فرزند من

در فیلم پسر زیبا، دیوید شف (استیو کارل) روزنامه‌نگار آزاد، پدری مطلقه است با پسری نوجوان به نام نیک (تیموتی شالامه) از ازدواج قبلی‌اش با ویکی (امی رایان). حالا دیوید با کارن (مورا تیری) ازدواج کرده و دو فرزند کوچک با او دارد، اما البته هنوز نیک را هم دوست دارد و می‌خواهد به فرزند اولش در کنار آمدن با اعتیادش کمک کند. دیوید به دکتر مراجعه می‌کند تا بفهمد چه کاری از دستش برمی‌آید، به‌خصوص در مورد اعتیاد جدید و ترسناک نیک به متامفتامین. از آن به بعد سفر پرفرازونشیبی است، چون نیک به کمپ ترک اعتیاد می‌رود، تلاش می‌کند درست و حسابی شود و بعد دوباره شروع به مصرف می‌کند. دیوید سفرهای زیادی در شب‌ها می‌کند تا نیک را پیدا کند و آن‌ها در کافه‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و ملاقات می‌کنند، در حالی که نیک تلاش می‌کند پنهان کند که هنوز مصرف می‌کند. در نهایت دیوید به این درک می‌رسد که هرقدر هم که بخواهد کمک کند، کاری از دستش برمی‌آید. بقیه‌اش به نیک بستگی دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که فیلم پسر زیبا، مصرف/اعتیاد به مواد مخدر را چگونه به تصویر می‌کشد. آیا فیلم بینندگان را در مورد مصرف مواد مخدر هشدار می‌دهد، یا به نحوی آن را جذاب نشان می‌دهد؟ پیامدها چیست؟ آیا این پیامدها واقع‌گرایانه هستند؟
• چه ارتباطی بین پدر و پسر وجود دارد؟ چگونه با هم ارتباط برقرار می‌کنند؟ سبک فرزندپروری دیوید را چگونه توصیف می‌کنید؟
• چقدر فکر می‌کنید این فیلم با خاطراتی که بر اساس آن ساخته شده مطابقت دارد؟ چرا فیلم‌سازان ممکن است چیزهایی را در فیلم‌هایی که بر اساس داستان‌های واقعی ساخته شده‌اند تغییر دهند؟ چگونه می‌توانید اطلاعات بیشتری به دست آورید؟
• آیا با تصمیم دردناک دیوید موافقید؟ آیا کاری بود که او می‌توانست انجام دهد؟

والدین باید بدانند که فیلم پسر زیبا، یک درام پرتنش است که بر اساس داستان واقعی نوجوانی (تیموتی شالامه) ساخته شده که به شدت معتاد مواد مخدر از جمله متامفتامین کریستالی است. صحنه‌هایی از آماده‌سازی مواد مخدر با قاشق و فندک، تزریق مواد، دزدی قرص و مصرف آن، رانندگی در حالت مستی، شرکت در جلسات و غیره را نشان می‌دهد. او با پدرش (استیو کارل) ماری‌جوانا می‌کشد؛ در یکی از صحنه‌ها، پدر نیز کوکائین استنشاق می‌کند. زبان فیلم بسیار تند است و بارها از کلمات «لعنتی»، «خر» و کلمات مشابه استفاده می‌شود. نوجوانان در حمام با هم رابطه جنسی دارند، که شامل بوسیدن، فشار دادن و ناله کردن است، اما برهنگی صریح وجود ندارد. شخصیت‌ها فریاد می‌زنند و با هم بحث می‌کنند، و یک دختر نوجوان تقریباً بر اثر مصرف بیش از حد مواد می‌میرد اما با احیای قلبی ریوی نجات پیدا می‌کند. در حالی که بازی‌ها خوب هستند و فیلم قطعاً پیام ضد مواد مخدر خود را منتقل می‌کند، اما بسیار خسته‌کننده و دست‌انداز است و همچنین بسیار بالغانه است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام اعتیاد به مواد مخدر، با بازی‌های استادانه، در عین حال خسته‌کننده و تکراری است؛ بین جذاب نشان دادن مصرف مواد مخدر و ارائه‌ی یک پیام اخلاقی در نوسان است. کارگردان فلیکس ون گرونینگن، پیش از این فیلم نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان بلژیک، The Broken Circle Breakdown را ساخته بود و از همان تکنیک‌ها در فیلم پسر زیبا استفاده کرده است: یک سریال تلویزیونی احساساتی و صحنه‌هایی که بدون هیچ دلیل مشخصی، خارج از ترتیب زمانی مونتاژ شده‌اند. برخی از صحنه‌ها از هیچ زاویه‌ی خاصی روایت نمی‌شوند -- یا از زاویه‌های مختلف. و برخی عمدتاً به نظر می‌رسد برای شکستن فقر با خاطرات خوش گذشته طراحی شده‌اند، اگرچه این حیله ناموفق است، زیرا بازگشت به زمان حال فلاکت‌بار اجتناب‌ناپذیر است.نامزد جایزه اسکار، شالامِه (مرا با نامت صدا کن) سبک خاص خود را که یادآور جیمز دین است به این نقش می‌آورد، نقشی که رویای هر بازیگر جوانی است: او فریاد می‌زند، گریه می‌کند و از اعماق وجودش اعتراف می‌کند، در حالی که جذاب‌ترین معتاد روی پرده در طول مدتی است. کارل اجراهای محکم‌تر و آرامی ارائه می‌دهد، اگرچه بیشتر کارهایی که او انجام می‌دهد خیره شدن به صفحه‌های کامپیوتر، صحبت کردن با تلفن یا رانندگی است. ون گرونینگن تعداد زیادی از آهنگ‌های آلترناتیو راک را در موسیقی متن قرار می‌دهد تا زیبایی یا رنج لحظه‌ای خاص را نشان دهد، اما با کشیده شدن فیلم به سمت دو ساعته شدن و درک بینندگان از اینکه این نوع از صحنه‌های عود، استدلال و بهبودی را بارها و بارها دیده‌اند، همه چیز شروع به خسته‌کننده شدن می‌کند.