من آرزو می‌کنم

کویکی، پسر ژاپنی دوازده ساله‌ای است که در شهری که دوست ندارد به مدرسه می‌رود. پدر و مادرش از هم جدا شده‌اند؛ اگرچه او با مادر و پدربزرگ و مادربزرگش زندگی می‌کند، اما برادرش ریو با پدرش که یک موسیقی‌دان بی‌عرضه است در شهری دیگر زندگی می‌کند. در همین حال، صحبت‌ها در مورد سیستم قطار جدیدی است که تقریبا آماده شروع کار است. کویکی شروع می‌کند به باورش این که اگر برای خانواده‌اش آرزوی اتحاد دوباره کند، وقتی که دو قطار سریع‌السیر از کنار هم با بالاترین سرعت عبور می‌کنند، این آرزو برآورده خواهد شد. او دوستان و برادرش را نیز متقاعد می‌کند تا به این ایده ایمان بیاورند، و آنها با هم از خانه‌هایشان فرار می‌کنند و سفری را آغاز می‌نمایند تا سوار قطار سریع‌السیر شوند و آرزوی عمیقشان را برآورده سازند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره ریشه‌های ژاپنی این فیلم صحبت کنند. این فیلم تا چه اندازه جهانی بود و چه ویژگی‌های منحصرا ژاپنی داشت؟ اگر این فیلم در آمریکا (یا هر کشور دیگری) بازسازی می‌شد، چه تفاوت‌هایی با نسخه اصلی داشت؟
• درباره‌ی زیرنویس فیلم‌ها چه فکر می‌کنید؟ آیا به تجربه‌ی تماشا اضافه می‌کند یا از آن کم می‌کند؟ چرا؟
• این فیلم چگونه به موضوع طلاق و جدایی می‌پردازد؟ آیا فکر می‌کنید که این نمایش، نمایشی واقع‌گرایانه است؟

I Wish" فیلمی ژاپنی محصول سال ۲۰۱۱ است که دربارهٔ پسری خیال‌پرداز است که ساخت قطار سریع‌السیر جدید را فرصتی برای خود، برادرش و دوستانش می‌داند تا آرزوهایی مانند آشتی دوباره والدینش را برآورده کند. اگرچه این فیلم به زیبایی فیلمبرداری شده و شخصیت‌های صمیمی دارد که والدین و کودکان می‌توانند خود را با آنها مرتبط بدانند، اما ریتم فیلم - بیش از دو ساعت - و زیرنویس انگلیسی که از دیالوگ‌های ژاپنی گرفته شده است، ممکن است این فیلم را برای بینندگان جوان‌تر و کسانی که به دنبال داستانی فوری‌تر و پرشتاب‌تر هستند، دشوار کند. موضوع جدایی والدین و دو فرزندشان که احتمالاً در آستانه طلاق هستند - اگرچه به شیوه‌ای واقع‌گرایانه نشان داده شده است - ممکن است برای برخی کودکان دشوار باشد. با این وجود، اگرچه حس و سبک این فیلم قطعاً در فرهنگ ژاپنی ریشه دارد، اما رفتار کودکان آنقدر جهانی است و کیفیت فیلم آنقدر انکارناپذیر است که بینندگان صبور با داستانی ارزشمند و فراموش‌نشدنی پاداش خواهند گرفت.

فیلم «من آرزو می‌کنم» علی‌رغم ریتم کندی که گاهی دارد، فیلمی زیبا و تأملی بر آرزوها، اشتیاق و باورهاست. بازی کودکان فراتر از فضای ژاپنی فیلم است و رفتار شخصیت‌های آنها آنقدر جهانی است که هم والدین و هم کودکان از فرهنگ‌های دیگر می‌توانند خود را با آن مرتبط بدانند. موضوعات جدایی و طلاق، تلاش بزرگسالان برای دنبال کردن رویاهایشان و آرزوهای صادقانه کودکان خلاق به صورت صریح و از طریق ایده‌های بزرگسالان و کودکان کاوش می‌شوند و نتیجه به همان اندازه که تلخ و شیرین است، فراموش‌نشدنی است.شاید ریتم آرام فیلم و زیرنویس‌هایش برای برخی بینندگان مشکل‌ساز باشد، اما تا به حال فیلمی مثل «آی وییش» وجود نداشته است. این فیلم، داستان بلوغی دوست‌داشتنی است که با کل خانواده ارتباط برقرار می‌کند.