داستان جالبی است

کرِیگ شانزده ساله (کیر گیلکریست) در مورد خودکشی فکر می‌کرده—چطور و کجا. زندگی برایش خیلی طاقت‌فرسا شده: بچه‌های مدرسه‌ی مخصوصش خیلی رقابتی و پرتلاش هستند، پدرش فشار می‌آورد که برای یک برنامه‌ی تابستانی ثبت‌نام کند تا در تقاضانامه‌ی دانشگاهش خوب به نظر برسد، و نمی‌تواند در مورد دوست دختر بهترین دوستش (زویی کراویتز) فکر نکند. نگران است که واقعاً برنامه‌اش را برای پریدن از روی پل بروکلین عملی کند، به همین خاطر خودش را به یک بیمارستان روانی می‌سپارد. چون بخش نوجوانان در حال تعمیر است، او را به بخش بزرگسالان می‌فرستند تا اینکه پزشکان بهترین راه را پیدا کنند. در آنجا، کرِیگ با بابی (زک گالیفیاناکیس) رهبر گروه آشنا می‌شود که به کرِیگ در جا افتادن کمک می‌کند در حالی که خودش هم برای آزادی قریب‌الوقوعش آماده می‌شود، و نوئل (اما رابرتس) نوجوان دیگری که کرِیگ فوراً با او احساس خویشاوندی می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فشارهایی که کریگ در فیلم با آن مواجه است، صحبت کنند. آیا نوجوانان در زندگی واقعی هم تحت چنین استرس‌هایی قرار دارند؟ چرا؟ راه‌های مقابله با فشارهای خانواده، مدرسه، دوستی و روابط عاطفی چیست؟
• آیا اعتراف به افسردگی، انگ اجتماعی دارد؟ آیا این موضوع در میان نوجوانان بدتر است؟ چرا؟
• فیلم در مورد زندگی نوجوانان در دنیای امروز چه می‌گوید؟ با این موضوع موافقید؟

والدین باید بدانند که این درام کمدی بی‌احترامانه که بر اساس رمان نوجوان نویسنده نیل ویزینی، «داستان جالبی است» ساخته شده است، احتمالاً برای نوجوانان جذاب خواهد بود، زیرا به خوبی نشان می‌دهد که زندگی و انتظارات در دوران دبیرستان چقدر می‌تواند طاقت‌فرسا و خسته‌کننده باشد. ترکیب این فیلم از اضطراب دوران نوجوانی (شخصیت اصلی فیلم با احساس خودکشی شروع می‌شود) و درام و شیطنت‌های بیمارستان روانی شامل برخی الفاظ نامناسب (از جمله «لعنتی»)، بحث‌هایی در مورد مسائل جدی مانند خودکشی و موقعیت‌های ناراحت‌کننده است. همچنین صحنه‌هایی از بوسیدن و عشق‌بازی و اشاره‌هایی به رابطه جنسی وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

در این درام کمدی بلوغی که بر اساس رمان هم‌نام نِد ویزینی ساخته شده، چیزهای زیادی برای لذت بردن وجود دارد. داستان آن غنی، بامزه و با اعتماد به نفس روایت شده است. گیلکریست هم آسیب‌پذیر و هم جسور است و برای این نقش مناسب است. (ترکیبی جالب، اما او این ویژگی‌ها را دارد و کار می‌کند.) و سپس گالیفیاناکیس است که ثابت می‌کند طیف وسیع‌تری از نقش‌هایش در آثار قبلی‌اش، که عمدتا کمدی بودند، دارد. او همزمان می‌تواند شکست‌خورده و خنده‌دار باشد. (ترکیبی جالب دیگر)اما فیلم کمی عصبانی‌کننده هم هست. به سمت تمایلی قدیمی در سینما خم می‌شود که بیمارستان‌های روانی (و بیمارانشان) را به‌نوعی سرزمین عجایب نشان می‌دهد، با بیمارانی عجیب که می‌توانند در صورت فرصت، بامزه و بذله‌گو باشند و معلم‌ها و داوطلبان عجیب و غریب هم راهنمایی‌شان کنند. (یا این سناریو یا داستان رستگاری در شاوشنگ...) واقعاً هیچ میانه‌روی در این میان وجود ندارد؟ آیا افرادی با مشکلات جدی وجود ندارند که مثل کمدین‌ها و تشویق‌کنندگان حرف نمی‌زنند؟ با این حال، این یک خطای بخشیدنی است، با توجه به میزان همدلی که در این فیلم وجود دارد. این فیلم با انحرافات جذاب به ذهن یک نوجوان زندگی می‌کند که در دنیایی تعریف‌شده با دستاوردهای بزرگ (با حرف A بزرگ) زندگی می‌کند، درحالی‌که واقعاً دستاورد بزرگی است که بتوان کمی زندگی کرد، کمی خندید و طبیعت ناقص بشریت را در آغوش گرفت.