از این پس

ماری (سسیل دو فرانس) مجری مشهور فرانسوی، زمانی که سونامی عظیمی شهر ساحلی محل اقامت او و معشوقش را در بر می‌گیرد، به‌طور معجزه‌آسایی از مرگ حتمی نجات پیدا می‌کند. در سان فرانسیسکو، جورج (مت دیمون) یک روان‌شناس است که دیگر به کارش ادامه نمی‌دهد؛ چرا که این کار او را خسته و افسرده می‌کند، و برادرش (جی مور) از این موضوع ناراحت است، چرا که او را در این کار بسیار باهوش و ماهر می‌داند و فکر می‌کند که او باید از این مهارت‌های خارق‌العاده‌اش برای امرار معاش استفاده کند. در انگلستان، مارکوس ۱۱ ساله (فرانکی مک‌لارن) پس از مرگ برادر دوقلویش (جورج مک‌لارن) در اثر تصادف با خودرو، تنها می‌ماند و با زندگی و مادر معتادش دست و پنجه نرم می‌کند. این سه شخصیت، هرچند از کشورهای مختلف و با دیدگاه‌های متفاوتی هستند، اما همگی در تلاشند تا دریابند آیا زندگی پس از مرگ وجود دارد و اگر وجود دارد، چگونه می‌توان آن را با زندگی فعلی آشتی داد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم گفتگو کنند. در مورد زندگی پس از مرگ چه می‌گوید؟ آیا سعی دارد بینندگان را به باور چیزی خاص متقاعد کند؟
• آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری را به یاد بیاورید که آخرت را به تصویر کشیده‌اند؟ این فیلم در مقایسه با آن‌ها چطور است؟
• آیا بخش‌هایی از فیلم ناراحت‌کننده یا نگران‌کننده بود؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این درام به کارگردانی کلینت ایستوود (با بازی مت دیمون) با موضوعات سنگین مرگ و زندگی پس از مرگ سر و کار دارد و ممکن است برای نوجوانان و جوانان خردسال بسیار شدید و تکان‌دهنده باشد. در برخی لحظات، به‌ویژه در بررسی تأثیر مرگ بر بازماندگان، فیلم سرشار از اندوه است؛ حتی یک کودک برادر دوقلوی خود را از دست می‌دهد. ده دقیقه اول فیلم (که سونامی وحشتناک سال ۲۰۰۴ را بازسازی می‌کند) به‌طور واقع‌گرایانه‌ای ترسناک است؛ همچنین صحنه‌های ناراحت‌کننده دیگری وجود دارد که شامل تصادف اتومبیل، فحاشی (از جمله «لعنتی») و شخصیتی است که به مواد مخدر اعتیاد دارد. با این حال، فیلم با همدلی به موضوعات دشوار خود می‌پردازد و سؤالات مهمی را در مورد ایمان و اندوه مطرح می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در اینجا فیلمی است که شما را مدت‌ها پس از تماشای آن درگیر خود می‌کند. این فیلم جدی، عمیق و کنجکاو است، که همه این‌ها ویژگی‌های مثبت یک فیلم هستند و قطعاً بیشتر از آن چیزی است که در اکثر فیلم‌های امروزی می‌بینید. بازیگران در اوج هنرنمایی خود هستند و کلینت ایستوود، کارگردان، همان اطمینان و مهارتی را که در کارهای قبلی خود نشان داده بود، به نمایش می‌گذارد. او صحنه‌ها را به درستی طولانی می‌کند، در حالی که کارگردانان دیگر ممکن بود به دلیل عدم اعتماد به نفس (یا نداشتن بینش) از آن‌ها بگذرند؛ او می‌داند چگونه یک صحنه را طوری بسازد که نتوانیم چشم از آن برداریم.اما فیلم خیلی زود بیشتر بودجه خود را صرف می‌کند، با نمایش نسخه‌ای شگفت‌انگیز و واقع‌گرایانه از سونامی که قاره آسیا را ویران کرد و در اواخر سال ۲۰۰۴ جان بسیاری را گرفت. در ۱۰ دقیقه اول ترس و اضطراب زیادی وجود دارد که باعث می‌شود ادامه فیلم در مقایسه، ضعیف به نظر برسد. همچنین داستان جورج، شخصیت مت دیمون، کند و خسته‌کننده است و او به طرز عجیبی پذیرای انزوایی است که مهارت‌های خاصش برایش به ارمغان آورده است؛ وقتی بالاخره تصمیم می‌گیرد مسیرش را تغییر دهد، به نظر نمی‌رسد که این تصمیم واقعی باشد. و اگرچه به نظر می‌رسد ایست‌وود دیدگاهی در مورد زندگی پس از مرگ دارد، اما ما با سوالات بیشتری نسبت به پاسخ‌ها مواجه هستیم. برای بازگویی ترانه «آلفی»، هدف از همه اینها چیست؟ آیا فقط برای لحظه‌ای است که زندگی می‌کنیم؟