در همسایگی هود با جیمز دیویس

جیمز دیویس در لس آنجلس جنوبی بزرگ شد، اما نه در قسمت خطرناک آن، همانطور که خودش می‌گوید. او در مدارس خصوصی تحصیل کرد و بعداً به کالج رفت، جایی که اغلب تنها بچه سیاه‌پوست در گروه دوستانش بود. در برنامه کمدی/گفتگوی خود با عنوان «همسایه‌ی محله‌ی خطرناک با جیمز دیویس»، او از دیدگاه منحصر به فرد خود برای بررسی واقعیت‌های زندگی سیاه‌پوستان در آمریکا استفاده می‌کند. آیا رفتن به کالج ارزشش را دارد؟ آیا اپلیکیشنی که به طور ایمن بازدیدکنندگان را از طریق محله‌های خطرناک راهنمایی کند، خوب است؟ چیترلینگز واقعاً چه مزه‌ای دارد؟ دیویس با نمایش‌های آکروباتیک، مونولوگ‌ها، طرح‌ها و مصاحبه‌ها، لحن شوخ‌طبعی را حفظ می‌کند، اما نکات قوی در مورد فرهنگ، امتیاز و نیاز به درک و پذیرش یکدیگر توسط مردم را مطرح می‌کند، صرف نظر از اینکه در کجا زندگی می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که چرا جیمز دیویس در مستند خود به این نکته اشاره می‌کند که او از محله‌ای است که در مجاورت محله‌های خطرناک لس آنجلس قرار دارد. فردی که در چنین محله‌هایی زندگی می‌کند چه تجربیات و دیدگاهی دارد که دیگران ممکن است نداشته باشند؟
• دِیوِیس، مجری برنامه، در برنامه مجاور هود، به بررسی دلایل اعتقادات و رفتارهای ما می‌پردازد. آیا بخش‌هایی از برنامه وجود دارد که شما را ناراحت کند یا باعث شود در مورد اعتقادات خود تردید کنید؟ آیا این موضوع باعث می‌شود که شما مجری یا برنامه را بیشتر یا کمتر دوست داشته باشید؟
• چگونه محله‌های حاشیه‌ای کنجکاوی و همدلی را ترویج می‌دهند؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟
• نقاطی که جیمز دیویس در برنامه هود ادجسنت در مورد کلیشه های آفریقایی-آمریکایی مطرح می کند چیست؟ طنز این برنامه چگونه با طنز سایر برنامه های کمدی متفاوت است؟

والدین باید بدانند که هود ادجسنت با جیمز دیویس یک برنامه کمدی گفتگو/اسکچ است که عمدتا بر سیاست‌های نژادی و فرهنگ عامه آفریقایی-آمریکایی تمرکز دارد. انتظار می‌رود موضوعات بالغانه زیادی در آن وجود داشته باشد: اپلیکیشنی که افراد خارجی را از طریق باندهای خیابانی و فروشندگان مواد مخدر در محله‌های خطرناک راهنمایی می‌کند، یک مسابقه تلویزیونی که شرکت‌کنندگان را تشویق می‌کند تا با گفتن کلمه نژادپرستانه در مقابل دوربین، زندگی خود را نابود کنند. جوک‌هایی در مورد مواد مخدر و رابطه جنسی وجود دارد؛ همچنین دیدگاه تاریخی و اندیشه‌های عمیق در مورد موضوعاتی مانند برده‌داری، خشونت پلیس و باندهای خیابانی وجود دارد. زبان برنامه شامل کلمات هل، شیت، اس، اف (سانسور شده)، بیچ (هم به عنوان یک عبارت و هم برای اشاره به زنان) و استفاده‌های متعدد از کلمه نژادپرستانه برای اشاره به مردم آفریقایی-آمریکایی است -- این کلمه به طور مکرر در بخش‌هایی که در مورد چرایی و چگونگی استفاده از آن صحبت می‌کنند، مورد بررسی قرار می‌گیرد.

دیویس با برنامه‌ی گفتگوی باهوش و بامزه‌اش، که فراتر از ظاهر اولیه‌اش است، جذاب، عمیق و بینش‌برانگیز است. این برنامه غواصی در تجربه سیاهان است که آمریکا در حال حاضر به آن نیاز دارد. یک برنامه‌ی «مسائل» می‌توانست یک سخنرانی طولانی باشد، اما اینطور نیست. دیویس خنده‌دار است و بخش‌های الهام‌بخشی دارد: «بین دو درِی» که دو مرد با نام درِی را نشان می‌دهد که در مورد مسائل مختلف بحث می‌کنند؛ یک اتاق فرار سفارشی که شبیه‌سازی می‌کند که یک مرد سیاه‌پوست چگونه است؛ و فریب دادن یک مرد جوان با ماشینش تا توسط پلیس به خاطر رانندگی در حال سیاه بودن متوقف نشود (یک باربند و دوربین داشبورد در این ارتقا نقش دارند).اگر این موضوع بی‌احترامی به نظر می‌رسد، چنین نیست: هود ادجسنت با برخورد محترمانه و صمیمی با موضوعاتش، تعادلی ظریف بین طنز و توهین برقرار می‌کند. زنی که تلاش می‌کند ارتباط با اعضای گروه‌های خلافکار را متوقف کند، به عنوان یک فرد واقعی به جای یک کلیشه مطرح می‌شود؛ جوان سفیدپوست لاغری که داوطلبانه از محله‌های تحت کنترل گروه‌های خلافکار بازدید می‌کند، به خاطر تیزبینی‌اش مورد تحسین قرار می‌گیرد: دیویس صادقانه می‌گوید: «داری یاد می‌گیری! این رو دوست دارم!» هیچ موضوعی بدون توجه باقی نمی‌ماند، اما این نمایش شما را به خنده و تفکر وادار می‌کند، به روشی که یادآور نمایش‌های بزرگ دیگری است که کلیشه‌ها را به چالش می‌کشند، مانند کی اند پیل و شوهای چاپل.