گرما و حرارت شدید

در این مجموعه، زندگی هفت جوان مختلف لندن (سام کلفلین، کلر فوی، می‌آنا بورینگ، لی اینگلبای، جسیکا گانینگ، دیوید جاسی و ریس ریچی) که در دهه ۱۹۶۰ در یک آپارتمان مشترک زندگی می‌کردند و برای چند دهه با هم صمیمی بودند، به تصویر کشیده شده است. مجموعه با شروع یک دوره پرحادثه، شاهد تشدید تنش‌های سیاسی و در عین حال کاهش اخلاقیات جنسی است. داستان در شش قسمت و از طریق صحنه‌هایی که به زمان حال برمی‌گردد، روایت می‌شود. در این صحنه‌ها، هم‌اتاقی‌های حالا بزرگ‌سال (از جمله جولییت استیونسون از فیلم بندیت مثل بکام) برای سوگواری مرگ یکی از دوستانشان که هویت او در قسمت آخر فاش می‌شود، دور هم جمع می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سطح محتوای جنسی صحبت کنند. آیا نشان دادن سینه‌های برهنه در صفحه نمایش به هر نحوی به داستان اصالت می‌بخشد، یا این‌گونه صحنه‌ها برای ایجاد شوک و تاثیر قرار داده شده‌اند؟ اگر این سریال در تلویزیون شبکه‌های آمریکایی پخش می‌شد، چه تفاوت‌هایی با نسخه فعلی داشت؟
• چگونه سریال تلویزیونی White Heat با سریال‌های تلویزیونی دیگر دهه ۱۹۶۰ مقایسه می‌شود؟ آیا تم‌های مشترکی وجود دارد؟ چقدر دقیق سریال White Heat مردم و سیاست‌های شخصی آن دوران را به تصویر می‌کشد؟
• آیا سریال سفید برفی به پیامدهای منفی روابط جنسی بی‌تعهدانه، مصرف مواد مخدر و الکل می‌پردازد؟ آیا این سریال انتخاب‌های بحث‌برانگیز شخصیت‌ها را بزرگ‌نمایی می‌کند یا صرفاً بازتابی از اتفاقات دهه ۱۹۶۰ است؟

والدین باید بدانند که فیلم «حرارت سفید» تلاش می‌کند تا روح دهه ۱۹۶۰ را به تصویر بکشد و بر آزادی جنسی و آزمایش‌های دارویی آن دوران تمرکز دارد. اعمال جنسی بیشتر به صورت تلویحی نمایش داده می‌شوند، اما گاهی به صورت صریح شبیه‌سازی می‌شوند. همچنین برهنگی به صورت نمایش سینه‌های عریان وجود دارد. الفاظ زشت مانند «s--t» شنیده می‌شود و شخصیت‌ها الکل مصرف می‌کنند، مواد مخدر استفاده می‌کنند و سیگار می‌کشند. داستان حول مرگ یکی از شخصیت‌ها می‌چرخد، اما این تنها عنصر «خشونت‌آمیز» واقعی است.

موفقیت انتقادی و تجاری سریال مردگان متحرک ثابت کرد که مخاطبان مشتاق تماشای یک درام تاریخی خوب هستند و دهه ۱۹۶۰ نیز با جذابیت‌های بصری فراوان، زمینه‌ساز این امر بود. اما مشکل رویکرد سریال گرما سفید در این است که تلاش می‌کند تصویری کلیشه‌ای از آن دوران (و دهه‌های بعد) ارائه دهد، از کلیپ‌های خبری نمادین غیرواقعی که اتفاقاً در تلویزیون پخش می‌شوند تا شخصیت‌هایی که بیش از حد متنوع هستند و باورپذیر نیستند.درخشش این نمایش در بازیِ بازیگرانش است، هم در بخش‌های فلش‌بک با چهره‌های جوان و تازه‌کار و هم در صحنه‌های امروزی با بازیگران با تجربه‌ای مثل لیندزی دانکن، جولیات استیونسون و مایکل کیچن. ساختار ظریف و پرتنش آن هم موفق است و بینندگان را جذب می‌کند و با یک چرخش غافلگیرکننده در پایان، آن‌ها را درگیر نگه می‌دارد.