محموله

در فیلم کارگو، یک همه‌گیری در مناطق دورافتاده استرالیا در حال ویران کردن همه‌چیز است. این ویروس از طریق نیش موجودات مرده متحرکی که زمانی انسان بودند، منتقل می‌شود و در عرض ۴۸ ساعت قربانی خود را با علائم جسمی وحشتناک (مثل تشنج و ترشحات بدنی) تسخیر می‌کند. در پایان دو روز، طعمه به شکارچی تبدیل می‌شود. اندی (مارتین فریمن) سرنوشت دختر بسیار کوچک خود، رزی (فینلی و نوا شوئربرگ، که بسیار دلربا و دوست‌داشتنی هستند) را در دستان خود دارد. او با وجود شانس کم، باید مکانی امن برای دخترش پیدا کند. سفر او پر از فرار از شخصیت‌هایی است که شامل مادر رزی، شکارچیان غارتگر و یک مهاجر سفیدپوست دیوانه و بدجنس با برنامه‌های خود است. تنها تسلی و شاید تنها امید او، دختری بومی به نام تومی (سیمون لندرز) است که در یک بازگشت آیرونیک، تلاش کرده تا پدرش را نجات دهد. اندی و تومی با پیوندی محکم و با اشتیاق مشترک برای نجات رزی، با هم در برابر ناممکن می‌ایستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم بار صحبت کنند. کدام صحنه‌ها برای شما ناراحت‌کننده‌تر بود؟ در چه سنی فکر می‌کنید این نوع خشونت قابل قبول است؟ چرا مهم است که خانواده‌ها تاثیر خشونت بر کودکان را درک کنند؟
• کدام قدرت‌های شخصیتی در تلاش‌های اندی برای نجات فرزندش مورد تأکید قرار گرفتند؟ کدام قدرت‌های شخصیتی در داستان تومی مورد تأکید قرار گرفتند؟
• شما چه فکر می‌کنید که فیلم‌هایی در مورد زامبی‌ها، خون‌آشام‌ها و هیولاها را محبوب می‌کند؟ چه احساسات و عواطفی در این فیلم‌ها وجود دارد؟ چرا تماشاگران دوست دارند که بترسند و یا احساس انزجار کنند؟ چه زمانی این موضوع از حد می‌گذرد؟

والدین باید بدانند که کارگو فیلمی درباره زامبی‌هاست که بر شخصیت‌پردازی متمرکز است و درباره پدر جوانی است که به‌طور جنون‌آمیزی تلاش می‌کند تا دختر نوزادش را نجات دهد. این فیلم در طول دو روز در اوج همه‌گیری اتفاق می‌افتد، زمانی که زامبی‌ها در مناطق دورافتاده استرالیا پرسه می‌زنند. فیلم مملو از تعلیق شدید و فرار از مرگ است. اگرچه تأکید بر قسمت‌های خشونت‌آمیز نیست، بلکه بر سرنوشت قهرمان و فرزندش است، اما بینندگان می‌توانند انتظار ترس، کشتار، زخم‌های خونین و خون و خونریزی زیادی را داشته باشند. شخصیت‌ها شلیک می‌شوند (برخی از فاصله نزدیک)، خنجر می‌خورند، به چوب کشیده می‌شوند و سوزانده می‌شوند. زامبی‌ها به انسان‌های سالم حمله می‌کنند و از آن‌ها تغذیه می‌کنند. یک فرد به‌خصوص شرور انسان‌های سالم را در قفس به‌عنوان طعمه زامبی‌ها نگه می‌دارد و سپس آن‌ها را به‌طور سیستماتیک می‌کشد. زبان فیلم در سراسر آن خشن است - یک بار از کلمه "c--t" و چندین بار از کلمه "f--k" و "s--t" استفاده شده است. با این حال، پیام‌های قوی در مورد عشق و مسئولیت والدین و پیام‌های ظریف‌تری در مورد بهای سنگینی که مردم بومی و دیگر بی‌گناهان در حال پرداخت آن هستند، در حالی که جهان به جلو حرکت می‌کند، وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با قرار دادن سفر پدر و دختر به عنوان هسته اصلی داستان و استفاده از کلیشه‌های ژانر وحشت تنها برای ایجاد موانع، کارگردانان فیلمی اصیل و بسیار رضایت‌بخش خلق کرده‌اند. مارتین فریمن، که اغلب در نقش‌های برجسته ظاهر می‌شود، فرصتی برای درخشیدن در نقشی معمولی پیدا می‌کند که به او اجازه می‌دهد در عرض چند ثانیه همزمان آرامش، تشنج و التهاب را به نمایش بگذارد. بن هاولینگ و یولاند رامکه، که کارگردانی فیلمنامه رامکه را بر عهده داشتند، با دقت "قوانین" بیماری را تعیین می‌کنند و سپس به آن قوانین، هرچند که ممکن است تخیلی باشند، پایبند می‌مانند. داستان در دوران مدرن اتفاق می‌افتد؛ به جز وسایل نقلیه، نمایش هوشمندانه‌ای از این موضوع، پیراهن شماره 23 مایکل جردن است که توسط یکی از جنگجویان بومی پوشیده شده است. بهترین نکته در مورد این داستان، مسئولیت و عشق والدین است که با ارائه تعلیق اجتماعی کافی، آن را مرتبط و جذاب می‌کند و به مخاطبان فرصت می‌دهد تا سرمایه‌گذاری احساسی سنگینی در ژانری داشته باشند که معمولاً به خاطر این ویژگی شناخته نمی‌شود.