بی‌هدف

سام (با بازی بیلی کروداپ) زمانی مدیر موفقی بود، اما زندگی‌اش از هم پاشید وقتی پسرش جاش در تیراندازی غم‌انگیز دانشگاه جان باخت. دو سال بعد، سام کاملا از واقعیت سابقش جدا شده؛ حالا روی یک قایق بادبانی زندگی می‌کند، خانه‌ها را رنگ می‌زند و مشروب‌خواری می‌کند. وقتی همسر سابقش مجموعه‌ای از موسیقی‌های نوشته و ضبط‌شده توسط پسرشان را پیدا می‌کند، سام شروع به اجرای آهنگ‌ها در یک بار محلی می‌کند. متن‌های شاعرانه توجه کوئنتین (با بازی آنتون یلچین) را جلب می‌کند، جوانی بااستعداد اما سرگردان که سام را متقاعد می‌کند تا به تشکیل یک گروه موسیقی برای اجرای بیشتر آهنگ‌های جاش کمک کند. اما سام نمی‌داند که آهنگ‌ها را خودش ننوشته. و رازهای بزرگ‌تری هم دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش نوشیدن الکل و الکلیسم در فیلم «بی‌هدف» صحبت کنند. آیا این نمایش واقع‌گرایانه است؟ آیا پیامدهای قابل باور و ملموسی دارد؟
• در داستان این فیلم، تیراندازی در مدرسه اتفاق می‌افتد؛ با فرزندانتان در مورد نحوه‌ی پرداختن فیلم به این موضوع و واکنش شخصیت‌ها به آن صحبت کنید.
• در مورد رابطه کوئنتین و سام چه فکری می‌کنید؟ هر کدام از آن‌ها به چه چیزی نیاز دارند و چطور نیازهای یکدیگر را برآورده می‌کنند؟
• سام چرا شروع به پخش آهنگ‌های جاش در انظار عمومی کرد؟ آیا درست بود که بدون توضیح در مورد مبدأ آهنگ‌ها، آن‌ها را اجرا کند؟

والدین باید بدانند که فیلم رادرلس در پس یک تراژدی وحشتناک (تیراندازی در دانشگاه) اتفاق می‌افتد و شخصیت اصلی در حال عقب‌نشینی کامل از دنیاست. او که زمانی مدیر موفقی بود، اکنون در یک قایق کوچک زندگی می‌کند، خانه‌ها را رنگ می‌زند و بیشتر روزها را به نوشیدن الکل می‌گذراند تا خاطره پسر عزیزش را تسکین دهد. در بسیاری از صحنه‌ها او مست است و در برخی از صحنه‌ها نیز افراد مشغول کشیدن ماری‌جوانا هستند. انتظار زیادی از فحاشی (فاک، شیت، احمق و بیشتر) و موضوعات پیچیده و سنگین عاطفی برود که همه این‌ها باعث می‌شود فیلم رادرلس برای نوجوانان بزرگتر و افراد بالغ مناسب‌تر باشد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم تاثیرگذار، داستانی غم‌انگیز و دردناک را از تیترهای خبری انتخاب کرده و به بررسی اتفاقاتی می‌پردازد که زمانی رخ می‌دهد که والدین بدترین شرایط را تجربه می‌کنند و قلبشان به تکه‌تکه‌های دردآلود تبدیل می‌شود. بازیگرانی که فیلم را بسیار دیدنی می‌کنند، به‌ویژه کروداپ؛ غم و اندوه سم به‌صورت فیزیکی در حرکات او نمایان می‌شود، حرکاتی که به اندازه یک شانه بالا انداختن، اقتصادی و مختصر هستند. او در کنار یلچین فوق‌العاده است، کسی که نقش پسری را بازی می‌کند که سم را از مه غلیظ خود با همدردی و همراهی نجات می‌دهد، به‌ویژه در بخش‌های موسیقیایی (هر دو بازیگر به نظر می‌رسد با گیتارشان آنقدر راحت هستند که انگار خودشان موسیقی‌دان هستند). کروداپ همچنین در کنار فلسیتی هافمن، که نقش همسر غمگین سم را بازی می‌کند، فوق‌العاده است.ویلیام اچ. مِیسی، که با فیلم بی‌هدف اولین تجربه کارگردانی خود را کسب کرده و در آن به عنوان صاحب یک بار نقش کوتاهی دارد، کنترل خوبی بر زمام امور دارد. اما تصویری سه‌بعدی از جاش، که مرگش تا حدودی داستان را محکم نگه می‌دارد، به تصویر نمی‌کشد. در این مورد، سم هنوز مبهم به نظر می‌رسد: او قبل از آن روز سرنوشت‌ساز چه پدری بود؟ همسرش چه مادری بود؟ چطور مخاطب می‌تواند به آنچه که بعد از چنین از دست دادن عمیقی شده‌اند اهمیت بدهد، اگر اصلاً ندانند که در ابتدا به عنوان والدین چه کسانی بودند؟ اما داستان همچنان تکان‌دهنده و هشداردهنده است. و فراموش کردن آن آسان نیست.