زیبایی بزرگ

رم امروزی، صحنه‌ای است که پائولو سورنتینو در فیلم «زیبایی بزرگ» خلق کرده است؛ فیلمی که در سال 2013 برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان شد. جپ گامبارلا (با بازی درخشان تونی سرویلو) در شصت و پنجمین سالگرد تولدش، در میان دوستان و همکاران متنوعش جشن گرفته است. این مهمانی بی‌وقفه، آمیزه‌ای جنون‌آمیز از حس‌گرایی و شادی‌های الکلی است. انگار که این جشن همیشه ادامه دارد، گواهی وحشی بر زندگی جپ. چهل سال از انتشار رمان موفقش -- و تنها رمانش -- می‌گذرد، اما او به قول خودش "شاه زندگی اشرافی" است و تا به حال این نقش را پذیرفته است. اما پس از جشن تولد مهم خود، طیفی سرگیجه‌آور از مردم و رویدادها به او هجوم می‌آورند. مواجهه او با مرگ، دوستان گمشده، عشقی جدید و خود هنر (هم در شکل زشت و هم در شکل باشکوه آن) باعث می‌شود که او به دنیایش با پرسش‌هایی بیش از پاسخ‌ها بنگرد. این یک سفر هیجان‌انگیز است که نمی‌تواند بدون ایجاد تغییر یا پذیرش عمیق باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رویدادهای متعدد در «زیبایی بزرگ» (جشن‌ها، عروسی‌ها، مراسم خاکسپاری و غیره) صحبت کنند. فیلمسازان چگونه از این رویدادها استفاده می‌کنند تا درک ما را از شخصیت‌ها عمیق‌تر کنند؟
• این فیلم نمونه‌ای برجسته از فیلم‌سازی به عنوان یک "هنر" است. چه چیزی باعث می‌شود یک فیلم "هنری" تلقی شود؟ چه فیلم‌های دیگری را دیده‌اید که به نظرتان اثری هنری هستند؟ چرا؟
• زیبایی بی‌همتای این فیلم در چیست؟ به نظر شما جپ در پایان فیلم در حال خواندن چه چیزی بود؟

والدین باید بدانند که فیلم برنده اسکار «عظمت زیبایی» (به زبان ایتالیایی با زیرنویس انگلیسی) یک فیلم استثنایی برای مخاطبان بالغ است که در میان ثروتمندترین شهروندان رم روایت می‌شود. در این فیلم که هر تصویر آن جادویی است، پائولو سورنتینو لحظات شاد و دیوانه‌وار، تراژدی‌های شخصی ویرانگر و ژرف‌نگری‌های زندگی مورد بررسی را به تصویر می‌کشد. برهنه‌گی (هم جزئی و هم تمام‌قد و بسیار زیاد)، جنسیت و ناسزا، همراه با مصرف الکل و مواد مخدر، همگی به خلق پرتره‌ای که نویسنده-کارگردان از یک مرد ۶۵ ساله و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، کمک می‌کنند. برخی صحنه‌ها ممکن است حتی برای مخاطبان پیچیده نیز آزاردهنده باشد (زنی عامدانه با سر به دیوار سنگی می‌کوبد؛ دختری جوان مجبور می‌شود در حالی که در حالتی از هیستری مطلق است، «هنر» خلق کند؛ یک راهبه مقدس خود را به حد افراطی از تنبیه بدنی وامی‌دارد). الفاظی مانند "s--t"، "f--k"، "bastard"، "screw"، "p---y" و "ass" در فیلم استفاده شده‌اند.

زیبایی بزرگ" فیلمی زیبا، بدیع، عجیب، گاه وحشتناک و همیشه غیرمنتظره است. این فیلم مخاطب را به شکوه رم و اعماق گروهی عجیب از مدعیان، نامتعارف‌ها، متکبران و کنجکاوها می‌برد. این فیلم گاه با تمسخر و گاه با شفقت غیرمنتظره‌اش، کلیشه‌شکنی می‌کند. هر فریم از فیلم زیبایی خاص خود را دارد و رم با هنر زنده‌اش، معماری، هسته مذهبی، تبعیدیان و بیش از همه هنرش، پرده سینما را پر می‌کند. در این سفر با جپ همراه می‌شویم و او نیز به چیزی زیبا تبدیل می‌شود؛ موجودی ناقص، خودشیفته، اما در عین حال درخشان، ژرف‌نگر و انسان‌دوست.این فیلم برای همه مناسب نیست و قطعاً برای کودکان کوچک مناسب نیست. طعنه‌آمیز اینجاست که در حالی که جپ هرگز «زیبایی بزرگ» را که به دنبالش بود پیدا نکرد، پائولو سورنتینو با دوربین خود آن را پیدا کرد.