دوستت دارم

در فیلم لایک می، کیا (با بازی آدیسون تیملین) تصمیم می‌گیرد از مجموعه‌ای از اعمال تصادفی فیلم تهیه کند و آن‌ها را آنلاین منتشر کند. او با پوشیدن یک ماسک ترسناک و سرقت از یک فروشگاه مواد غذایی شروع می‌کند و در این حین، کارمند فروشگاه را تحقیر می‌کند. سپس یک مرد بی‌خانمان را به رستوران می‌برد و سعی می‌کند او را وادار به تعریف یک داستان کند. در همین حال، برت (با بازی ایان نلسون)، یک وبلاگ‌نویس ویدئویی دیگر، بی‌رحمانه کیا را سرزنش می‌کند. کیا در هتلی با اتاق‌های رنگارنگ اقامت می‌کند و وانمود می‌کند که صاحب هتل، مارشال (با بازی لری فسنندن) را فریب می‌دهد. اما او مارشال را به تخت می‌بندد و وادارش می‌کند تا زمانی که استفراغ کند، غذاهای ناسالم بخورد؛ و از این صحنه فیلمبرداری می‌کند و آن را منتشر می‌کند. سپس کیا، مارشال را ربوده و با او به سفر می‌رود. آن‌ها صحبت می‌کنند، داستان می‌گویند و مواد مخدر مصرف می‌کنند. اما وقتی موش خانگی کیا فرار می‌کند، مارشال از فرصت استفاده کرده و فرار می‌کند. در نهایت، کیا تصمیم می‌گیرد با برت ملاقات کند و با او رودررو صحبت کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در «لایک من» صحبت کنند. آیا این صحنه‌ها هیجان‌انگیز یا تکان‌دهنده بودند؟ آیا این خشونت‌ها بی‌دلیل و بی‌هدف بودند یا برای هدف خاصی استفاده شده‌اند؟ تاثیر خشونت در رسانه‌ها بر کودکان چیست؟
• فیلم در مورد رسانه و اینترنت چه چیزی را بیان می‌کند؟ آیا همه پست‌ها، نظرات و پاسخ‌ها توهین‌آمیز و خشونت‌آمیز هستند؟ چرا این مسائل تا این حد توجه‌ها را به خود جلب می‌کنند؟
• فیلم، مواد مخدر و سیگار را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا آنها را بزرگ جلوه می‌دهد؟ آیا جذاب به نظر می‌رسند؟ آیا عواقبی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• آیا کیا خیلی جوان به نظر می‌رسد که در رفتار جنسی شرکت کند؟ فیلم تا چه حد در نمایش رابطه جنسی پیش می‌رود؟
• فیلم داستانی دارد یا بیشتر به فیلم‌سازی غیرروایی و تجربی نزدیک است؟ تفاوت آن‌ها در چیست؟ فیلم در پی بیان چه مفهومی است؟

والدین باید بدانند که فیلم «لایک می» یک فیلم نیمه‌آزمایشی در مورد زنی جوان است که کارهایی ظاهراً تصادفی انجام می‌دهد تا آن‌ها را آنلاین منتشر کند. این فیلم تصاویری ناراحت‌کننده دارد، تقریباً مثل آثار هنری کوچک در داخل فیلم. خشونت شامل اسلحه و شلیک، چاقو و بریدن، و کتک زدن با بات بیسبال است؛ خون‌پاشی و زخم‌های خونین وجود دارد. صحبت‌های خشن و نفرت‌انگیزی (معمولاً از نظرات آنلاین) وجود دارد، و همچنین فحش‌هایی مثل «فاک»، «شیت»، «کانت»، «پوسی» و موارد دیگر. شخصیت اصلی و یک مرد مسن در یک موقعیت جنسی قرار دارند (او وانمود می‌کند که او را اغوا می‌کند در حالی که لباسی نازک به تن دارد)، و آن‌ها قارچ‌های روان‌گردان را با هم مصرف می‌کنند. آن‌ها همچنین ظاهراً اسپری رنگ را از یک کیسه کاغذی استشمام کرده‌اند. زن جوان، که می‌گوید ۱۷ ساله است، سیگار هم می‌کشد. بدون داستانی مشخص، این فیلم ممکن است برای بسیاری از بینندگان چالش‌برانگیز باشد، اما سوالاتی قابل بحث در مورد شهرت اینترنتی، انتشار ویدیو، توهین، مهربانی یا بدجنسی، ارتباط با دیگران و غیره را مطرح می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

سینمای تجربی بیشتر از یک فیلم جریان اصلی، این فیلم تاریک، آشفته و تا حدودی بدون داستان، نگاهی غیرمعمول، رنگارنگ و هنری به خودشیفتگی و تنهایی نسل هزاره دارد. نتایج به طرز هیپنوتیزمی جالب توجه است. نویسنده و کارگردان تازه‌کار رابرت موکلر در سراسر فیلم «لایک می» از قطعات ویدیویی پرش‌دار استفاده می‌کند - یک یا دو ثانیه از تصاویری که به جلو و عقب حرکت می‌کنند - و رفتارهای آزاردهنده را در بین بخش‌ها پخش می‌کند؛ این کار باعث می‌شود که آن‌ها حتی بیشتر از هم گسسته به نظر برسند و کمتر شبیه یک داستان باشند. عجایب گاه‌وبیگاه، مانند آتش‌بازی که به یک بانک از مانیتورهای تلویزیون درخشان تبدیل می‌شود، عجیب‌وغریب بودن را بیشتر می‌کند.تیملین خط اصلی را ایجاد می‌کند. او گیج‌کننده است، اغلب کنجکاو، گاهی مطمئن نیست و همیشه جذاب است، حتی وقتی که اعمال کییا بیش از پیش ناپایدار می‌شود. دوستی بعید او با مارشال (فسنیدن، مورد علاقهٔ طرفداران فیلم‌های ترسناک فرقه‌ای) نیز کششی احساسی ایجاد می‌کند. در یک صحنه، کییا تقریباً شواهد جرم خود را به یک دختر کوچک نشان می‌دهد، فقط برای برقراری ارتباط. اما در صحنهٔ آخر، موکلر اجازه می‌دهد دوربین مدت طولانی روی تصویر یک ساحل مکث کند؛ دیگر خبری از فید ویدیویی نیست، دیگر خبری از هنر نیست... فقط کمی واقعیت سخت.