من ربات هستم

شیکاگو، 2035. ربات‌ها بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی روزمره مردم شده‌اند. در آستانه رونمایی از نسل جدیدی از فناوری رباتیک پیشرفته، دانشمندی که مسئول توسعه این فناوری بوده است، جیمز کرومول، به طرز مشکوکی مرده و ظاهرا خودکشی کرده است. کارآگاه پلیس، دل اسپونر (ویل اسمیت) مسئول تحقیق در این پرونده می‌شود. اسپونر که به پیش‌داوری خود علیه ربات‌ها اذعان دارد، معتقد است که این دانشمند کشته شده است. وقتی با یک ربات شورشی به نام «سانی» مواجه می‌شود که ظاهرا قوانین رباتیک را زیر پا گذاشته، ظن او قوی‌تر می‌شود. اسپونر خود به هدفی تبدیل می‌شود، چرا که در پی اثبات نظریه خود است، نظریه‌ای که در مخالفت با خواسته‌های پلیس و شرکت عظیم یوسی رابوتیکس است. وقتی اسپونر به حقیقت نزدیک‌تر می‌شود، جنگ بین انسان و ماشین اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد.

• گفتگوی خانواده‌ها می‌تواند دربارهٔ فناوری باشد. شما فکر می‌کنید فیلمسازان چه چیزی را دربارهٔ سرعت سریع پیشرفت فناوری بیان می‌کنند؟ اثرات مثبت این تغییرات چیست؟ چه خطراتی وجود دارد؟
• آیا فکر می‌کنید تماشای صحنه‌های خشونت‌آمیز در فیلم‌ها زمانی که موضوع تخریب، غیرانسانی باشد، آسان‌تر است؟ این نوع خشونت چقدر با خشونت کارتونی متفاوت است؟
• آیا فیلم در خلق سال 2035 موفق بود؟ دکور، جلوه‌های ویژه، موسیقی و لباس‌ها چه تاثیری بر تجربه شما گذاشتند؟
• دل اسپونر" به نظر تنها فردی است که نسبت به فرهنگ ربات‌ها مشکوک است. او به دلیل باورهایش با چه فشارهایی روبروست؟ در طول داستان چه تغییراتی می‌کند و چه تاثیری بر دیگران می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که اگرچه بیشتر حملات خشونت‌آمیز به سمت ربات‌ها است، اما این موجودات (برخی با شخصیت‌های متمایز و صدای انسانی) له می‌شوند، قطعه‌قطعه، منفجر، هدف گلوله و نابود می‌شوند. نتایج یک تصادف ماشین بسیار شدید است. انسان‌ها نیز در معرض خطر هستند: یک دانشمند روی زمین افتاده و خونین است که از ارتفاع زیادی سقوط کرده است؛ فلش‌بک‌های مکرر دختری جوان را نشان می‌دهند که در ماشین گرفتار شده و دارد غرق می‌شود؛ نیروی بزرگی شبیه ارتش از ربات‌ها، انسان‌ها را تعقیب می‌کنند و سعی در کشتن آنها دارند. الفاظ رکیک نسبتاً ملایم است، اما موارد زیادی از کلماتی مانند "احمق"، "شیطنت"، "خدای‌ناکرده"، "دوزخ"، "پیس" و غیره وجود دارد. در یکی از صحنه‌های اولیه، ویل اسمیت در حال دوش گرفتن دیده می‌شود که از پشت عریان است، شاید برای مقایسه ایده‌آل فیزیکی انسان با فرم رباتیک، وگرنه بی‌دلیل به نظر می‌رسد. قرار دادن محصول واضح و مکرر است.

این فیلم تا حدی موفق است: دارای جلوه‌های ویژه خوب، صحنه‌های تخیلی، آشوب، تخریب و تعلیق لازم است. فیلم من، ربات الهام گرفته از مجموعه‌ای از داستان‌های آیزاک آسیموف است؛ در آن داستان‌ها، قوانین اساسی برای رفتار ربات‌ها تعیین شده‌اند: ۱) یک ربات نمی‌تواند به انسانی آسیب بزند یا اجازه دهد به انسانی آسیب برسد؛ ۲) یک ربات باید از دستورات انسانی اطاعت کند مگر اینکه این دستورات با قانون اول در تضاد باشند؛ و ۳) یک ربات باید از خودش محافظت کند مگر اینکه این کار با قوانین اول و دوم در تعارض باشد. الکس پرویاس کارگردان و تیمش از این قوانین اساسی برای ساخت یک فیلم اکشن سرگرم‌کننده «خیر و شر» با بازی ویل اسمیت در نقش قهرمان استفاده کردند که در نقش «مرد معمولی» دوست‌داشتنی قابل اعتماد است. متاسفانه، توجه بسیار کمی به ظرافت یا اصالت داستان شده است. توجه کمتری نیز به کیفیت برخی از اجراهای کلیدی شده است: برخی از شخصیت‌ها یک‌بعدی هستند و برخی دیگر حتی از ربات‌هایی که با آنها تعامل دارند، رباتیک‌تر به نظر می‌رسند. این فیلم سرگرم‌کننده است اما ماندگار نیست.