الف

در فیلم الف، ویل فرل در نقش بادی، انسانی که به عنوان یکی از الف‌های بابا نوئل بزرگ شده، بازی می‌کند. بادی در سن 30 سالگی متوجه می‌شود که پدر واقعی‌ای به نام والتر (جیمز کان) دارد که در شهر نیویورک زندگی می‌کند و در لیست "بد" بابا نوئل قرار دارد. بادی قطب شمال را ترک می‌کند تا والتر را پیدا کند، و تنها چیزی که می‌داند، دانشی است که از الف‌ها آموخته است. (بنابراین، او در ساخت تزئینات برف و گسترش شادی مهارت دارد، و همیشه بهترین را در مورد همه تصور می‌کند-- مهارت‌هایی که در منهتن چندان مفید نیستند.) والتر، که در صنعت نشر فعالیت دارد، دچار دردسر شده است زیرا باید تا شب کریسمس یک داستان موفق جدید برای کودکان پیدا کند. در ابتدا، او باور نمی‌کند که بادی پسرش است، اما بعد از اینکه بادی آزمایش دی‌ان‌ای را انجام می‌دهد، والتر با اکراه او را به خانه می‌برد تا با همسرش (مری استینبورگن) و پسرش ملاقات کند. در همین حال، وقتی بادی به نمایش بابا نوئل در گیمبل می‌رود، با جوی زیبا (زویی دشانل) آشنا می‌شود. در مسیر نجات روز و تضمین پایان خوش برای همه، از قطب شمال تا نیویورک، بادی فرصت‌های زیادی برای انجام کارهای احمقانه دارد، در حالی که نیویورک را تجربه می‌کند و جوی و خانواده‌اش را می‌شناسد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که آیا بادی الگو مناسبی است یا خیر. آیا فکر می‌کنید سازندگان فیلم الِف می‌خواستند او را به شخصیتی قابل تحسین تبدیل کنند؟ چرا یا چرا نه؟ آیا بیشتر تمایل دارید به او بخندید یا با او بخندید؟ چرا؟ تفاوت این دو حالت چیست؟
• اگر بعد از ۳۰ سال به شهر خودتان در قطب شمال برسید، چه چیزهایی ممکن است شما را شگفت‌زده و خوشحال کند، به همان صورتی که پله برقی و در چرخان، بادی را شگفت‌زده و خوشحال کرد؟
• این فیلم در مقایسه با دیگر کمدی‌های ویل فرل چطور است؟ چرا فکر می‌کنید او فیلم‌های بیشتری برای کودکان نمی‌سازد؟
• شخصیت‌های فیلم «الِف» چگونه کنجکاوی و صداقت را به نمایش می‌گذارند؟ در مورد همدردی و قدردانی چه؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟

والدین باید بدانند که الف یک کمدی کریسمس شاد با بازی ویل فرل در نقش انسانی شاد و سرزنده است که توسط الف‌ها بزرگ شده و برای یک ماجراجویی تعطیلاتی به نیویورک می‌رود. اگرچه برخی الفاظ نامناسب و ناسزا (مثل "pissed"، "hell"، "damn" و غیره) و چند اشاره به عملکردهای بدنی وجود دارد، اما در هسته‌ی اصلی آن، مناسب خانواده است. چند سکانس اکشن (مانند سوارکاران در حال دویدن در تعقیب بابا نوئل در پارک مرکزی، مواجهه‌ای کوتاه با راکونی ترسناک و چند درگیری در یک فروشگاه بزرگ) واقعا تهدیدآمیز نیستند و هیچکس آسیب نمی‌بیند. اگرچه فیلم ۱۰۰٪ با جادوی کریسمس همراه است، اما برخی از شخصیت‌ها کمتر به بابا نوئل اعتقاد دارند و بچه‌ها درباره‌ی احتمال اینکه والدین پشت هدایا باشند صحبت می‌کنند. اما پیام‌های فیلم در مورد صداقت، پذیرش و محبت به همه‌ی بشریت واضح و مثبت است. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم شیرین و خنده‌دار است، هرچند نمی‌تواند تصمیم بگیرد که آیا مردم باید وجود بابا نوئل را اثبات کنند یا نه. بعضی از شوخی‌های فیلم بهتر از بقیه هستند، و استعدادهای جیمز کان، مری استینبورگن، باب نیوهارت (در نقش پدرخوانده بادی) و اد اسنر (در نقش بابا نوئل) نادیده گرفته شده‌اند. اما کارگردان جان فاورو با نشاط است و داستان را به اندازه کافی سریع پیش می‌برد تا از حس یک سری اسکیس جلوگیری کند.دسچنل به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه بادی به آرزوی جوی برای مکانی که در آن خواندن و شیرینی تشویق می‌شود، جلب توجه می‌کند. پیتر دینکلیج در نقش نویسنده‌ای متکبر در کتاب‌های کودکان، حضوری فراتر از یک شوخی تصویری دارد. و فرل؟ بی‌خبری لاغر او شیرینی نامفهوم اما ماندگاری دارد که به تمام شخصیت‌هایی که بازی می‌کند، از جمله بادی، که نوعی رودیف انسان با بینی قرمز است، جذابیت می‌بخشد. لذت ناآگاهانه بادی از دنیای اطرافش در نهایت تقریباً به اندازه‌ای برای ما جذاب است که برای (تقریباً) هر کسی که ملاقات می‌کند جذاب است.