سواری

جکی (هلن هانت) و پسرش آنجلو (برنتون توایتز) که قرار است به دانشگاه نیویورک برود، رابطه بسیار نزدیکی دارند و بیشتر مانند دو دوست با یکدیگر رفتار می‌کنند تا مادر و پسر. آنجلو که نویسنده‌ای جویای نام است، جکی را به اسم کوچک صدا می‌زند و اجازه می‌دهد که او دست‌نوشته‌هایش را ویرایش کند، اگرچه می‌داند که جکی منتقد سختگیری است، چرا که ویراستار داستان‌های تخیلی در مجله نیویورکر است. بعد از فارغ‌التحصیلی، آنجلو راهی سانتا مونیکا می‌شود تا پدرش (که با همسر دوم و جوان‌ترش خانواده جدیدی تشکیل داده) را ببیند. جکی متوجه می‌شود که آنجلو از دانشگاه نیویورک انصراف داده است. او ناراحت و عصبانی می‌شود و اولین پرواز به لس‌آنجلس را می‌گیرد، یک راننده اجاره می‌کند (دیوید زایاس) و شروع به تعقیب پسرش می‌کند که اوقات خود را با موج‌سواری می‌گذراند. بعد از یک رویارویی زشت، جکی تصمیم می‌گیرد به آنجلو (و همچنین به خودش) ثابت کند که او هم می‌تواند موج‌سواری کند و برای همین از ایان (لوک ویلسون) که آدم بی‌خیالی است، به عنوان مربی کمک می‌گیرد.

• این فیلم در مورد بلوغ و رشد مادر و پسرش است. چه چیزی باعث می‌شود که فیلم‌هایی درباره روابط والدین و نوجوانان جذاب و گیرا باشند؟
• این فیلم، پیام‌های رد و بدل شده بین یک مادر و پسر را نشان می‌دهد. حالا شبکه‌های اجتماعی چه نقشی در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی دارند؟ فکر می‌کنی در آینده چه تغییری در این زمینه ایجاد خواهد شد؟
• آیا جکی به نظر یک والدین واقعی می‌رسد؟ این فیلم چه چیزی درباره روابط والدین و فرزند می‌گوید؟ و یا درباره والدین به عنوان افراد مستقل چه نظری دارد؟

سواری" یک درام مستقل در مورد مادری کنترل‌گر است که در پذیرش تصمیمات مستقل پسر 18 ساله‌اش مشکل دارد. این فیلم که با بازی هلن هانت نوشته و کارگردانی شده است، تنها بر روابط مادر و پسری تمرکز ندارد، بلکه بر اهمیت مراقبت مادران از خود و داشتن زندگی مستقل از فرزندانشان نیز تاکید می‌کند. این درام روابط خانوادگی شامل برخی الفاظ قبیح ("لعنت"، "کثافت"، "احمق" و غیره)، صحنه‌ای که مادر ماری‌جوآنا مصرف می‌کند و چند صحنه عاشقانه با بوسیدن و نمایش شانه‌ها و پشت بدن بازیگران است. پدر و مادرها و نوجوانانی که این فیلم را با هم تماشا می‌کنند، می‌توانند در مورد موضوعات مختلفی از انتخاب کالج تا مفهوم کار کردن برای زندگی کردن، نه زندگی کردن برای کار کردن، صحبت کنند.

خانواده‌ی هانت در این درامِ کمدی، شیرینیِ غافلگیرکننده‌ای دارد، اگرچه گاهی اوقات کمی ترش می‌شود. هلیکوپتر مادر، با سندروم لانه خالی، لجباز و باهوش جکی هانت، دشوار است که با او ارتباط برقرار کرد یا حتی دوستش داشت، اما همین ویژگی‌ها باعث می‌شود که تحول او جذاب باشد. اگرچه تماشاگران کاملاً وصلت جکی با ایان را از همان لحظه‌ای که او را می‌بیند، اجتناب‌ناپذیر می‌بینند، اما رمانس آن‌ها سبک و طنزآمیز است، بدون هیچ غمی.اضطراب و دلهره در این فیلم به رابطه جکی و آنجلو اختصاص داده شده است، که گاهی اوقات بیش از حد نق‌زن است و دوست‌داشتنی نیست - اما چه انتظاری می‌توان داشت از کودکی که درباره زندگی جنسی‌اش به مادرش می‌گوید و او را به اسم کوچک صدا می‌کند؟ علی‌رغم صمیمیت غیرمعمول بین مادر و پسر، این فیلم تنها درباره روابط والدین و فرزندان نیست؛ بلکه درباره ارزش تعادل بین کار و زندگی و دانستن تفاوت بین این دو است. همچنین درس بزرگی درباره مشارکت در زندگی فرزندتان بدون خفه کردنشان با انتظارات والدین است. در نهایت، این فیلم آرام و کوچک، بیش از آنچه به نظر می‌رسد، حرف برای گفتن دارد.