خانواده من

در سریال کمدی بریتانیایی و سرگرم‌کننده «خانواده من» از نویسنده آمریکایی فرد بارون (که سابقه نویسندگی برای سریال‌های ساینفلد و کارولین در شهر را دارد)، دو والد فراز و نشیب‌های زندگی را در حالی طی می‌کنند که سه فرزندشان به بزرگسالی می‌رسند و تلاش می‌کنند مستقل شوند. بن هارپر (با بازی رابرت لیدسی) مردی صریح‌الهجه و پرحرف است که وقتی عصبانی می‌شود، کنترل خود را از دست می‌دهد، اما خوشبختانه همسر بذله‌گوی او، سوزان (با بازی زوئی وانامیکر) با پاسخ‌های بامزه‌اش به غرولندهای مداوم بن، او را به چالش می‌کشد و حتی در سخت‌ترین شرایطی که فرزندان‌شان برای‌شان ایجاد می‌کنند، اوضاع را مدیریت می‌کند. پسر کوچک‌تر، مایکل (با بازی گابریل تامسون) تلاش می‌کند با امتحان کردن چیزهای مختلف از عکاسی تا مسیحیت، خودش را پیدا کند، اما معمولاً فقط صبر پدرش را امتحان می‌کند. دختر وسطی و خریدباز، جنی (با بازی دانیلا دنبی-اش) در فصل سوم به دانشگاه می‌رود، اما وقتی باردار می‌شود، اخراج می‌شود؛ در قسمت‌های اخیر، بیشتر وقت خود را با پسر کوچک‌اش در خانه والدینش می‌گذراند. تنها فرزند بزرگ‌تر، نیک (با بازی کریس مارشال) واقعاً به‌طور کامل مستقل زندگی می‌کند... اگرچه حتی این هم کار آسانی نبود (در فصل‌های اول در خانه زندگی می‌کرد). اگرچه بن و سوزان لانه خالی‌شان را با سطوح مختلف قدردانی می‌بینند (بن آرامش تازه‌اش را دوست دارد، اما سوزان همیشه آغوشش را برای بازگشت بچه‌هایش باز می‌گذارد)، تلاش می‌کنند تعادلی بین حمایت از فرزندان‌شان و حمایت مالی از آن‌ها برقرار کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد زندگی خانگی خود صحبت کنند. خانواده شما چقدر با خانواده هارپرها متفاوت است؟ نوجوانان، آیا دوست دارید والدین‌تان بیشتر یا کمتر شبیه بن و سوزان باشند؟ آیا سبک فرزندپروری آنها موثر است؟ چگونه؟ آیا شخصیت‌ها باورپذیر به نظر می‌رسند؟ چرا بله یا خیر؟ به طور کلی، خانواده‌های تلویزیونی تا چه حد با خانواده‌های واقعی متفاوت هستند؟ آیا فکر می‌کنید یک سریال کمدی خانوادگی واقع‌گرایانه‌تر می‌تواند خنده‌دار باشد؟

والدین باید بدانند که زبان تند (هرچند بدترین قسمت‌ها سانسور شده)، کنایه‌های جنسی واضح و برهنگی جزئی به این معنی است که این سریال کمدی بریتانیایی درباره خانواده‌ای با روابط پیچیده و دوست‌داشتنی مناسب نوجوانان نیست و شاید برای نوجوانان جوان‌تر هم مناسب نباشد. با این حال، نگاه خنده‌دار این سریال به عدم قطعیت‌های زندگی با فرزندانی که به استقلال نزدیک می‌شوند، مطمئناً خنده‌های زیادی را برای والدینی که فرزندانشان خانه را ترک کرده‌اند (یا کسانی که گاهی آرزو می‌کنند فرزندانشان خانه را ترک کرده بودند) به ارمغان می‌آورد.

در حالی که خانواده من واقعا هیچ توصیه یا نصیحتی برای والدینی که می‌توانند با مشکلات شخصیت‌ها همدردی کنند ندارد، اگر به دنبال نمایشی هستید که واقعا «سرگرمی» را در «اختلال» قرار می‌دهد، ناامیدتان نخواهد کرد. فقط مطمئن شوید که آن را در حضور بینندگان جوان خاموش کنید، زیرا الفاظ زشت اغلب شنیده می‌شود (با وجود سانسور) و برهنگی (اغلب از پشت) امکان دارد.