«آنچه بالا می‌رود»

کمبل بابیت (با بازی استیو کوگان)، خبرنگاری که روزگاری سخت‌گیر بود، به نیوهمپشایر فرستاده می‌شود تا جشن‌های مربوط به یک قهرمان محلی، فضانورد کریستا مک‌آلیف، را پوشش دهد که قرار است به فضا پرتاب شود. اما پرتاب به تأخیر افتاده است، بنابراین بابیت تصمیم می‌گیرد با یک آشنای قدیمی، معلم محبوب دبیرستان، تماس بگیرد. اما متأسفانه به نظر می‌رسد که این مرد به تازگی خودکشی کرده است. مرگ او بابیت را به تحقیق وادار می‌کند، اما وقتی با گروهی از دانش‌آموزان عزادار معلم (با بازی هیلاری داف، اولیویا ترلبی و جاش پک) دوست می‌شود، موضوع برای او جنبه شخصی پیدا می‌کند، به‌ویژه با یکی از دختران جوان که بابیت به او علاقه‌مند است. و این تمام ماجرا نیست: بابیت نیز خود را در سوگ از دست دادن فردی می‌یابد که قبلاً موضوع مقالات او بود و بسیار فراتر از آن شد.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد تعاملات بین معلم و دانش‌آموز به تصویر کشیده شده در اینجا صحبت کنند. تا چه حد واقع‌گرایانه است؟ آموزش دادن به نوجوانانی که در تلاش برای شکل دادن به هویت خود هستند، چقدر چالش‌برانگیز است؟»
• «چه وجه اشتراکی بین بابیت و دانشجویانی که او سعی در پروفایل‌سازی آن‌ها دارد، وجود دارد؟»
• «به عنوان یک روزنامه‌نگار، تا چه حد دشوار است که اعتماد یک منبع را جلب کنید اما همچنان فاصله‌تان را حفظ کنید؟»

والدین باید بدانند که این فیلم به موضوعات بالغانه‌ای می‌پردازد، از جمله جنسیت، مرگ (از جمله خودکشی)، سقط جنین، و بی‌حوصلگی دوران نوجوانی و میانسالی. بیشتر شخصیت‌های نوجوان و بسیاری از بزرگسالان نیز در حال آزمودن مرزهای خود و تعریف هویت خود هستند، گاهی به شیوه‌هایی که به نظر مخرب می‌رسد. دختری به نظر می‌رسد که جنسیت خود را به رخ دیگران می‌کشد، به‌ویژه در مقابل مردان مسن‌تر. همچنین مقدار قابل توجهی فحاشی در فیلم وجود دارد. به عنوان پیش‌درآمدی، مرگ کریستا مک‌آلیف، فضانورد، در جریان یک پرتاب ناموفق در سال ۱۹۸۶، بر خط داستانی داستان سایه افکنده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

با وجود بازیگران قدرتمند و مفهومی جاه‌طلبانه، فیلم «چه چیزی بالا می‌رود» فیلمی است که دوست دارید از آن خوشتان بیاید. متاسفانه، هرگز به پرواز درنمی‌آید و توسط داستانی متورم و اغراق‌شده زمین‌گیر می‌شود. این فیلم تلاش می‌کند تا متفاوت و تاثیرگذار باشد، اما در نهایت بیش از حد جدی و نه به‌صورت دلپذیر و جذاب به نظر می‌رسد. برای مثال، صحنه‌ای وجود دارد که در آن تلاش می‌کند هم عمیق و هم ترسناک باشد. شخصیت‌های نوجوان در این فیلم، اگرچه کلیشه‌ای نیستند، اما به‌گونه‌ای نوشته شده‌اند که به‌عنوان شخصیت‌های کتاب درسی به نظر می‌رسند و برای جایگاهی مانند «ضدقهرمانان رنج‌کشیده» طراحی شده‌اند.کوگان بازیگر توانمندی است، اما برای این فیلم انتخاب مناسبی نیست. ویژگی‌های منحصر به فرد او کمرنگ شده و با ضعف‌های کلیشه‌ای جایگزین شده‌اند که شخصیت او را به یادماندنی نمی‌کند. او به نوعی به مرشد گروهی از دانشجویان طرد شده تبدیل می‌شود، اما مشخص نیست چه چیزی او را جذاب و تأثیرگذار می‌کند. یک داستان فرعی درباره روزنامه‌نگاری و خطرات نزدیک شدن بیش از حد به یک منبع، جالب است اما به درستی پرداخت نشده است، شاید به این دلیل که به جز نشان دادن اشتباهات و رنج‌های روح بابیت، به صورت عمیق‌تری بررسی نشده است.