بهشت

یک حادثه هواپیما جان دختر جوانی به نام لمب (جولیان هاف) را گرفتار سوختگی شدید کرد اما او توانست از طریق توافق مالی به ثروت زیادی دست یابد. این اتفاق همچنین باعث شد او نسبت به خداوند دچار تردید شود و آموزه‌های سختگیرانه مذهبی خود را کنار بگذارد. او راهی لاس وگاس می‌شود تا همه چیزهایی را که در زندگی‌اش از آنها محروم بوده، تجربه کند. اگر خواننده یک سالن (اکتاویا اسپنسر) و یک پیشخدمت بار (راسل برند) به عنوان راهنما و مراقب، مراقب دختر بی‌گناه در یک شب طولانی از خوشگذرانی‌های بی‌بند و بار نبودند، او در آن شهر بزرگ گم می‌شد. لمب که تشنه تجربه است، شروع به امتحان کردن لذت‌های دنیوی می‌کند؛ از نوشیدنی‌های الکلی و تنباکو گرفته تا پورنوگرافی و حتی یک خالکوبی بسیار کوچک. با این حال، او هنوز باید بفهمد که آیا این سفر او را به سمت خود واقعی‌اش هدایت خواهد کرد یا نه.

• والدین می‌توانند درباره پیام‌های فیلم با هم صحبت کنند. گوسفند چه چیزهایی درباره دنیا و خودش یاد گرفت؟ دوست دارید چه تجربه‌هایی را کشف کنید؟ در نهایت چه چیزی یاد گرفت؟
• ای نوجوانان! کدام باورهای والدینتان را به چالش می‌کشید؟ و کدام را فکر می‌کنید برای همیشه با شما خواهد ماند؟

والدین باید بدانند که فیلم "بهشت" داستان یک زن جوان محافظه‌کار به نام لمب (جولیان هاف) را روایت می‌کند که برای کشف همه چیزهایی که به دلیل تربیت مذهبی سخت‌گیرانه خود از آن دور نگه داشته شده بود، راهی لاس وگاس می‌شود. یک خواننده سالن و یک بارمن (اکتاویا اسپنسر و راسل برند) به او ملحق می‌شوند و یک شب پرهیاهو را سپری می‌کنند که شامل نوشیدن الکل، کشیدن سیگار بزرگ، کنایه‌های جنسی، فحش‌های ملایم، یک تاتوی بسیار کوچک و لحظات مهمی از خودشناسی می‌شود. این فیلم اولین تجربه کارگردانی فیلم‌نامه‌نویس دیابلو کودی است.

لاس وگاس در این فیلم ناامیدکننده، جایی کمتر از بهشت است و این موضوع نباید برای کسی تعجب‌آور باشد. با این حال، برای لمب که زندگی محافظت‌شده‌ای داشته، همه‌چیز تازه و هیجان‌انگیز است. او در ابتدا توسط جلوه و جلال شهر بزرگ تحت تأثیر قرار می‌گیرد.هاف واقعاً نیت خوبی دارد، اما ایفای نقش ساده‌لوح به او نمی‌آید و این مسئله فیلم ضعیفی را که از قبل هم لنگ می‌زند، بیشتر زمین‌گیر می‌کند. وقتی شخصیت هاف شروع به رشد می‌کند، او باید تلاش کند تا عمق بیشتری را نشان دهد، اگرچه دیابلو کودی نویسنده و کارگردان، رویکردی بر پایه گفتن و نه نشان دادن انتخاب کرده که کل پروژه را بی‌روح و بی‌مزه جلوه می‌دهد. (در یک کلمه: مه!) این واقعاً حیف است، چون فیلمنامه کودی از همان پیش‌فرض اولیه، پتانسیل فوق‌العاده‌ای داشت. اما شخصیت‌پردازی نازک‌تر از چیپ پوکر توسط هاف و واضح بودن دیالوگ‌ها، از پتانسیل آن کاسته است.