تنها پسر زنده در نیویورک

توماس (کالم ترنر) تنها پسر زنده در نیویورک است، دانشجویی که از کالج انصراف داده و پدرش، ایتان (پیرس برازنان)، که ناشر ثروتمندی است، از او راضی نیست و مادرش، جودیت (سینتیا نیکسون)، او را دوست دارد اما به خاطر نارضایتی درونی‌اش افسرده است. غریبه‌ای ژولیده (جف بریجز) به آپارتمان ارزان‌قیمت توماس نقل مکان می‌کند و بلافاصله در زندگی خصوصی توماس دخالت می‌کند، نصیحت‌های عاشقانه می‌دهد و به ارتباطی که بعداً فاش می‌شود، اشاره می‌کند. توماس، که توسط دختر رویاهایش، میمی (کیرسی کلیمونز)، به مقام «دوست» تنزل یافته است، حتی بعد از یک شب ماندن در خانه‌اش، به زودی متوجه می‌شود که پدرش با جوهانا (کیت بکینسیل)، همکار جوان‌تری، رابطه دارد. توماس که از مادر حساس و احساسی‌اش محافظت می‌کند، با جوهانا روبرو می‌شود و به زودی رابطه خود را با او آغاز می‌کند. آیا این تلافی برای پدرش است که کمی بی‌احساس است؟ درخواست توجه از دختری که او را رد کرده است؟ مواد کتابی که واقعاً باید روی آن کار کند؟ یا فقط راهی برای کشف رازهای بزرگ خانوادگی است؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مشکلاتی که در فیلم «تنها پسر زنده در نیویورک» به نمایش گذاشته می‌شود، صحبت کنند. چگونه زندگی عاشقانه پیچیده افراد ثروتمند، همانطور که در فیلم نشان داده شده، در مقایسه با مسائل مهم شهری که بر زندگی سایر ساکنان شهر نیویورک تأثیر می‌گذارد، اهمیت پیدا می‌کند؟
• چگونه لحن و بافت فیلم می‌توانست متفاوت باشد اگر در تگزاس روستایی اتفاق می‌افتاد؟ آیا شهر نیویورک شخصیت جدایی‌ناپذیری در اینجا دارد؟
• توماس چرا تصمیم می‌گیرد با معشوقه پدرش رابطه داشته باشد؟ آیا تلافی است، یا دلیل دیگری دارد؟
• چگونه مصرف الکل و مواد مخدر به تصویر کشیده شده است؟ آیا مصرف مواد مخدر جذاب جلوه داده شده است؟ آیا پیامدهای واقعی در این مورد وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟

والدین باید بدانند که فیلم «تنها پسر زنده در نیویورک» دربارهٔ جوانی ۲۰ ساله و مرفه (با بازی کالوم ترنر) است که به بلوغ می‌رسد، هرچند راهی که او برای رسیدن به این هدف انتخاب می‌کند، چندان درست نیست. او ابتدا به تعقیب معشوقهٔ پدرش می‌پردازد و سپس با او رابطه برقرار می‌کند. اما در عین حال، او به دنبال رویاهای خود (نوشتن) است، علی‌رغم اینکه پدرش با این کار مخالف است. موقعیت‌های جنسی، خیانت، مفهوم و مسئولیت‌های پدر و مادری، نوشیدن الکل و کشیدن سیگار (هم سیگار و هم ماری‌جوآنا) همگی در این فیلم نقش دارند، در حالی که پسر داستان با مشکلاتی در مسیر رسیدن به مردانگی دست و پنجه نرم می‌کند. زبان فیلم نیز تند و زننده است و می‌توان انتظار شنیدن کلمات زشتی مانند «فاک» و «شیت» را داشت. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این درام به زیبایی نوشته شده اما از اصالت دور است. به عنوان مثال، معرفی یک شخصیت مرموز به صورت ضعیف و ناقص، اهمیت آن شخصیت را در داستان پیش‌بینی می‌کند. از جنبه‌های مثبت، فیلم «تنها پسر زنده در نیویورک» به طور عمیق احساس کلی فیلم «عبور از دلانسی» را منعکس می‌کند، که در آن یک زن جوان جاه‌طلب، غرق در دنیای ادبی کتابفروشی‌ها و انتشارات نیویورک، در زندگی عاشقانه پیچیده خود، انتخاب‌های نامطمئنی انجام می‌دهد. همچنین فیلم مورد احترام «فارغ‌التحصیل» اثر مایک نیکولز در بی‌هدفی توماس و رابطه او با یک زن مسن، طنین‌انداز است. آهنگ تم سایمون و گارفانکل نیز به آن فیلم قبلی (و بهتر) اشاره دارد. اما برخلاف «فارغ‌التحصیل» که حداقل نشان می‌داد وسواس جامعه با موفقیت و مادی‌گرایی بخشی از یک بحران اجتماعی بزرگتر است، «تنها پسر زنده در نیویورک» بر مزایای توماس تمرکز ندارد، بلکه بر دغدغه‌های جزئی او متمرکز است. هیچ اعترافی وجود ندارد که شهر نیویورک که ظاهراً امروزه فاقد «روح» است، احتمالاً به این دلیل است که فقط صاحبان خانه‌های انتشاراتی و رمان‌نویسان موفق می‌توانند در آنجا زندگی کنند. این عدم آگاهی، داستان را کمی دشوار برای جدی گرفتن می‌کند.با چشم‌پوشی از بی‌توجهی، این فیلم نوعی شعر عاشقانه است به یک بخش خاص از هنرمندان نیویورک که از امتیازات خاصی برخوردارند (یا تلاش می‌کنند به آن برسند) و از نوع هنرمندانی هستند که در فیلم‌های قدیمی وودی آلن مورد تمسخر قرار می‌گرفتند. شخصیت‌ها از اشعار ازرا پاوند نقل قول می‌کنند و تلاش می‌کنند در مهمانی‌های شام هم بامزه و هم خسته از دنیا به نظر برسند. مارک وب، که کارگردانی مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز را بر عهده داشت، اما در پروژه‌های دیگری با بار عاطفی بیشتر، از جمله فیلم اخیر «موهبت‌شده»، این فیلم را در واقعیتی قرار می‌دهد که ممکن است در غیر این صورت از دست برود. او به مشکلات غیرجدی، جدی‌تری می‌بخشد و برازنان و بریجس را از کارهای تکراری‌شان (به ترتیب، بی‌اهمیت و با وقار) خارج می‌کند. اما افشاگری اینجا ترنر است، بازیگری انگلیسی که لهجه آمریکایی او بی‌نقص است و توانایی او در گوش دادن و انتقال احساسات ظریف در مقابل دوربین، تماشای او را لذت‌بخش می‌کند. این بازیگر از درون نورانی است.