لبوفسکی بزرگ

همه‌ی چیزی که دِیود (جف بریجز) در فیلم بیگ لبوفسکی می‌خواهد، مقداری شیر بیشتر برای کوکتل وایت راشین‌هایش است. به جای آن، وقتی از سوپرمارکت شبانه به خانه برمی‌گردد، با کمین دو مرد مواجه می‌شود که او را با جفری لبوفسکی، نیکوکاری که همسرش بدهی‌های زیادی در شهر دارد، اشتباه گرفته‌اند. آن دو سر دِیود را در توالت فرو می‌کنند، روی قالی‌اش ادرار می‌کنند و با تهدیدی محل را ترک می‌کنند. از آن به بعد، دِیود فقط می‌خواهد قالی‌اش را عوض کند، قالی‌ای که «اتاق را به هم پیوند می‌داد». فیلم تماشاگران را به سفری دیوانه‌وار می‌برد، به همراه والتر (جان گودمن)، دوست بولینگ کهنه‌کارش در جنگ ویتنام، که او را در دردسرهای بدتری می‌اندازد. آیا دِیود می‌تواند یک میلیون دلار باج‌گیری شده را بازپس بگیرد؟ آیا مود (جولیان مور)، هنرمند آوانگارد، بچه‌اش را به دنیا می‌آورد؟ و آن بازیگر فیلم‌های مستهجن که تبدیل به همسر تزیینی شده بود و بعد هم ظاهراً قربانی آدم‌ربایی شد، چه اتفاقی برایش افتاد؟ دِیود همه‌ی این‌ها را به شما نشان می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سبک زندگی «دِ دِیود» در فیلم «بزرگ لبوفسکی» صحبت کنند. آیا این چیزی است که شما به آن علاقه‌مند هستید؟ در چنین شرایطی چگونه با اشتباه در هویت افراد برخورد می‌کنید؟ آیا به دوستانتان گوش می‌دهید، همانطور که دِ دِیود به والتر گوش می‌کند؟
• بی‌گمان، فیلم بیگ لبوفسکی نمونه‌ای از آثاری است که در نحوه‌ی تفسیر داستان و شخصیت‌ها، به‌نوعی زندگیِ خود را می‌یابد. آیا هنر را تجربه‌ای ذهنی و سلیقه‌ای می‌دانید، یا برخی چیزها به‌طور عینی خوب یا بد هستند؟ آیا می‌توانید فیلم‌ها یا سریال‌های تلویزیونی دیگری را به یاد آورید که در مورد معنا و مفهومشان بحث‌برانگیز باشند؟
• این فیلم چرا به یک فیلم محبوب تبدیل شده است؟ آیا حس شوخ‌طبعی آن هنوز هم در دنیای امروز کار می‌کند؟ چرا، یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که فیلم کمدی برادران کوئن، بیگ لبوفسکی، یک فیلم محبوب در میان طرفداران است که در سال ۱۹۹۸ اکران شد و در آن جف بریجز نقش داج، یک مرد تنبل و راحت‌طلب را بازی می‌کند که درگیر یک ماجرای آدم‌ربایی و اخاذی می‌شود. در این فیلم به طور مداوم از الفاظ زشت و رکیک استفاده می‌شود، به خصوص کلمه فاک. صدام حسین با عنوان «فاکر شتر» خطاب می‌شود و داج به یکی از مردانی که به او حمله کرده بود، «چینی» می‌گوید. خشونت (اغلب بدون خونریزی) در فیلم وجود دارد، از جمله شخصیت‌هایی که کتک می‌خورند، تحت تأثیر مواد مخدر قرار می‌گیرند، در حمام توسط یک مارموت مورد حمله قرار می‌گیرند و با یک فنجان قهوه به سرشان ضربه وارد می‌شود. یکی از شخصیت‌ها گوش دیگری را می‌جود و انگشت کوچک بریده شده‌ای در گاز آورده می‌شود. شخصیت‌ها ماری‌جوانا می‌کشند و داج به نوشیدن نوشیدنی روسی سفید معروف است. محتوای جنسی زیادی در فیلم وجود دارد، و زنان در چندین صحنه، از جمله در یک فیلم پورنوگرافی، برهنه و بدون پوشش سینه ظاهر می‌شوند. یکی از شخصیت‌ها پیشنهاد انجام رابطه جنسی دهانی در ازای ۱۰۰۰ دلار را می‌دهد. شخصیت‌های اصلی قرار نیست الگوی مناسبی باشند - که بخشی از جذابیت فیلم است - اما فیلم نیز رفتارهای آنها را تایید نمی‌کند. این موضوع تاثیر منفی بر تنوع و تکثر فرهنگی دارد، زیرا فیلم فقط به دنبال مردان سفیدپوست است، زنان فقط در نقش‌های فرعی و کوچک حضور دارند و به عنوان ابزار جنسی مورد استفاده قرار می‌گیرند، و شخصیت‌های کوبایی و معلول به صورت توهین‌آمیزی برای خنده به تصویر کشیده شده‌اند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

نیمفومانیا، گل، وایت راشین و جستجو برای فرشی که اتاق نشیمنش را کامل کند، صحنه‌های این فیلم پرهیجان را می‌سازند. بیگ لبوفسکی تماشاگران را به اعماق لس‌آنجلس می‌برد و مثل دیگر فیلم‌های برادران کوئن، داستان آن خیلی عجیب است که باور کردنش سخت است. اما آنقدر خوب ساخته شده که نمی‌توانید تماشایش را متوقف کنید.درخشش فیلم بزرگ لبوفسکی نه در داستان آن است - هرچند که داستان پیچ و خم های زیادی دارد - بلکه در شخصیت ها و بازیگران آن است. علاوه بر دو بازیگر اصلی، فیلیپ سیمور هافمن برنده جایزه اسکار و درخشان، و استیو بوسمی که از چشم های زیبا و معصوم خود به خوبی در این فیلم استفاده کرده است. با وجود ستایش از فیلم، مهم است که بگوییم این فیلم مناسب کودکان نیست و برخی از شوخی های آن با گذشت زمان جذابیت خود را از دست داده اند.