سگ باحال

جیمی و سگش رینی بهترین دوستان هم هستند. وقتی پدر جیمی ارتقای شغلی می‌گیرد و آن‌ها از ایگل راک، لوئیزیانا به منهتن نقل مکان می‌کنند، مجبورند رینی را تا پیدا کردن خانه‌ای که سگ را بپذیرد، ترک کنند. آن‌ها رینی را به یک مسئول غیراخلاقی در نمایشگاه محلی می‌سپارند و به زندگی جدیدشان ادامه می‌دهند. آن‌ها نمی‌دانند رینی راهی برای فرار از دست مسئول نمایشگاه پیدا می‌کند و ۱۳۰۰ مایل با قطار، قایق، مترو و اتوبوس سفر می‌کند تا به صاحبش برسد. رینی و جیمی با هم در برابر قلدرهای مدرسه و صاحب‌خانه‌های جدید که از حیوانات خانگی بدشان می‌آید و توطئه می‌کنند تا زندگی آن‌ها را بدتر کنند، می‌ایستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد توانایی‌ها و محدودیت‌های سگ‌ها صحبت کنند. چه مهارت‌ها و استعدادهایی در رینی وجود دارد که معمولاً در حیوانات دیده نمی‌شود؟ به نظر شما چگونه توانستند کاری کنند که رینی در حال انجام کارهای شبیه به انسان به نظر برسد؟
• تفاوت‌های زندگی در دوران کودکی در یک منطقه روستایی مثل ایگل راک، لوئیزیانا، و یک شهر بزرگ مثل نیویورک چیست؟

والدین باید بدانند که این فیلم مضحک در مورد یک سگ با استعداد باور نکردنی که از هیچ تلاشی برای ملاقات مجدد با صاحب خود دریغ نمی‌کند، فراتر از احمقانه است و پر از خشونت کارتونی، جوک‌های مربوط به باد شکم و داستانی دور از ذهن است که ممکن است حتی باور کودک با ایمان و بدون تردید را نیز به چالش بکشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

خیر، این فیلم خیلی از «خوب» بودن فاصله دارد. در واقع، بازیگری در سطحی از افتضاح است که می‌تواند برای خانواده‌هایی که از فیلم‌های «بد به حدی که خوب است» لذت می‌برند، سرگرم‌کننده باشد. داستان و جلوه‌های ویژه آن مضحک است و شخصیت‌ها یا بی‌مزه‌اند یا آزاردهنده. شاید اگر بچه‌های کوچک‌تر به دنبال فیلمی به اندازه‌ی ممکن عجیب و غریب و غیرواقعی باشند، سگ خنک می‌تواند فیلمی برای تماشا باشد، اما حتی آن هم کمی دور از ذهن است و احتمال اینکه در صحنه‌هایی که به عمد خنده‌دار نیستند، حس طنز پیدا کنند، وجود دارد.علاوه بر این، رینی سگ به نظر نمی‌رسد که آنقدرها هم «خونسرد» باشد، همانطور که عنوانش نشان می‌دهد. او به طرز شگفت‌آوری وفادار است (از لوئیزیانا تا منهتن را طی می‌کند تا با جیمی متحد شود) و استعدادهایی دارد که بیشتر مردان رنسانس را شرمنده می‌کند (رانندگی قایق باری، نواختن هارمونیکا، برنده شدن در شطرنج)، اما به جز پوشیدن هدفون و آیپاد از وقت به وقت، او دقیقاً کیت ریچاردز نیست.