دیوید برنت: زندگی در جاده

در ابتدای فیلم دیوید برنت: زندگی در جاده، چند سالی است که دیوید برنت (با بازی ریکی جرویس) از شرکت کاغذسازی ورنهام-هاگ جدا شده است، جایی که نقش او به عنوان "رئیس" نمونه‌ای از رفتار آزاردهنده بود. دیوید که از تمسخر همگانی خود بی‌خبر است، همچنان همکارانش در شرکت محصولات شوینده لاوا-کم را با جوک‌های خجالت‌آور، جسارت بی‌پایان، و خنده‌های آزاردهنده‌اش آزار می‌دهد. او حالا یک نماینده فروش بدون اختیار است، اما همان آدم گیج و دست و پا چلفتی سابق. و همان گروه فیلمسازی مستندی که در ورنهام-هاگ از او فیلمبرداری می‌کردند، دوباره بازگشته‌اند و به هر کلمه‌ای که می‌گوید گوش می‌دهند. گروه فیلمبرداری به این دلیل همراه او هستند که دیوید مرخصی گرفته است تا به آرزوی ستاره راک بودن خود به عنوان یک هنرمند و آهنگساز مستقل جامه عمل بپوشاند. در سری سالن‌های کسل‌کننده، برنت تور سه هفته‌ای ارزان‌قیمتی را با گروهی از حرفه‌ای‌ها آغاز می‌کند که به چشم و گوش خود باور نمی‌کنند. برنت حاضر است تمام پس‌اندازش را برای دستمزد، تجهیزات، هتل، لباس، و روابط عمومی خرج کند تا شانس بزرگش را محقق سازد. اما حتی با وجود موسیقی‌دانان بااستعداد، از جمله دام جانسون (با بازی بن بیلی اسمیت ملقب به "داک براون") به عنوان یک رپر جوان، شانس برنت با هر اجرا کمرنگ‌تر می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تبدیل یک برنامه تلویزیونی محبوب به یک فیلم سینمایی کامل صحبت کنند. چه مزایای بازاریابی‌ای چنین فیلمی نسبت به داستان‌های اصلی بدون پیش‌زمینه یا شخصیت‌های شناخته‌شده دارد؟ اگر قبل از دیدن فیلم «دیوید برنت: زندگی در جاده» طرفدار او بودید، آیا فکر می‌کنید این انتقال موفق بود؟ چرا بله یا خیر؟
• درباره چالش‌های تلاش برای خنده‌دار کردن کلیشه‌های قومی و جنسیت فکر کنید. آیا فکر می‌کنید دیوید برنت واقعاً نژادپرست و/یا جنسیت‌گرا است، یا صرفاً در تلاش برای جلب توجه و خنداندن دیگران، مضحک به نظر می‌رسد؟ چگونه فیلم‌سازان به بینندگان نشان می‌دهند که رفتار او قابل قبول یا تحسین‌برانگیز نیست، بلکه باید به عنوان رفتاری توهین‌آمیز تلقی شود؟
• چگونه موسیقی دیوید برنت به شکل‌گیری این شخصیت منحصر به فرد کمک کرد؟ انگیزه‌های او برای نوشتن در مورد بومیان آمریکا و معلولان چه بود؟ همانطور که انتظار می‌رفت، این آهنگ‌ها کاملاً بی‌ارزش هستند. آیا فکر می‌کنید دیوید برنت، همانطور کهGervais او را بازی می‌کند، می‌تواند درک کند که چه کرده است؟

والدین باید بدانند که در فیلم دیوید برنت: زندگی در جاده، ریکی جرویز شخصیت محبوب خود را که در سریال مستند-کمدی بریتانیایی، آفیس (۲۰۰۱) خلق کرده بود، بازگردانده است. در آن سریال، «دیوید برنت» یک مدیر میانی در شعبه‌ای از شرکت ورنهام-هاگ (فروشنده کاغذ) بود که رفتارهای آزاردهنده، خودپسندانه و توهم‌زده‌اش، مردی گیج و ناامنی را پنهان می‌کرد که فقط می‌خواست مورد پسند دیگران باشد و امیدوار بود که مورد احترام قرار بگیرد. در این کمدی/موزیکال نت‌فلیکس، دیوید برنت با شکوهی از بی‌خبری، شوخی‌های بی‌مزه و خودپسندی بازگشته است. «گروه مستندساز» هم بازگشته‌اند، درست به موقع تا برنت را در مرخصی‌اش دنبال کنند، در حالی که او به رویای همیشگی‌اش جامه عمل می‌پوشاند: او می‌خواهد یک ستاره راک شود. این فیلم پر است از فحش و ناسزا (مثل «فاک»، «شیت»، «پیس آف»، «ان-وُرد»، «لِزِر»)، مصرف الکل، تمسخر گروه‌های قومی، زنان و اقلیت‌ها، و همچنین شوخی‌ها، اشاره‌ها و کنایه‌های جنسی. فقط مناسب نوجوانان بالغ و بزرگسالان است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

طرفداران دیوید برنت، که بسیار هم هستند، با خوشحالی این سفر عجیب و غریب را ادامه می‌دهند؛ بینندگان جدید باید با اشتباهات، رفتارهای شرم‌آور و شوخ‌طبعی‌های گمراه‌کننده برنت هماهنگ شوند. ممکن است برخی فیلم دیوید برنت: زندگی در جاده را خنده‌دار نیابند. یا شاید کمی طول بکشد تا شوخ‌طبعی آن را درک کنند. برای مثال، برنت قصد بدی ندارد وقتی زنان و اقلیت‌ها (چینی‌ها، بومی‌های آمریکایی، معلولان) را مسخره می‌کند؛ در دنیای وارونه او، فقط سعی دارد به آنها نگاهی همدلانه بیندازد. مجموعه تلویزیونی «اداره» در بریتانیا محدود بود، اما به نظر می‌رسد «دیوید برنت» عمر نامحدودی دارد. در ایالات متحده، این شخصیت غیرقابل تحمل در یک مجموعه هشت ساله موفق در شبکه NBC دوباره متولد شد، با بازی استیو کارل در نقش مایکل اسکات (همتای آمریکایی برنت) و گروهی از بازیگران دیگر که این مجموعه تلویزیونی باعث پیشرفت حرفه‌ای آنها شد. این ماجراجویی جدید شامل مقدار زیادی فحاشی، شوخی‌های جنسی و توهین‌های بی‌مزه است، اما خنده‌دار است، به شرطی که خسته‌تان نکند. مناسب کودکان نیست.