 1970 می‌چرخد که با بیماری روانی و فقر دست و پنجه نرم می‌کنند اما با عشق فراوان تغذیه می‌شوند. کامرون (مارک رافلو) عکاس تلویزیونی از خانواده‌ای قدیمی در بوستون است که بعد از چندین فروپاشی، شغل‌های زیادی را از دست می‌دهد. همسرش مگی (زویی سالدانا) تلاش می‌کند با کار کردن در شغلی بی‌هدف قبض‌ها را پرداخت کند تا اینکه مشخص می‌شود او باید بیشتر تلاش کند، وگرنه برای همیشه گیر خواهند افتاد. مگی که در مدرسه کسب‌وکار دانشگاه کلمبیا پذیرفته شده، برنامه‌ای می‌ریزد تا پذیرش را بپذیرد و کامرون را با دو دخترشان (اشلی آوفرهاید و ایموجن ولودارسکی) در آپارتمان فرسوده‌شان در بوستون تنها بگذارد و خودش در شهر نیویورک زندگی کند و آخر هفته‌ها برگردد -- برنامه‌ای که هم مگی و هم کامرون با ترس، تسلیم و امید به آن نگاه می‌کنند.

• تاثیر بیماری‌های روانی بر کل خانواده می‌تواند موضوع بحث خانواده‌ها باشد. آیا فکر می‌کنید فیلم «خرس قطبی بی‌نهایت» به درستی بیماری روانی را به تصویر می‌کشد؟ معمولاً در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی چگونه به این موضوع پرداخته می‌شود؟
• چه نقشی نوشیدن در فیلم دارد؟ آیا زیبا جلوه داده شده است؟ آیا وقتی شخصیت‌ها می‌نوشند، پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟
• درباره تقسیم مسئولیت‌ها بین کام و مگی صحبت کنیم: در دهه ۱۹۷۰، مردان اغلب نان‌آور خانه بودند، در حالی که زنان بیشتر در خانه می‌ماندند و از بچه‌ها مراقبت می‌کردند. اما چون کام نمی‌تواند شغل یا تحصیل داشته باشد، مگی مجبور است این کار را انجام دهد، که به معنای ترک فرزندانش است. فیلم چگونه با این موضوع برخورد کرد؟ این شرایط چگونه بر فرزندان آنها تأثیر گذاشت؟ چگونه یک خانواده مشابه در دنیای امروز به تصویر کشیده می‌شود؟

والدین باید بدانند که فیلم خرس قطبی بی‌نهایت نگاهی صمیمی به خانواده‌ای در دهه ۷۰ میلادی است که پدر خانواده اختلال دوقطبی دارد. او (و در نتیجه، دو دخترش و همسر سابقش) فراز و نشیب‌های شدیدی را تجربه می‌کنند، به خصوص وقتی دارو لیتیومش را مصرف نمی‌کند. موضوع فیلم جدی و برای کودکان کوچک‌تر خیلی سنگین است. در فیلم مقداری فحاشی هم وجود دارد، هم از طرف بچه‌ها و هم از طرف بزرگسالان، از جمله کلمات «shit»، «asshole» و چند بار هم «fuck». شخصیت‌ها همدیگر را می‌بوسند و به رابطه جنسی اشاره می‌کنند. همچنین رفتارهایی در فیلم وجود دارد که نزدیک به خشونت است (فریاد زدن و پرت کردن اشیا) اما این رفتارها به دلیل کاهش سلامت روان یکی از شخصیت‌ها است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این کودکان هستند که به فیلم روح می‌بخشند: در بازی‌های آنها هیچ نکته‌ی نادرستی وجود ندارد، و علاقه‌ی همزمان آنها به پدرشان و همچنین ناامیدی‌شان از او به نظر واقعی و تاثیرگذار می‌رسد. رافالو کامرون را در عمیق‌ترین احساس همدردی فرو می‌برد، و به این ترتیب مبارزه‌ی او با پدر بودن را در مرکز فیلم قرار می‌دهد، به جای اینکه فقط بر اختلال دوقطبی تمرکز کند که شخصیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. با انجام این کار، بازیگر به روایت داستان هر پدر یا مادری کمک می‌کند که بار تنهایی پدر یا مادر بودن را به دوش می‌کشد — کام در تمام اهداف و مقاصد برای بیشتر زمان فیلم‌برداری شده، یک پدر مجرد است — و این کار را بدون قضاوت انجام می‌دهد.دیتو سالدانا در به تصویر کشیدن تلاش‌های مگی برای ترسیم یک مسیر جدید در ابتدا تحت دیکته ضرورت — خانواده‌اش به او نیاز دارند تا پول در بیاورد و زنده بمانند — و بعداً تحت هدایت جستجوی خود او برای هویتی فراتر از زن و مادر. قطب‌نمای بی‌نهایت بدون مشکل نیست: گاهی اوقات داستان‌گویی گسسته است و پیشینه خانوادگی کام بیشتر شبیه یک طرح کلی است تا یک بازسازی دقیق. اما با قدرت بازیگری آن، ارزش تماشا کردن را دارد.