همه چیز باید برود

نیک پورتر (با بازی ویل فرل) که شغلش را از دست داده، همسرش از دستش به تنگ آمده و وسایلش را به حیاط جلوی خانه انداخته‌اند، آیا به ته خط رسیده است؟ و اگر اینطور باشد، چه خواهد کرد؟ مثل همیشه، نیک به نوشیدن روی می‌آورد، جعبه‌های آبجو می‌خرد و وسایلش را با هنرمندی در چمن‌ها، مثل خانه‌ی جدیدش، مرتب می‌کند. اما وقتی با همسایه‌ی جدیدش (ربکا هال) که درک و فهم عمیقی از بدبختی‌اش دارد، ملاقات می‌کند، با دوست دوران دبیرستانش (لورا درن) که او را به شکل دیگری به یاد می‌آورد، ارتباط برقرار می‌کند و با پسربچه‌ای (کریستوفر جردن والاس) که به طرز عجیبی به او اعتماد دارد، دوست می‌شود، نیک با این سوال مواجه می‌شود: من کی هستم و بعد از این چه باید بکنم؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش اعتیاد در فیلم بحث کنند. آیا در اینجا چیزی برای جذاب جلوه دادن اعتیاد وجود دارد؟ عوارض نوشیدن الکل توسط نیک چه هستند؟
• از وضعیت نیک و واکنش او به آن چه چیزی می‌توان آموخت؟
• فکر می‌کنید فرل چرا تصمیم گرفته فیلمی مثل این بسازد؟ فکر می‌کنید می‌خواسته طرفداران همیشگی‌اش را راضی کند؟

والدین باید بدانند که این درام تاثیرگذار، که بر اساس داستانی کوتاه از ریموند کارور ساخته شده، بسیار متفاوت از کمدی‌های رایج و گسترده‌ای است که ویل فرل به خاطر آن‌ها شناخته شده است. اگرچه این فیلم با طنز همراه است، اما فیلمی جدی و هشداردهنده (بدون هیچ بازی کلامی) در مورد مردی است که در لبه زندگی سر می‌خورد -- تسلیم الکلیسم خود می‌شود و ازدواج و تمام دارایی‌هایش را از دست می‌دهد. در فیلم مقداری فحاشی (از جمله کلمات "s--t" و "f--k")، چند صحنه کوتاه با بار جنسی (با برهنگی جزئی و کینک)، و مقدار زیادی نوشیدن الکل (در نهایت شخصیت اصلی الکلی است) وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

همه‌چیز باید برود، همانند داستان کوتاه ریموند کارور، به‌لطافت و مهارت روایت می‌شود. این فیلم، مدیتیشنی شگفت‌انگیز و غیرمعمول بر اعتیاد و خودمختاری است. لحظات احساساتی و موسیقی‌محور و اپی‌فانی‌های بزرگ از بین رفته‌اند. آنچه باقی مانده، قوسی هوشمندانه، دلسوزانه و (به نظر ما) واقع‌گرایانه‌تر و آشفته‌تر از مردی است که در چنگال الکلیسم گرفتار شده و مطمئن نیست چگونه از آن رها شود، یا حتی اینکه آیا اصلاً می‌تواند.تبریک به کارگردان دان راش، که دقیقا می‌داند چه زمانی باید فشار بیاورد و چه زمانی باید عقب بکشد. بازیگران نقش‌های مکمل، به‌ویژه هال و والاس (که، به‌طور اتفاقی، پسر بیگی اسمولز است) به‌طور ظریف و موثری بازی می‌کنند، درست مثل مایکل پنیا در نقش حامی الکلی نیک. اما فیلم متعلق به فرل است. نیک او یک مست پر سر و صدا و احساساتی و پر ادعا نیست، و این قدرت اوست. نیک به تکه‌های کوچک شکسته است، و تنها چیزی که او را سر پا نگه داشته، یک تار مو و مقدار زیادی آبجو پابست بلو ریبن است، با یک رشته اتصال به تکه‌ای از خودِ درستکارِ سابقش. و وسایل! دیدن تمام دارایی‌های دنیوی نیک در آن چمنزار، برای همه ما یادآوری است: آیا هیچ‌کدام از این چیزها، چیزهای ما، واقعا مهم هستند؟ اگر نه، پس چه چیزی مهم است؟