جشنوارهٔ خودنمایی

در نمایش‌های خودنمایی، تا حدودی به دلیل شهرت و موقعیت اجتماعی والدینش، بکی شارپ (با بازی اولیویا کوک) از شغل معلمی اخراج می‌شود و به عنوان معلم خصوصی برای یک خانواده عجیب و غریب و دور از دسترس استخدام می‌شود. قبل از شروع کار، او توسط خانواده بهترین دوستش امیلیا (با بازی کلودیا جسی) پذیرفته می‌شود، جایی که با نامزد امیلیا، جورج (با بازی چارلی رو)، برادرش جاس (با بازی دیوید فین)، و خواستگار احتمالی‌اش ویلیام دابین (با بازی جانی فلین) ملاقات می‌کند. همه این افراد سربازان ارتش بریتانیا هستند و به زودی به جنگ ناپلئونی اعزام می‌شوند. زمانی که او بالاخره کارش را به عنوان معلم خصوصی برای سر پیت کراولی (با بازی مارتین کلونز) آغاز می‌کند، خود را به خانواده او، به ویژه پسرش راودون، نزدیک می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پویایی‌های اجتماعی و طبقاتی صحبت کنند. چه چیزی بکی شارپ را از همسالان خود متمایز می‌کند؟ او چگونه با این تفاوت‌ها کنار می‌آید؟ آیا فکر می‌کنید این نوع سیستم‌های طبقاتی هنوز هم در دنیای امروز وجود دارند؟
• شخصیت‌های مورد علاقه‌تان در نمایشنامه منصفانه‌ی خودپسندی چه کسانی هستند؟ بکی در این طیف در کجا قرار می‌گیرد؟
• بکی از زندگی و روابط اجتماعی‌اش چه انتظاری دارد؟ برای رسیدن به آن چه می‌کند؟ آیا رفتارهایش اخلاقی است؟

والدین باید بدانند که نمایش وِنیتی فِیر اقتباسی از رمان بریتانیایی قرن نوزدهم نوشته ویلیام میک‌پیس تاکری است که داستان زنی جوان به نام بکی شارپ را روایت می‌کند که تلاش می‌کند موقعیت اجتماعی بهتری به دست آورد، علی‌رغم اینکه از خانواده‌ای فقیر و بی‌آبرو می‌آید. این نمایش برای نوجوانان مناسب است، هرچند، همانند بسیاری از درام‌های تاریخی بریتانیایی، مسائل مربوط به طبقه اجتماعی ممکن است برای بینندگان جوان آمریکایی دشوار باشد. صحنه‌های جنسی وجود ندارد و الفاظ زشت محدود به فحش‌های رایج آن دوران مثل «هوسی» است (و قابل توجه است که بیشتر این الفاظ زشت جنسیت‌زده هستند). شخصیت‌ها در نمایش مشروب هم می‌نوشند، هرچند رفتار دستکاری‌کننده و ضداجتماعی بکی، که در مرکز رمان قرار دارد، به نظر می‌رسد در نمایش ملایم‌تر شده است.

اقتباس‌های ادبی، به‌خصوص از آثار چند صد ساله، معمولاً زمانی بهتر عمل می‌کنند که پاسخ‌های قوی به این سوالات وجود داشته باشد: چرا این؟ چرا حالا؟ اما به نظر می‌رسد که نمایش «جشنواره خودنمایی» پاسخ‌های قوی به این سوالات را ندارد و به همین دلیل، این سریال به نظر تصادفی و بی‌مزه می‌رسد. نشانه‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد این سریال می‌خواهد معاصر به نظر برسد، مانند استفاده از موسیقی پاپ یا نگاه‌های گاه و بی‌گاه بکی به دوربین، اما این عناصر هرگز با قاطعیت دنبال نمی‌شوند. بدتر از همه، به نظر می‌رسد که این سریال لبه‌های شخصیت اصلی خود را کند کرده است. در حالی که در رمان، شخصیت اصلی قرار است یک زن جوان دست‌و‌پاچلفتی و دستکاری‌کننده باشد، اما در این سریال بیشتر جذاب به نظر می‌رسد. بدون ارائه دیدگاه مشخصی در مورد شخصیت‌ها، منبع الهام یا حتی انتخاب‌های سبکی خود، «جشنواره خودنمایی» به بدترین شکل ممکن کاملاً کلیشه‌ای و تکراری به نظر می‌رسد.