وایوا لاگلین

ویوا لاگلین، بازسازی مجموعه تلویزیونی بریتانیایی ویوا بلکپول، یک درام موزیکال در مورد مردی است که تلاش می‌کند رویای آمریکایی را با تلاش و موسیقی محقق کند. ریپلی هولدن (با بازی لوید اوون) در یک پارک تریلر بزرگ شد و اکنون صاحب یک زنجیره از فروشگاه‌های موفق است. پروژه بزرگ بعدی او؟ افتتاح هتل/کازینوی مجلل ویوا در لاگلین، نوادا، ۱۲۹ مایلی جنوب لاس وگاس. اما افتتاح یک کازینو آسان نیست، به‌خصوص وقتی پول کم می‌شود. هولدن از ترس از دست دادن رویایش و ناتوانی در حمایت از همسرش ناتالی (با بازی مادچن امیک) و دو فرزند نوجوانش، تلاش می‌کند با برخی از بازیکنان حرفه‌ای لاس وگاس معامله کند تا پول جمع کند، از جمله مالک کثیف کازینو، نیکی فونتانا (با بازی هیو جکمن) و دستیار مرموز و سایه‌وار او، مارکوس (با بازی دی‌بی وودساید). زندگی هولدن پیچیده‌تر می‌شود وقتی بانی بَکستر (با بازی ملانی گریفیث) که بیش از حد هوس‌باز است، او را به قتل شوهرش متهم می‌کند، و ناتالی توسط پیتر کارلایل (با بازی اریک وینتر)، کارآگاه پلیسی که زن‌باره است، تعقیب می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش قمار در این برنامه گفتگو کنند. آیا سرگرمی بی‌خطری است یا موضوعی جدی‌تر؟ آیا فکر می‌کنید برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌ها قمار و کسب‌وکارهای وابسته به آن را جذاب جلوه می‌دهند؟ آیا فکر می‌کنید در زندگی واقعی هم همین‌قدر جذاب (یا فاسد) است؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد برنامه‌هایی مثل این، که از ژانرها و سبک‌های معمول فاصله می‌گیرند، بحث کنند. آیا درام‌ها و موزیکال‌های تلویزیونی به‌خوبی با هم ترکیب می‌شوند؟ چه چیزهایی در تلویزیون به نظر می‌رسد که خوب کار می‌کنند و چه چیزهایی نه؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این درام موزیکال متوسط که حول مردی پرحرف می‌چرخد که سعی دارد با افتتاح یک کازینو، رویای آمریکایی را محقق کند، دارای برخی تلمیحات جنسی قوی است. به دلیل فضای کازینو، ثروت مادی به طور مکرر به نمایش گذاشته می‌شود، و همچنین رفتارهایی که معمولا با شب‌های لاس وگاس مرتبط است، از جمله قمار، نوشیدن الکل و سیگار کشیدن. اگرچه شخصیت اصلی یک شوهر و پدر خوب است، شغل او او را به افرادی شبیه به گانگسترها مرتبط می‌کند، و برخی خشونت‌های مرتبط با جرایم وجود دارد، اگرچه تصویری از آن نشان داده نمی‌شود.

در حالی که این نمایش خسته‌کننده نیست، اما سرگرم‌کننده هم نیست. ترکیبی پیچیده از داستان‌های سطحی است که با شخصیت‌های بی‌روح و بی‌روح در هم آمیخته شده‌اند، که ناگهان شروع به رقصیدن و خواندن آهنگ‌های محبوب می‌کنند. این اجراها نه تنها داستان را بهبود نمی‌بخشند، بلکه جذابیت و درخشش نمایش‌های سنتی لاس وگاس را هم ندارند. در واقع، این اجراها به قدری نامناسب به نظر می‌رسند که ممکن است شما را به فکر این بیندازند که آیا این سریال قرار است یک کمدی باشد یا خیر.در نهایت، Viva Laughlin مثالی ناخوشایند از این است که ترکیب درام‌های تلویزیونی با تئاتر موزیکال همیشه شرط بندی خوبی نیست.