پسری به نام پو

در پسری به نام پو، پسری 11 ساله مبتلا به اوتیسم به نام پاتریک (جولیان فدر)، که ترجیح می‌دهد از نام مستعار "پو" استفاده کند، در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد در حالی که پدرش، دیوید (کریستوفر گورهام)، در مراسم خاکسپاری مادر پو شرکت کرده است. بعد از مراسم خاکسپاری، دیوید با مشکل زمان برای سوگواری مواجه می‌شود. او تحت فشار زیادی در کار خود برای ساختن هواپیمای مدرن ایده‌آل قرار دارد. و بعد از کار، او مراقبت‌های تخصصی پو را مدیریت می‌کند، که شامل درمان‌های متعدد و شب‌های دیرهنگام بیشتری است که به پو در خواندن وال استریت ژورنال گوش می‌دهد وقتی نمی‌تواند بخوابد. این روال چیزی است که دیوید نمی‌تواند برای مدت طولانی ادامه دهد. به زودی مشکلات او در کار، شغلش را از دست می‌دهد، و مشکلاتش با پو بدتر می‌شود. پو رفتارهای ناهنجار از خود نشان می‌دهد، بیشتر وقت‌ها فرار می‌کند و هیچ‌گونه تمرکزی در مدرسه ندارد. و هر روز بیشتر به دنیای خیالی خودش پناه می‌برد. دنیایی که دیوید از آن می‌ترسد، جایی که ممکن است روزی نتواند به پسرش دسترسی داشته باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی به تصویر کشیدن شخصیت اوتیسمی در فیلم «پسری به نام پود» صحبت کنند. آیا کسی را با اختلال اوتیسم می‌شناسید؟ آیا با چالش‌های مشابهی مواجه هستند؟ یا چالش‌های متفاوتی دارند؟
• در کدام فیلم‌ها یا برنامه‌های تلویزیونی دیگر شخصیت‌های اوتیسمی دیده‌اید؟ آیا فکر می‌کنید اگر این آمار درست باشد - که از هر ۶۰ نفر، یک نفر در طیف اوتیسم قرار دارد - این جمعیت به اندازه کافی در رسانه‌ها نمایندگی می‌شود؟
• چطور مدرسه با قلدری Po برخورد می‌کند؟ آیا واقعاً فکر می‌کنید این موضوع تا این حد ادامه پیدا می‌کند بدون اینکه کسی متوجه شود؟ چه کمکی برای بچه‌هایی که در مدرسه مورد قلدری قرار می‌گیرند وجود دارد؟

والدین باید بدانند که «پسری به نام پو» یک درام در مورد فرآیند سوگواری و پرورش کودکی با اوتیسم است. در اولین صحنه، بینندگان تابوت همسر و مادری را خواهند دید که بر اثر سرطان درگذشته است؛ در طول فیلم، پسر از پدرش که در حال سوگواری است، می‌پرسد «مامان کجاست؟» یک قلدر در مدرسه پسر را هل می‌دهد، تعقیب می‌کند و به او مشت می‌زند؛ او یک چشم کبود و کبودی‌های متعدد دیگری را به دست می‌آورد. چالش‌های رفتاری پسر که به اوتیسم مربوط است، باعث می‌شود که او بیش از یک بار فرار کند و انگشت خود را در پروانه یک هواپیمای مدل بزرگ قرار دهد. او در بخش اورژانس بخیه می‌شود. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شود اما شامل یک بار استفاده از کلمه «bulls--t» می‌شود. بینندگان کمی در مورد درمان‌هایی که برای کمک به کودکان در طیف اوتیسم استفاده می‌شود و مشکلات رایج آنها یاد می‌گیرند. یکی از این مشکلات حساسیت و انتخاب‌گری در مورد غذا است که به حدی شدید است که در هر وعده غذایی ماکارونی و پنیر آنی را می‌بینیم. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این داستان سوگواری و دشواری‌های والدین بودن برای کودکی با اوتیسم، بیشتر شبیه یک درام تلویزیونی است تا یک فیلم سینمایی، با توجه به ارزش‌های تولید و لحظات احساسی متعدد آن. با صحنه‌های پرش زیاد و موسیقی غم‌انگیز برت بکراک، غم و اندوه زیادی به یکباره به بیننده وارد می‌شود: یک مراسم تشییع جنازه، پسری که مورد آزار قرار گرفته و با چالش‌های زیادی روبروست، و پدری که مکانیسم‌های کنار آمدن او با این شرایط، کار کردن بیش از حد و تشر زدن به رفتارهای قابل درک پسرش است. و از اینجا به بعد، تماشای فیلم دشوارتر می‌شود، به ویژه اگر شما والدین یا یک معلم آگاه باشید. چرا دیوید از گفتن در مورد از دست دادن مشترک به پسرش خودداری می‌کند؟ او 11 سال دارد. چرا مدرسه تا این حد نسبت به قلدری کردن پو بی‌توجه است؟ بیشتر مدارس امروزی برنامه‌های کاملی برای پیشگیری از قلدری دارند - یا حداقل یک کمک مربی در زمین بازی که بر بچه‌هایی مثل پو نظارت کند، که اغلب هدف‌های آسانی هستند. و برنامه آموزشی فردی این بچه کجاست که مشخص می‌کند مدرسه چه حمایتی به او می‌دهد؟ این وظیفه مدیر مدرسه نیست.اما فیلمی به نام پسری به نام پو، که از کارگردان جان اشر است و بیشتر به خاطر کارهایش در تلویزیون شناخته می‌شود، چند موفقیت دارد. دنیای خیالی پو ممکن است کمی اغراق‌آمیز باشد - سخت است تصور کنیم که او تا این حد روی مسائل اجتماعی تمرکز دارد در حالی که اینقدر درگیر خواندن وال استریت ژورنال است - اما واقعیت‌های او به عنوان یک بچه در طیف اتیسم، به بسیاری از تجربیات بچه‌های واقعی و والدینشان اشاره دارد. ترجیحات غذایی، بی‌خوابی، درمان‌های متعدد و تلاش برای ارتباط با بچه‌های دیگر، بخشی از زندگی بسیاری از بچه‌های اوتیسم است. این فیلمی است در جهت درست برای به تصویر کشیدن دنیایی که بسیاری از والدین بچه‌های عادی کمتر آن را می‌بینند.