کنفرانس بزرگ هوش مصنوعی

در سوپرکان، چهار چهره سطح پایین فرهنگ عامه – یک بازیگر سابق کودک که دیگر درخشش ندارد (راسل پیترز)، ستاره یک سریال پلیسی دهه 80 که حالا از کمد خارج شده (بروکس براسلمان)، یک بازیگر صدا (رایان کوانتن) و یک هنرمند کمیک زن (مگی گریس) – توطئه می‌کنند تا درآمد یک کنوانسیون کمیک را بدزدند. شرورها، صاحب خسیس سوپرکان (مایک اپس) و یک ستاره لوس و بدجنس (کلانسی براون) هستند. بعد از اینکه یک هنرمند کمیک کهنه‌کار (جان مالکوویچ) تصمیم می‌گیرد به دزدان احتمالی کمک کند، تنها چیزی که در راه آنهاست، بی‌کاره بودن کامل خودشان است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که آیا خودشان را در حال تشویق دزدها در فیلم سوپرکان دیدند یا خیر. اگر این‌طور بود، چرا؟ آیا طرح آنها به نظر خوب و حساب‌شده می‌رسید؟ آیا قابل توجیه بود؟
• این فیلم چگونه از بسیاری از فیلم‌های سرقت متفاوت است؟ چه شباهت‌هایی با آن‌ها دارد؟
• در فیلمی با این میزان زبان تند و ثابت، آیا فحاشی و صحبت‌های زننده مانع از درک داستان و شخصیت‌ها می‌شود یا آن‌ها را تقویت می‌کند؟

والدین باید بدانند که علی‌رغم طنز نوجوانانه، سوپرکان مناسب کودکان نیست. این کمدی دربارهٔ یک بازیگر سابق کودک، ستارهٔ یک سریال پلیسی دههٔ ۸۰ که اکنون از کمد خارج شده، یک بازیگر صدا (رایان کووانتن) و یک هنرمند کمیک زن (مگی گریس) است که توطئه می‌کنند تا در یک کنوانسیون کمیک پول را بدزدند، و مدام فحاشی و الفاظ زشت/جنسی (از جمله "ف--ک"، "اس" و موارد بسیار دیگر) دارد. همچنین مصرف مواد مخدر (کوکائین و قرص)، خشونت ناکارآمد و طنزآمیز و تن‌نمایی و اشاره‌های جنسی فراوان (و همچنین سینه‌های برهنه) وجود دارد. علاوه بر این، یک شوخی کثیف در مورد مدفوع وجود دارد که مدت زیادی طول می‌کشد. زیر زبان نمکین و طنز اغراق‌آمیز، نگرش‌های فیلم به‌طور کلی تحمل‌پذیر است (مثلاً اینکه یک شخصیت همجنس‌گرا است، مشکلی ایجاد نمی‌کند)، اما هنوز هم جوک‌های نژادپرستانه‌ای در مورد یک دوست‌پسر آمریکایی آسیایی وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در فیلم سوپرکان چند صحنه خنده‌دار وجود دارد، اما این صحنه‌ها خیلی کم هستند. کل فیلم افت شدیدی دارد. فیلم فقط ۱۰۰ دقیقه است، اما شاید ۹۰ دقیقه تنگاتنگ‌تر بهتر بود. ایده فیلم جذاب است. استیون سودربرگ در فیلم لوگان لاکی ثابت کرد که نسخه چسب‌و‌مخلوطی از فیلم خودش، یازده یار اوشن، می‌تواند خیلی سرگرم‌کننده باشد. و هر کسی که تا به حال در یک کنوانسیون کمیک بوده می‌داند که آن محیط چقدر پر از شخصیت‌ها و موقعیت‌های جالب است. اما سوپرکان خیلی کم از مهم‌ترین منبعش، یعنی طرفداران در کنوانسیون، استفاده می‌کند. و به جای استفاده از زبان‌های خنده‌دارتر و غافلگیرکننده‌تر، به تکرار بی‌وقفه کلمه فحش بسنده می‌کند. جالب است که کوانتن را در این نقش خشن و خنک ببینیم. و گریس در هر فیلمی خوب است (جالب است که هم او و هم کوانتن در فیلم سرقت طوفان در اوایل سال ۲۰۱۸ ظاهر شدند)، و براون به نظر می‌رسد که در حال تفریح است و سبیل خیالی‌اش را می‌چرخاند. اما اپس هدر رفته به نظر می‌رسد، و مالکوویچ از هیچ‌جا ظاهر می‌شود و نمی‌تواند از آن مقدار کمی که به او داده شده، شخصیتی را خلق کند.سوپرکان لحظات مخصوص به خود را دارد، مثل اینکه گروه از سالن ورزشی مرکز همایش به عنوان مقر خود استفاده می‌کنند چون خلوت‌ترین مکان در کمیک‌کان است. و گاهی شوخی‌های تصویری هم جواب می‌دهد، مثل روشن شدن گروهی از نورها دور سر کوانتن وقتی که ایده‌ای به ذهنش می‌رسد. شاید بالاترین و عجیب‌ترین ستایشی که فیلم به دست می‌آورد این است که گفتگوی زیر در متن فیلم معنا پیدا می‌کند: وقت آن است که کمی جرات و جسارت به خرج دهی. با سرطان یا بدون سرطان؟ اما فراتر از این، فیلم به اندازه کافی موقعیت‌های بارور خود را کاوش نمی‌کند، به اندازه کافی برای گفتگوی بهتر عمیق نمی‌شود، یا به اندازه کافی پیچ و مهره‌هایش را سفت نمی‌کند تا تماشاگران را درگیر نگه دارد.