من، تانیا

در من، تانیا، تانیا هاردینگ (مارگو رابی) سخت‌کوش، اختلافات طبقاتی را پشت سر می‌گذارد تا به یک اسکیت‌باز حرفه‌ای جهانی تبدیل شود. با وجود رابطه‌ای پرتنش با مادرش لاونا (الیسون جنی) که به عنوان یک مادر آزارگر به تصویر کشیده شده است، و رابطه‌ای پرخاشگرانه با دوست‌پسر/شوهرش جف گیلولی (سباستین استن) که به عنوان یک آزارگر به تصویر کشیده شده است، هاردینگ به سطح بالایی از رقابت می‌رسد. اما در آستانه المپیک زمستانی ۱۹۹۴، حمله‌ای به رقیب اصلیش، نانسی کرگان (کیتلین کارور)، همه چیز را که هاردینگ برای آن تلاش کرده است، تهدید می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه چگونه اخبار و فیلم‌ها بر نظراتشان در مورد رویدادهای واقعی تأثیر می‌گذارند، صحبت کنند. قبل از دیدن فیلم «من، تانیا»، چه اطلاعاتی در مورد حادثه هاردینگ-کرگان داشتید؟ چه فرضیه‌هایی کرده بودید؟ آیا فیلم نظر شما را تغییر داد؟ فکر می‌کنید فیلم تا چه حد به درستی افراد و رویدادها را به تصویر می‌کشد؟
• فیلم چگونه خشونت خانگی را به تصویر می‌کشد؟ تماشای این صحنه‌ها چه حسی به شما داد؟ آیا تاثیر آن‌ها بیشتر یا کمتر از انواع دیگر خشونت در فیلم‌ها بود؟
• وقتی ورزشکاران قهرمان را در حال سیگار کشیدن و مصرف مواد مخدر می‌بینیم، چه پیامی منتقل می‌شود؟ هدف از نمایش این صحنه‌ها چیست؟
• به نظر شما چرا سازندگان فیلم به ندرت کرگان را به تصویر کشیده‌اند؟ آیا فکر می‌کنید فیلم در مورد گیلولی منصفانه است؟

والدین باید بدانند که من، تانیا بر اساس داستان واقعی تانیا هاردینگ (با بازی مارگو رابی)، اسکیت‌باز جنجالی دهه ۹۰ میلادی ساخته شده است. این فیلم کمدی سیاه با محتوای بالغانه است. تانیا به‌طور مکرر توسط مادر و دوست‌پسر/شوهرش مورد آزار قرار می‌گیرد؛ صحنه‌های آزار و اذیت به‌صورت واقع‌گرایانه به تصویر کشیده شده و تأثیرات عاطفی شدیدی دارند. همچنین استفاده فراگیر از الفاظ زشت (از جمله فحش‌های رکیک) و برخی صحنه‌های جنسی (شامل برهنگی در باشگاه‌های استریپ) و مصرف مواد مخدر و سیگار کشیدن، گاهی توسط ورزشکاران سطح جهانی وجود دارد. علاوه بر این، فیلم نگاهی تلخ به جهان دارد، جایی که یک نفر می‌تواند همه چیز را که برای آن تلاش کرده توسط احمق‌ها و بیماران روانی از دست بدهد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این روایت طنز سیاه از واقعه‌ای که فکر می‌کردیم همه‌چیز را در مورد آن می‌دانیم، مدت‌ها پس از پایان فیلم به یاد آورده خواهد شد. تانیا هاردینگ واقعی، به این فیلم مهر تأیید خود را زده است، بنابراین جای تعجب نیست که فیلم نسبت به او همدلی نشان می‌دهد، اما انجام این کار با چنین مهارتی، شاهکاری است. بازی رابی به زیر پوست شخصیتی نفوذ می‌کند که توسط رها شدن، سوءاستفاده و جنگ طبقاتی شکل گرفته است. تانیای او یک مبارز و بازمانده است. علی‌رغم روابط هم‌وابسته با آزاردهندگانش و برخی تصمیمات بسیار بد، این دختر طبقه کارگر پایین، خود را به نیرویی در دنیای اسکیت نمایشی (حداقل، آنطور که در فیلم به تصویر کشیده شده است) تبدیل می‌کند. و همه اینها با طنز و روحیه‌ای عالی بر روی پرده سینما به تصویر کشیده شده است. کارگردان کریگ گیلسپی (ساعت‌های حساس، بازوی میلیون دلاری) و نویسنده استیون راجرز (پی‌نوشت: دوستت دارم، امید شناور) هرگز چیزی شبیه به این را در فیلم‌شناسی خود نشان نداده‌اند -- نزدیک‌ترین آن می‌تواند فیلم غیرمعمول لارس و دختر واقعی گیلسپی باشد. اما فیلم من، تانیا، تند، گزنده و تاریک است. به تصویر کشیدن احمق‌هایی که حمله مشهور به کرگان را برنامه‌ریزی می‌کنند، بسیار خنده‌دار است و نشان دادن تأثیر این حادثه بر هاردینگ، دردناک است.فیلم جنبه‌ای کاملا متفاوت از هاردینگ را به نمایش می‌گذارد، جنبه‌ای که در پوشش خبری او نمی‌بینید، اما در نهایت، همه‌چیز درباره حقیقت و دیدگاه است. من، تانیا باورهای شما را به چالش می‌کشد. برای رسیدن به این هدف، دیدگاه‌های مختلفی از اتفاقات را به تصویر می‌کشد، ازجمله دیدگاه‌هایی که به‌طور عمدی با هم در تضاد هستند. استن در نقش گیلولی، همزمان سه شخصیت متفاوت را به تصویر می‌کشد: یک شوهر آزارگر، یک حامی خیرخواه و یک مجرم کودن. جنی به‌عنوان مادر سمی هاردینگ ظاهر می‌شود، کسی که رفتارهایش اغراق‌آمیز به نظر می‌رسند، اما در عین حال، در یک اجرای متعهدانه، محکم و استوار است. مک‌کنا گریس در نقش تونیای جوان، در مدت زمان محدودی که در فیلم حضور دارد، تأثیر فوق‌العاده‌ای می‌گذارد. صحنه خداحافظی او با پدرش دلخراش است. اما داستان اصلی اینجا، رابی است، هم‌تهیه‌کننده و ستاره فیلم، که به‌شدت تمرین کرده تا از عهده بیشتر نیازهای فیزیکی نقش برآید. بازی او هرگز به گونه‌ای نیست که ما را به دلسوزی برای هاردینگ وادار کند؛ بلکه او به‌عنوان یک شخصیت، به کار خود مشغول است. در این نسخه از هاردینگ، چیزهای زیادی وجود دارد که می‌توان به آن علاقه‌مند شد، و رابی مطمئن می‌شود که همه ما با او همراه شویم. او قوی است. هرگز به نظر نمی‌رسد که او در حال اظهارنظر درباره شخصیت بدنام هاردینگ است (حتی وقتی دیوار چهارم را می‌شکند). صحنه دادگاه او صرفاً یک بازی عالی است. بدون بازی متقاعدکننده او، فیلم نمی‌توانست ما را به بازاندیشی درباره هاردینگ، حادثه و سرنوشت او وادار کند.