باشگاه مبارزه

در این فیلم، شخصیت مرکزی اد نورتون بی‌نام است (در زیرنویس‌ها و منوهای دی‌وی‌دی او را جک یا رپرت صدا می‌زنند)، یک کارمند خسته و بی‌روح که از بی‌خوابی ناشی از بیگانگی رنج می‌برد. او فقط می‌تواند بخوابد بعد از شرکت در گروه‌های پشتیبانی ناشناس برای الکلی‌ها و بیماران سرطانی، اگرچه خودش هیچ‌کدام از این دو نیست. این گزینه زمانی از بین می‌رود که او زنی می‌بیند به نام مارلا (هلنا بونهام کارتر) که برای تفریح و غذاهای رایگان همان کار را انجام می‌دهد. او با یک فروشنده صابون کاریزماتیک و پروژکتوریست پاره‌وقت به نام تایلر دوردن (برد پیت) آشنا می‌شود که راهکارهایی افراطی‌تر برای مقابله با زندگی مدرن دارد. این دو یک "باشگاه مشت‌زنی" تشکیل می‌دهند، جایی که همدیگر را برای هیجان ابتدایی کتک می‌زنند. این ایده دیگر مردان خسته جوان را جذب می‌کند و به زودی چندین باشگاه مشت‌زنی مخفی در سراسر شهر ایجاد می‌شود. اما برای تایلر، این فقط آغاز پروژه‌ای است که آن را "خرابکاری" می‌نامد، برنامه‌ای برای براندازی جامعه مصرفی. او قبلاً در مقیاس کوچک، با قرار دادن فریم‌های پورن مخفی در فیلم‌های خانوادگی، این کارزار را هدایت می‌کرده است. اکنون، با استفاده از باشگاه مشت‌زنی به عنوان ارتش زیرزمینی خود، حملات بمب‌گذاری و خرابکاری علیه سیستم انجام می‌دهد. رپرت (یا جک، یا هر که باشد) شاهد پیشرفت تایلر با نگرانی است، چرا که آپارتمانش منفجر می‌شود و پلیس او را به این حملات مرتبط می‌داند. بدتر از آن، مارلا دوباره ظاهر می‌شود و یک مثلث عاشقانه خطرناک بین او، شخصیت اد نورتون و تایلر شکل می‌گیرد. ما از همان ابتدا فیلم می‌دانیم که تایلر در نهایت اسلحه‌ای به دوست سابق خود خواهد گرفت و داستان فلش‌بک است. البته فلش‌بک قابل اعتمادی نیست و فیلم «باشگاه مشت‌زنی» با یک غافلگیری مشهور در سبک فیلم «ششم حس» پایان می‌یابد که بیننده را مجبور به بازنگری در همه چیز می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره بدبینی و هرج و مرجی که در این فیلم به تصویر کشیده شده است، صحبت کنند. چه چیزی شخصیت‌های اصلی را به سمت چنین رفتاری سوق می‌دهد؟ چرا راوی و مارلا به گروه‌های خودیاری علاقه‌مند هستند؟ چگونه ممکن است که شخصیت‌های به شدت معیوب این فیلم، همچنان دوست‌داشتنی به نظر برسند؟
• چالش‌های تبدیل رمانی مانند باشگاه مشت‌زنی به یک فیلم چیست؟
• این فیلم که حاوی صحنه‌های خرابکاری و تروریسم است، دو سال قبل از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ منتشر شد. آیا ممکن است فیلمی با این مضمون پس از واقعه ۱۱ سپتامبر ساخته شود؟ آیا چنین فیلمی باید پس از آن واقعه ساخته می‌شد؟ آیا سبک و پیام این فیلم هنوز هم برای امروز مناسب است یا قدیمی شده است؟

والدین باید بدانند که "باشگاه مشت‌زنی" فیلمی است محصول سال ۱۹۹۹میلادی که بر اساس رمان چاک پالانیک ساخته شده و در آن ادوارد نورتون نقش کارمندی بی‌خواب را بازی می‌کند که با ایده‌آل مردانه خود روبرو می‌شود و شروع به ارتباط با خود ابتدایی‌اش می‌کند و همچنین میل به خرابکاری در فرهنگ مصرف‌گرایی پیدا می‌کند. کودکان و نوجوانان تحت تأثیر قرار گیرنده احتمالاً طنز سیاه فیلم را درک نمی‌کنند و در عین حال شاهد نمونه‌های متعددی از ضرب و شتم، خرابکاری، تیراندازی و بمب‌گذاری خواهند بود. فضای کلی نیستی‌گرایی که این فیلم را فراگرفته است، تلاش شخصیت اصلی برای قرار دادن تصاویر یک فریم پورنوگرافی در فیلم‌های خانوادگی در سینمایی که به عنوان پروژکتوریست در آن کار می‌کند، صحنه‌هایی که شخصیت‌هایی که در رستوران‌ها کار می‌کنند در غذا ادرار می‌کنند، صحنه‌ای که در آن شخصیت زن اصلی، پس از رابطه جنسی پرشور و هیجان‌انگیز، می‌گوید: «از زمان مدرسه ابتدایی تا به حال این‌طور ... نشده بودم.» و همچنین خشونت گرافیکی که قبلاً ذکر شد، باعث می‌شود که این فیلم بیشتر برای مخاطبانی مناسب باشد که به اندازه کافی بالغ باشند تا پیام‌های عمیق‌تر فیلم را درک کنند و درک کنند که فرهنگ مصرف‌گرایی چگونه هویت و خودباوری ما را تغییر می‌دهد. همچنین در این فیلم مواردی مانند فحاشی، برهنگی، سیگار کشیدن و نوشیدن الکل به صورت مکرر وجود دارد.

حتی بدون افشاگری درباره آسیب‌های گردنی، این فیلم یک تجربه دیوانه‌وار است. در میان شوخی‌های داخلی و رفتارهای عجیب و غریب فیلم، سازندگان فیلم، در تقلیدی از تایلر، عکس‌های برهه‌ای برهنه را در فیلم گنجانده‌اند. صحنه‌های خشونت شدید که چندان هم پنهان نیستند، مانند اعضای باشگاه مبارزه که هیچ چیز را پس نمی‌گیرند (و دستکش بوکس نمی‌پوشند)، و یک صحنه جنسی با مارلا که به دلیل استفاده بیشتر از سی‌جی‌آی کمتر شدید نیست.مبارزه باشگاه" بر اساس رمانی از نویسنده محبوب چاک پالانیک است که پایانی عجیب‌تر و ناامیدکننده‌تر از فیلم دارد. شما نمی‌خواهید بچه‌ها از هیچ‌یک از این‌ها به‌عنوان نقشه رفتاری خود استفاده کنند (دست‌کم فیلم‌سازان مطمئن شدند که دستورالعمل‌های ساخت بمب در فیلمنامه بی‌اثر هستند). برخلاف فیلم «برزیل»، که یک فیلم کالت چشمگیر دیگر است و تروریسم علیه نیروهای غیرانسانی را ترویج می‌کند، «باشگاه مبارزه» حداقل ادعا می‌کند که در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد. ما فقط می‌توانیم آن را برای نوجوانان بزرگ‌تر که آن را بیشتر یک طنز پانک می‌دانند تا یک فراخوان واقعی به سلاح، توصیه کنیم.