انسان ها

در دنیایی آینده‌نگر که بسیار شبیه به دنیای خودمان است، انسان‌های تحت فشار روزافزون به "سینت‌ها" متکی هستند، ربات‌هایی شبیه به انسان که به عنوان خدمتگزاران بی‌وقفه برای اربابانشان عمل می‌کنند. آنها لباس‌ها را می‌شویند، بچه‌ها را به مدرسه می‌برند، شام می‌پزند، داروها را تحویل می‌دهند، ضربان‌سازها را تنظیم می‌کنند و همه این کارها را به همان اندازه کارآمد و بی‌احساس انجام می‌دهند که ماشین‌ها. یا آیا واقعاً این‌طور است؟ در خانواده پر مشغله هاوکینز، جو (تام گودمن-هیل) خود را موظف می‌داند تا آنیتا (جما چان) را در حالی که همسرش لورا (کاترین پارکینسون) در سفر است، خریداری کند. در ابتدا، آنیتا به نظر می‌رسد پاسخ دعاهای خانواده است. اما به زودی، لورا و جو متوجه می‌شوند که حضور آنیتا عواقب گسترده‌ای دارد که هیچ‌کدام از آنها هرگز در نظر نگرفته بودند، به خصوص در ارتباط با سه فرزند هاوکینز. و خود آنیتا در حال کنار آمدن با واقعیتی ناراحت‌کننده است -- او و برخی از همکاران سینت او در حال تجربه احساسات هستند.

• آیا ماشین‌ها فکر و احساس می‌کنند؟ چرا این ایده که ماشین‌ها فکر و احساس می‌کنند ما را نگران می‌کند؟ چگونه این موضوع رابطه ما را با آن‌ها تغییر خواهد داد؟
• سینت‌ها در این فیلم عمدتاً جوان و ورزیده به نظر می‌رسند. چرا؟ چرا تنوع قومی وجود دارد اما تنوع سنی یا جثه‌ای وجود ندارد؟
• زندگی مصنوعی که به هوشیاری دست می‌یابد، مضمون رایج فیلم‌های علمی-تخیلی است. آیا می‌توانید فیلم‌ها یا سریال‌های تلویزیونی دیگری با این مضمون نام ببرید؟ آیا سریال «انسان‌ها» شباهت‌ها یا تفاوت‌هایی با این درام‌ها دارد؟

والدین باید بدانند که سریال هیومنز، یک سریال علمی تخیلی است که درباره ربات‌هایی شبیه انسان است که در جامعه‌ای آینده‌نگر، حضورشان امری عادی است. زبان، سکس و خشونت در آن ملایم است، اما بینندگان جوان ممکن است با تصاویر مداوم وحشت جسمی آشفته شوند: صحنه‌هایی از (ظاهرا) انسان‌ها در موقعیت‌های غیرطبیعی، با چشم‌هایی عجیب، دراز کشیده یا آویزان شده مثل اجساد. ربات‌ها بیش از حد بارگیری می‌شوند و به انسان‌ها آسیب می‌رسانند؛ خاموش می‌شوند و به نظر مرده می‌رسند؛ برخی در کیسه‌های جسد نگهداری می‌شوند. صحنه‌هایی در یک فاحشه‌خانه رباتی وجود دارد که در آن ربات‌های زن در لباس زیر می‌رقصند، و سایبورگ‌های مرد و زن در زیرپوش دیده می‌شوند، اگرچه برهنگی وجود ندارد.

در دنیای مدرن امروزی که مردم به طور فزاینده ای به ماشین هایی که زندگی ما را روان تر می کنند متکی و نسبت به آن ها مهربان تر شده اند، جهش به سمت یک خدمتکار انسان نما به نظر طبیعی می رسد. آیا ما همه دوست نداریم یک جفت دست اضافی داشته باشیم؟ فرضیه سریال این است که ماشین هایی که اختراع کرده ایم دقیقا همین را ارائه می دهند، اما خیلی بیشتر از آن. تماشای آنیتا و ربات های متعادل او در تعامل با انسان ها، انجام وظایفی مانند جمع آوری زباله یا شستن ظروف، آزاردهنده است. اما آنچه واقعا آزاردهنده است، ایده ای است که به تدریج آشکار می شود، اینکه به نحوی او و چند سایبورگ دیگر به هوشیاری دست یافته اند، با خاطرات، افکار و احساسات. به همان اندازه آزاردهنده: هاوکینز و انسان های دیگر احساسات خود را برمی گردانند و ربات ها را به عنوان برده های جنسی، اعضای جایگزین خانواده و هم والدین درمان می کنند.این یک ایده جالب و به‌موقع است و به‌خوبی اجرا شده است، با نویسندگی عالی، طرح داستانی پرتنش و بازیگری خوب از بازیگرانی که برای بیشتر بینندگان آمریکایی ناشناخته هستند (به جز ویلیام هارت، که به سینت سایزر "پسر" خود تکیه می‌کند تا خاطرات زیبایی از همسر مرحومش را زنده کند). سریال Humans برای بیشتر بینندگان هیجان‌انگیز و فکربرانگیز است، که نشان‌دهنده بهترین آثار علمی-تخیلی است.