زن به پیش می رود

در فیلم "زن قدم می‌زند"، سال 1890 است و نقاش نیویورکی کاترین ولدون (جسیکا چستین) تصمیم می‌گیرد که دیگر برای همسر درگذشته‌اش (که چندان هم محبوب نبود) عزاداری نکند و زمان دنبال کردن رویایش فرا رسیده است. او می‌خواهد پرتره‌ای از رئیس سیتینگ بول بکشد، بنابراین به رزرواسیون استندینگ راک در داکوتای شمالی سفر می‌کند. اما استقبال سردی از سوی نظامیان سفیدپوست مستقر در آنجا دریافت می‌کند. سرهنگ سیلاس گروس (سام راکول) که گویی تاریخچه‌ای با سرخپوستان دارد، به‌ویژه پرخاشگر است. با این حال، ولدون موفق می‌شود سیتینگ بول (مایکل گرییز) را پیدا کرده و با او دوست شود و آنها کار بر روی پرتره را آغاز می‌کنند. اما به‌زودی مشخص می‌شود که درحال شکل‌گیری است، چرا که ارتش آمریکا تلاش می‌کند معاهده‌ای ناعادلانه را به تصویب برساند که به آنها اجازه می‌دهد نیمی از زمین‌های قبیله لاکوتا را تصاحب کنند. سیتینگ بول و ولدون باید تصمیم بگیرند که تا کجا می‌خواهند در این ماجرا درگیر شوند، قبل از اینکه اوضاع خطرناک شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت موجود در فیلم «زنی پیشگام می‌رود» صحبت کنند. آیا این صحنه‌ها برای شما شوکه‌کننده بود؟ آیا این صحنه‌ها برای پیشبرد داستان ضروری بودند؟ این نوع خشونت را چگونه با آنچه که در فیلم‌های اکشن یا جنگی می‌بینید مقایسه می‌کنید؟ آیا همه انواع خشونت در رسانه‌ها تأثیر یکسانی دارند؟
• آیا ولدون یک الگوی مثبت است؟ چرا یا چرا نه؟ نقص های او چیست -- و نقاط قوت شخصیتش؟
• این پرتره از بومیان آمریکا در این فیلم چگونه با آنچه در دیگر فیلم‌ها دیده‌اید مقایسه می‌شود؟ ولدون در طول فیلم چه چیزهایی درباره مردم لاکوتا یاد می‌گیرد؟ رویکرد او نسبت به سیتینگ بول و مردمش در مقایسه با دیگر شخصیت‌های سفیدپوست چگونه است؟
• فیلم کاملا منطبق بر جزئیات زندگی ولدون نیست (او طلاق گرفته بود، نه بیوه؛ او یک فرزند داشت؛ و نام او کارولین بود نه کاترین). فکر می‌کنید چرا فیلمسازان تصمیم گرفتند واقعیت را تغییر دهند؟ چگونه می‌توان اطلاعات بیشتری در این مورد به دست آورد؟

درباره فیلم "زن قدم‌های پیش‌رو می‌گذارد": والدین باید بدانند که این فیلم درام بر اساس واقعیت ساخته شده و درباره کاترین ولدون (با بازی جسیکا چستین)، نقاش اهل نیویورک است که در سال ۱۸۹۰ تنها به داکوتاها سفر کرد تا پرتره‌ای از رئیس سیتینگ بول (مایکل گرییز) بکشد. صحنه بسیار ناراحت‌کننده‌ای از خشونت علیه او وجود دارد که می‌تواند آزاردهنده باشد: سنگی به سرش برخورد می‌کند، او را می‌گیرند، کتک می‌زنند و گل آلوده به ادرار را به صورتش می‌مالند. پس از این صحنه، صورت کبود و خونین او نشان داده می‌شود. شخصیت‌های دیگری نیز با شلیک گلوله کشته می‌شوند و خون از آنها فواره می‌زند. همچنین چندین بار به صورت شفاهی به کشتن و انواع دیگر خشونت اشاره می‌شود. الفاظ نامناسب نیز در فیلم استفاده شده که از جمله آنها می‌توان به "کـسـعت"، "مـیـنـت"، "کـلـخـمـگ" و کلمات مشابه اشاره کرد. صحنه کوتاهی از یک باسن مردانه برهنه خارج از فوکوس وجود دارد، صحبت‌هایی درباره روابط جنسی مطرح می‌شود و لحظاتی با بار جنسی وجود دارد. سیگار کشیدن نیز در فیلم نشان داده می‌شود و اشاره‌ای به مست بودن یکی از شخصیت‌ها می‌شود. با وجود صحنه‌های بالغانه، این درام دارای مرکزیت احساسی رضایت‌بخشی است و ولدون الگوی قدرتمندی برای زنان است که با اعتقاد و اراده‌ای راسخ به دنبال اهداف خود می‌رود.

درام زندگی‌نامه‌ای ساخته سوزانا وایت کمی سنتی و گاه کمی خشک است، اما رابطه رو به رشد بین ولدون و سیتینگ بول در مرکز آن، پاداش‌های احساسی غنی را ارائه می‌کند. فیلم «زنی که پیشگام شد» (این عنوان اشاره‌ای است به نامی که سیتینگ بول به ولدون داده است) مانند بسیاری از فیلم‌های «مهم» دیگری که بر اساس داستان واقعی ساخته شده‌اند، شروع می‌شود، با تاریخ و مکان‌هایی که روی صفحه نمایش چاپ شده‌اند و شخصیت‌هایی که تصمیمات سرنوشت‌سازی درباره زندگی خود می‌گیرند. تعاملات اولیه شخصیت‌ها معمولی و گاهی اوقاتAwkward است، به ویژه زمانی که سیتینگ بول ولدون را به دلیل دست‌کم گرفتن خود مسخره می‌کند.اما وقتی با هم آشنا می‌شوند، این ژست‌ها کنار می‌رود و حرف‌های واقعی زده می‌شود؛ دوستی و احترام متقابل آنها، و حتی لحظه‌ای تنش عاشقانه، در نهایت بسیار تاثیرگذار است. شخصیت راکول نیز به شیوه‌ای جالب تکامل پیدا می‌کند. در ابتدا او یک نژادپرست بی‌ملاحظه و آزاردهنده است، اما در صحنه‌ای کلیدی و قدرتمند، گذشته پیچیده‌ای را فاش می‌کند. او لزوماً مهربان‌تر نیست، اما انسانی‌تر است. فیلم‌نامه نوشته استیون نایت بااستعداد (وعدۀ شرقی، لاک، متحد) به خوبی با مسائل بومیان آمریکا برخورد می‌کند بدون اینکه سنگین به نظر برسد، و کارگردان، دیوید مایلز، با کمی لرزش آزاردهنده دوربین، غرب وحشی را با مناظری داخلی و بسته و چشم‌اندازهای ابری باشکوه به تصویر می‌کشد.