واگیر

بث امهوف (با بازی گوئینت پالترو)، یک مدیر اجرایی متاهل اهل مینه‌سوتا، برای انجام کاری تجاری به هنگ کنگ سفر می‌کند. پس از بازگشت، علائم شبیه به آنفلوآنزا دارد، در آشپزخانه دچار تشنج می‌شود و می‌میرد. همسرش میچ (با بازی مت دیمون) شوکه شده است. در همین حین، مرکز کنترل بیماری‌ها با تماس‌هایی از سراسر کشور و همچنین جهان بمباران می‌شود - چیزی که بث را کشته، در حال کشتن افراد دیگری نیز هست. در همین حال، یک وبلاگ‌نویس (با بازی جود لا) معتقد به توطئه‌ای دولتی است و درمان جایگزین را تبلیغ می‌کند، در حالی که دیگران خشمگین شده و به غارتگری روی می‌آورند. دکتر الیس چیوور (با بازی لارنس فیشبرن) و تیم تحقیقاتی‌اش (از جمله کیت وینسلت) و همچنین دانشمندان و پزشکان دیگر در سراسر جهان، مسئول شناسایی عامل بیماری و یافتن درمانی برای آن قبل از مرگ میلیون‌ها نفر دیگر هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی این که چه چیزی این فیلم را ترسناک و/یا شدید می‌کند صحبت کنند. آیا این موضوع مربوط به لحن فیلم است؟ یا موضوع آن؟ آیا می‌ترسید که چیزی شبیه به این اتفاق واقعاً رخ بدهد؟
• والدین عزیز، در مورد هرگونه ترسی که این فیلم در کودکان شما ایجاد می‌کند، با آنها صحبت کنید. برای دریافت توصیه‌هایی در این زمینه، می‌توانید این مقاله را مطالعه کنید.
• این فیلم چگونه اینترنت را به عنوان یک منبع اطلاعات در مورد بیماری و سلامتی به تصویر می‌کشد؟

والدین باید بدانند که این فیلم دلهره‌آور و تاریک در مورد شیوع یک ویروس مرگبار جهانی که به سرعت گسترش می‌یابد، به کارگردانی استیون سودربرگ، برنده جایزه اسکار، و با بازی ستاره‌هایی مانند مت دیمون و گوئینت پالترو، ممکن است برای کودکان کوچک‌تر از حد معمول شدید و طاقت‌فرسا باشد. این فیلم با تصاویری آشکار و بی‌پرده از مرگ و کاوش در ترس مداوم، ترسیمی بی‌پروا و بی‌لکنت از مرگ و ترس ارائه می‌کند که ممکن است برای کودکان آزاردهنده باشد. انتظار می‌رود که تصاویر ناراحت‌کننده (از جمله کالبدشکافی خونین) و مضامین بالغانه‌ای مانند مرگ (در یک مورد، مرگ یک کودک) و خیانت وجود داشته باشد. همچنین برخی الفاظ رکیک (از جمله "شیطنت") و نوشیدن الکل در جمع دیده می‌شود.

فیلم "واگیری" با بازی درخشان بازیگران، ریتم گیرا و موضوع تکان‌دهنده‌ای که به سختی می‌توان آن را مانند ویروسی که در داستان آن گسترش می‌یابد، نادیده گرفت، اثری موفق است. (هنگامی که اولین غریزه شما بعد از دیدن فیلم این است که سعی کنید در مسیر بازگشت به خانه چیزی را لمس نکنید و دست‌های خود را به دقت بشویید، می‌دانید که فیلم هدف خود را زده است.) اگرچه برخی از بازیگران زمان بیشتری مقابل دوربین دارند، مانند مت دمون که در نقش خود عالی است و لارنس فیشبرن که نقش پر و پیمانی دارد، این فیلم یک اثر استادانه آنسامبل است که در آن هیچکس خودنمایی نمی‌کند.با توجه به موضوع فیلم، تعجب‌آور است که فیلم «واگیری» شبیه یک درام تلویزیونی بیمارستان‌محور پیش نمی‌رود. اصطلاحات تخصصی در لحظاتی ضروری و به‌طور طبیعی به نظر می‌رسند و به خوبی توضیح داده می‌شوند. لحظات احساسی به‌طور گزینشی استفاده می‌شوند تا فیلم را انسانی کنند بدون اینکه احساسی یا دستکاری‌برانگیز شوند. یک زیرداستان اینترنتی به‌طور خطرناکی به سمت افراط پیش می‌رود، اما موفق می‌شود از لبه پرتگاه فاصله بگیرد. در مجموع، این فیلم یک پیروزی دیگر برای سودربرگ است.