داستان زمستانی

این درام رمانتیک، که بر اساس کتابی از مارک هلپرن است، در زمان از اواخر قرن نوزدهم تا نیویورک امروزی پیش می‌رود و داستان پیتر لیک (با بازی کالین فارل) را روایت می‌کند، دزدی با وجدان که رئیس تبهکارش، پرلی سوامز (با بازی راسل کرو) را عصبانی کرده است. پرلی که زمانی مربی پیتر بوده، از این‌که او در حین انجام کار از خشونت پرهیز می‌کند، خسته شده است. پیتر نمی‌داند که پرلی دلایل فراطبیعی دیگری هم برای کشتن او دارد. اما عشق سر راهش قرار می‌گیرد، وقتی که پیتر با بِوِرلی پن (با بازی جسیکا براون فایندلی) آشنا می‌شود، زنی جوان که به بیماری سل مبتلا است و فقط چند ماه دیگر زنده خواهد بود. نیروهای بزرگ‌تری در کارند، در حالی که پیتر و پرلی به سمت یک تقابل پیش می‌روند و هر دو را به نیویورک امروزی می‌اندازند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم صحبت کنند. آیا این پیام مربوط به دوره زمانی خاصی است، یا فراتر از نسل‌ها است؟
• پیتر دزد است، اما آیا آدم خوبی است؟ فیلم چگونه به این سوال پاسخ می‌دهد؟
• چه چیزی در این فیلم واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد و چه چیزی رمانتیک و ملودرام به نظر می‌رسد؟
• برای کسانی که کتابی را که فیلم بر اساس آن ساخته شده است، خوانده‌اند، نظرتان در مورد مقایسه‌ی آن با فیلم چیست؟

والدین باید بدانند که فیلم «داستان زمستان» که بر اساس رمان ۱۹۸۳ مارک هلپرن با همین نام ساخته شده، با مضامین سنگین عشق و مرگ و نبرد خیر و شر سر و کار دارد و به همین دلیل برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. انتظار چند صحنه خشونت شدید (خنجر زدن و تیراندازی از نزدیک) و مقداری بوسیدن و برهنگی (پشت و سایه زن برهنه از دور دیده می‌شود) را داشته باشید. فحش دادن (لعنتی و آشغال) به ندرت استفاده می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

چگونه ناامیدی کامل را املا کنیم: W-I-N-T-E-R-S T-A-L-E. ناامیدی به قدری بزرگ است که فیلم با بازیگران فوق العاده زیادی موهبت شده است، بهترین آنها براون فایندلی جذاب است، که ثابت کرد در مینی سریال بریتانیایی در دانتون ابی شخصیت فریبنده ای است. اگرچه او هر کاری را که در توان دارد انجام می دهد تا نسخه خود را از بیورلی در حال مرگ در اینجا به زندگی برساند، که نقطه مقابل بزرگی برای کرو است، که به کلیشه های معمولی (صورت زخمی، صدای غرغر، لهجه ترشیده) تکیه می کند تا شرور نهایی را به تصویر بکشد، اما نمی تواند فیلم را نجات دهد.فیلم از نظر بصری بسیار جذاب است اما آشفته است: خط داستانی، صدای راوی دست‌وپاگیر، و گفتگوهای سبک که تماشاگر را درگیر نمی‌کند. (همچنین کلیشه‌ای است: شخصیت‌های منفی لباس سیاه می‌پوشند و شخصیت‌های مثبت، بله، سفید.) نوجوانان بزرگ‌تر و والدین ممکن است از این داستان عاشقانه لذت ببرند، اما وقتی غرق در سردرگمی فراطبیعی می‌شود—پیتر در دهه ۱۸۰۰ به دنیا آمده اما در نیویورک امروزی ظاهر می‌شود، دقیقاً به همان شکلی که بوده، با این حال او مسافر زمان نیست (و این فقط یکی از مثال‌های متعدد است)—حتماً در میانه راه از تلاش برای درک داستان دست می‌کشند. بازی‌های باورپذیر و اصیل (به جز بازی کراو که کمی اغراق‌آمیز است) نمی‌توانند تماشاگران را از سردرگمی نجات دهند.