ولنتاین

والنتین پسر بچه ۸ ساله‌ای (رودریگو نوا) است که این داستان را درباره شکست‌های سخت در کودکی روایت می‌کند. به والنتین گفته می‌شود که مادرش به پدرش خیانت کرده و یا زمانی که او کوچک بوده، او را ترک کرده و یا از خانه رانده شده است. او می‌خواهد مادرش را ببیند و اشاره‌هایی به او می‌شود که گویی مادرش مورد آزار جسمی قرار گرفته و یا از نظر روانی بیمار بوده و یا از اعتیاد رنج می‌برده است. والنتین از دیگران اطمینان می‌یابد که مادرش او را دوست دارد اما یا از پدرش می‌ترسد و یا از شرایط خود خجالت می‌کشد و به همین دلیل خود را به پسرش نشان نمی‌دهد. او به یکی از دوستان مادرش می‌گوید که اگر مادرش حاضر شود، او را "همانطور که هست" می‌پذیرد. والنتین با مادربزرگ بیمارش (کارمن مائورا) زندگی می‌کند که بیشتر در گذشته زندگی می‌کند، برای همسر درگذشته‌اش دلتنگی می‌کند و از سرنوشت پسرش - پدر والنتین - افسوس می‌خورد. پدر (کارگردان الخاندرو آگرستی) به ندرت برای دیدن پسرش می‌آید و زمانی که می‌آید، اغلب برای معرفی پسرش به دوست دختر جدیدش است، کسی که قطعاً به محض اینکه متوجه شود پدرش چه آدم بی‌رحمی است، او را ترک خواهد کرد. یکی از این دوست دخترهای سابق، لتیسیا (خولیتا کاردینالی) مهربان و والا است که با والنتین ارتباطی شیرین برقرار می‌کند اما به سرعت ناپدید می‌شود وقتی که با پدرش آشنا می‌شود. با این حال، والنتین او را پیدا می‌کند و دوستی خود را با او برقرار می‌کند، او را به مردی بسیار بهتر معرفی می‌کند، و در نهایت لتیسیا با او رابطه‌ای پایدار برقرار می‌کند. والنتین از آرزوی فضانورد شدن دست می‌کشد و تصمیم می‌گیرد نویسنده شود، و این فیلم خودزندگی‌نامه ظاهراً نتیجه کار اوست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت صحبت کنند که اگرچه راوی بچه‌ای باهوش است، اما به نظر خیلی کوچک می‌آید تا بتواند تا این حد در مورد دنیا بداند. آیا گمراه‌کننده به نظر می‌رسد که اگرچه والنتاین موضوعات بزرگسالانه را بررسی می‌کند، اما بیشتر آن از دیدگاه یک کودک روایت می‌شود؟
• چطور این داستان بلوغ را در مقایسه با داستان‌های مشابهی که دیده‌اید یا خوانده‌اید ارزیابی می‌کنید؟
• چگونه فضای فیلم بر خط داستانی آن تاثیر می‌گذارد؟ چگونه می‌توانید اطلاعات بیشتری در مورد آرژانتین در دهه ۱۹۶۰ کسب کنید؟

والدین باید بدانند که والنتین فیلمی ونزوئلایی محصول ۲۰۰۳ (با زیرنویس انگلیسی) است که در بوئنوس آیرس سال ۱۹۶۷ اتفاق می‌افتد و دربارهٔ پسربچه‌ای باهوش است که تلاش می‌کند تا موضوعات بزرگسالانهٔ متعددی را که بر زندگی‌اش تأثیر می‌گذارند، درک کند. او در مواجهه با طلاق، خیانت، خشونت خانگی، الکلیسم، عشق، مردسالاری، بیماری روانی و مرگ، به تأمل و چانه‌زنی می‌پردازد. بزرگسالان در فیلم الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند. الفاظی مانند فاک، شیت و اسلوت در فیلم به کار رفته است. پدری با اخلاق تند و تیز، دائماً به پسر کوچک خود داد و بیداد می‌کند و او را تهدید می‌کند. دیدگاه منفی نسبت به یهودیان القا می‌شود. گفته می‌شود که پدری پس از آنکه پسرش از او خواسته تا مادرش را پیدا کند، او را کتک زده است. یکی از شخصیت‌های کلیدی فیلم می‌میرد. بزرگسالی به پسربچه‌ای می‌گوید که زنان فقط سینه نیستند و باسن هم مهم است. بزرگسالان سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند. همسایه‌ای الکلی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلمسازان با مهارت دنیایی از نگاه یک پسر بچه را به تصویر می‌کشند، اما صدای راوی که متعلق به یک پسر ۸ ساله است، با عمق و بلوغ دیدگاه‌ها و مشاهدات او همخوانی ندارد. والنتین پسری را به نمایش می‌گذارد که به اندازه کافی خودآگاه است تا بتواند احساس خوبی را حتی بعد از وقوع فاجعه‌ای اخیر بیان کند. و بسیاری از بچه‌های ۸ ساله متوجه نمی‌شوند که «بحران همیشه خانواده را دور هم جمع می‌کند.» نوا به عنوان یک کودک باهوش، بازی تاثیرگذاری را ارائه می‌دهد، اما این فیلم به دلیل زبان و مضامین بالغانه‌اش مناسب کودکان نیست.