ادی و کروزرز ۲: ادی زنده است!

جو وست (مایکل پار) کارگر ساختمانی در مونترال است که گذشته‌ای پنهانی دارد. آن گذشته همچنان او را آزار می‌دهد و دست از سرش برنمی‌دارد. جو مدام از طریق تلویزیون‌های بار و رادیوهای محل کارش یادآوری می‌شود که قبلا ستاره راک به نام ادی ویلسون بوده، رهبر گروه «ادی و کروزرز»، تا اینکه ۲۵ سال پیش مرگ خود را جعل کرد چرا که ناشر موسیقی‌اش از موسیقی‌ای که در آن زمان سعی در ساختن آن داشت، بدش می‌آمد؛ موسیقی که اکنون انقلابی محسوب می‌شود. محبوبیت مداوم گروه قدیمی‌اش، همراه با یک جلسه موسیقی سرنوشت‌ساز در یک بار محلی، جو/ادی را وادار می‌کند که دوباره رهبری یک گروه را بر عهده بگیرد. وقتی شروع به اجرا در نمایش‌ها می‌کنند، گذشته ادی سرانجام او را پیدا می‌کند و او مجبور می‌شود با گذشته‌اش روبرو شود، «از مرگ برخیزد» و به دنیا و خودش ثابت کند که هنوز می‌تواند موسیقی فوق‌العاده خلق کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دنباله‌های فیلم‌ها با هم صحبت کنند. چرا این دنباله‌ها ساخته می‌شوند؟ چرا بیشتر دنباله‌ها به اندازه فیلم اصلی خوب نیستند؟
• آیا فکر می‌کنید این فیلم بازتاب دقیق و صحیحی از زندگی در یک گروه موسیقی بود؟ دلیل خود را نیز توضیح دهید.
• چگونه فیلم‌ها یا سریال‌های تلویزیونی ممکن است قدیمی به نظر برسند و نشان‌دهنده دوره‌ای باشند که در آن ساخته شده‌اند؟

والدین باید بدانند که "ادی و کروزرس ۲: ادی زنده است!" فیلمی است که در آن ستاره راک/قهرمان فیلم اصلی ادی و کروزرس، ۲۵ سال پس از جعل مرگ خود، دوباره ظاهر می‌شود. او اکنون یک کارگر ساختمانی در مونترال است اما آماده است تا "از مرگ برخیزد" و بازگشت باشکوهی داشته باشد زیرا موسیقی او همچنان محبوب و پرطرفدار است. یک صحنه جنسی در فیلم وجود دارد که بدون نمایش برهنگی، به صورت مونتاژ نمایش داده می‌شود. همچنین در سراسر فیلم از الفاظ ملایم رکیک مانند "son of a bitch"، "goddamn"، "shit"، "bullshit" و "crap" استفاده می‌شود. نوشیدن آبجو و کشیدن سیگار نیز در فیلم دیده می‌شود. شاید تنها نکته مثبت قابل گفتن درباره این فیلم این باشد که تلاش می‌کند تا میزان زمان، تلاش و تمرینی را که در نوشتن و اجرای آهنگ‌ها صرف می‌شود، نشان دهد. به جز این نکته، این فیلم به طور قطع در دسته "ادامه‌ای غیرضروری که به هیچ وجه به خوبی نسخه اصلی نیست" قرار می‌گیرد.

این دنباله‌ای بیهوده و غیرضروری است. وقتی فقط دو شخصیت از فیلم اصلی در دنباله فیلم بازی کنند، می‌دانید که در دردسر هستید. این فیلم بر اساس پیش‌فرضی مشکوک ساخته شده است و آن را حتی بیشتر از قبل مشکوک می‌کند؛ برای مثال، گیتاریست پرشور گروه جدید ادی - گروهی از موسیقی‌دانان گلام متال دهه 80 که خشن و خودجوش هستند و گویی فقط برای نمایش مدل‌های بد مو آن دوران حضور دارند - تور برگزار می‌کند بدون اینکه به بقیه اعضای گروه بگوید. این گروه، از جمله ادی کارگر ساختمانی و دوست‌دختر جدیدش، به‌طور معجزه‌آسایی در هر توقف در تور در خانه‌های پرجمعیت اجرا می‌کنند. علاوه بر این، در حالی که ادی در فیلم اصلی به‌عنوان هنرمندی رنج‌کشیده با آرمان‌های بلندپروازانه برای خلق موسیقی جاودانه به تصویر کشیده شده بود، ادی در این فیلم در تعاملات و رفتارش با گروه جدیدش به‌عنوان یک قلدر و خودکامه ظاهر می‌شود - گروهی که حتی نامی ندارد، در حالی که در حال برنامه‌ریزی اجراهای پیاپی هستند.موسیقی خود آنقدر قدیمی و شرم‌آور است که نمی‌توان آرزو نکرد که ادی «از مردگان برنخاسته باشد». موسیقی فیلم را با یک مونتاژ پس از دیگری پر کرده است. تعلیق ناباوری در تقریبا هر صحنه به چالش کشیده می‌شود. برای مثال، صحنه‌ای که ادی ۲۵ سال پس از جعل مرگ خود، ناگهان در ساحل با سال، بیسیست سابق گروه کروزرس ملاقات می‌کند، یادبودی شگفت‌انگیز برای دیالوگ‌های ابلهانه و بد بازی کردن است و ناتوانی را که کل این فیلم را تعریف می‌کند، مشخص می‌کند.