در انتظار معجزه

در انتظار معجزه وقتی پدر آدِلین جوان (سوفی لاو) فوت می‌کند، شروع می‌شود. مادرش (سیل برمینگهام) به نظر افسرده‌ی مزمن است و پدرش (تاد تری) نامه‌ای به جا گذاشته تا همه چیز را توضیح دهد. او به شکلی مرموز آدی را تشویق می‌کند تا از دو پیرمرد به نام‌های جیمی (ویلی نلسون) و دیکسی (شارلوت رمپلینگ) که در نزدیکی در ملکی وسیع به نام موزه‌ی مکان زیبا زندگی می‌کنند، دیدن کند. جایی که شاید «معدن طلا»یی وجود داشته باشد. ایده‌ی طلا خیلی زود رها می‌شود، چون مشخص می‌شود آدی نوه‌ی این آدم‌های عجیب است و مادرش را وقتی بچه بوده به فرزندی قبول کرده‌اند و مادرش هرگز از این ترک شدن بهبود نیافته است. ما می‌فهمیم که دیکسی و جیمی در زمان تولد آدِلین در ماشینشان زندگی می‌کردند و با دل‌های شکسته، بچه را رها کردند، اما همیشه امیدوار بودند که او به آن‌ها برگردد. به همین دلیل وقتی ملکشان در معرض توقیف قرار می‌گیرد، می‌ترسند آنجا را ترک کنند، چون فکر می‌کنند دخترشان هرگز آن‌ها را پیدا نخواهد کرد. در همین حین، ما می‌فهمیم دیکسی و جیمی «مردم نمایش» بودند، هرچند نوع آن مشخص نیست، و آدِلین هنرمند طناب‌باز و بندباز در حال پیشرفت است. در طول داستان، پدر مرده با آدِلین صحبت می‌کند و به او ظاهر می‌شود و او را تشویق می‌کند تا مادرش را نزد والدین پیرش ببرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دشواری‌های فهمیدن اینکه فرزندخوانده هستند، صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید مادر آدی در انتظار معجزه، تمایلی به ملاقات با والدین بیولوژیکی‌اش ندارد؟
• چطور فکر می‌کنید مادر آدی چه حسی دارد وقتی نامه‌های محبت‌آمیز پدرش را که هر روز بعد از اینکه او را ترک کرد، می‌خواند؟
• آدی چرا به جیمی و دیکسی نگفت که آن‌ها پدربزرگ و مادربزرگش هستند؟

والدین باید بدانند که انتظار معجزه فیلمی عجیب است که در گذشته‌ای مبهم و شبیه به دهه ۱۹۶۰ اتفاق می‌افتد و درباره دختری است که در زمان مرگ پدرش متوجه می‌شود مادرش فرزندخوانده بوده است. مادر سال‌ها در خشم و افسردگی به سر برده و از جستجوی والدین بیولوژیکی خود سر باز زده است. در این میان، والدین در مزرعه خود منتظر مانده‌اند تا او به دنبالشان بیاید. در فیلم آتش‌سوزی و مرگ‌هایی وجود دارد. هیچ صحنه نامناسبی برای کودکان در فیلم وجود ندارد، اما بعید است که برایشان جذاب باشد. موسیقی اصلی فیلم توسط بُنو و با هنرنمایی ویلی نلسون ساخته شده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این یک فیلم کوتاه سنگین (75 دقیقه) است که برای همه مخاطبان جذاب نخواهد بود. انتظار برای معجزه آشکار می‌کند که داستانی نسبتاً معمولی دارد — زنی که برای فرزندخواندگی رها شده، درد و رنج تمام عمر رها شدن را تحمل می‌کند تا اینکه دخترش پدربزرگ و مادربزرگ داغدار را پیدا می‌کند و آن‌ها را با هم متحد می‌کند. قطعات داستان به آرامی، به صورت گیج‌کننده و نامنظم ارائه می‌شوند، گویی که این روش به آن معنا می‌بخشد. اما این‌طور نیست.قسمتی که برای جیمی نوشته شده، ظاهراً برای ویلی نلسون در نظر گرفته شده بود، بنابراین عجیب است که او در اینجا تقریباً هیچ کاری انجام نمی‌دهد. اما هیچ چیز - نه شخصیت و نه داستان - توسعه نیافته است. مشکلات مطرح می‌شوند و سپس در یک خط سریع از گفتگو حل می‌شوند. تردید وجود دارد که هیچ‌یک از این موارد برای کودکان یا نوجوانانی که به روایت‌های خطی عادت دارند، جالب باشد، چه برسد به تدوین سریع و ریتم تند یوتیوب، واین (که اکنون منسوخ شده است)، و موزیک ویدیوها. مکان و ارجاعات نیز کمکی نمی‌کنند. دوره زمانی در کل نامشخص است. یک فورد گالاکسی 1964، لباس‌هایی از دهه 1950 و سپس یک نوار کاست (که تا سال 1968 به طور گسترده در دسترس نبود) ظاهر می‌شود. برای افزودن به سردرگمی، احساسات نوستالژیک در مورد عظمت مریلین مونرو که چند سال پس از مرگش در سال 1962 به وجود آمد، به گونه‌ای بحث می‌شود که گویی دهه‌ها قبل درگذشته است. این موضوع که یک روح صحبت می‌کند و به دخترش ظاهر می‌شود، کمکی به داستان نمی‌کند. تنها نقطه قوت اینجا، وقار و شدت استثنایی و پایدار شارلوت رمپلینگ است. به طور کلی، غیرممکن است که در مورد نیت فیلمساز تعجب نکنید. در حالی که داستان به سمت پایانی ناخوشایند پیش می‌رود، همچنان با تعجب باقی می‌مانید.