شهر شجاعان

در شهر براویتان، دی‌جی نوجوان جاش (لوکاس تیل) ستاره‌ی درخشان صحنه‌ی کلاب‌های شهر نیویورک است. اما وقتی به‌طور اتفاقی از قرص‌ها بیش از حد مصرف می‌کند، دادگاه او را ملزم می‌کند تا برای تکمیل دوره‌ی درمان و مشاوره به داکوتای شمالی برود و با پدرش که از او دور افتاده است زندگی کند. جاش با خداحافظی از مادر مجردش (ماریا بلو) با ناراحتی به داکوتای شمالی می‌رسد تا با پدرش (تام اورت اسکات) که فردی منزوی است زندگی کند. در دبیرستان جدیدش، جاش با تونی (جائه هد) دانش‌آموز سال اولی دوستی می‌کند که به او درباره‌ی تیم رقص خواهر بزرگترش مری (خرینگتون پین) که شانس با آن‌ها یار نیست می‌گوید. در یک گردهمایی، جاش به رقصنده‌ها دل می‌سوزاند و شروع به میکس موسیقی برای آن‌ها می‌کند که منجر به همکاری برای مسابقه‌ی رقص ایالتی می‌شود. جاش در حالی که مری را بهتر می‌شناسد و متوجه می‌شود او برادر دیگرش را در جنگ از دست داده است، در جلسات اجباری با روانشناسش الکس (جاش دوهامل) شرکت می‌کند که او هم از دست دادن عزیزی را سوگواری می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد داستان‌هایی که شخصیت‌ها در آن به محیطی نامناسب منتقل می‌شوند، صحبت کنند. چرا دیدن تلاش یک شخصیت برای سازگاری با محیطی که به‌طور طبیعی در آن جا نمی‌گیرد، جالب است؟ آیا فکر می‌کنید تضادها در زندگی واقعی همیشه به این شدت هستند؟
• چگونه شهر شجاعانه نوشیدن الکل/استفاده از مواد مخدر و مسائل جنسی نوجوانان را به تصویر می‌کشد؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟ چه مقدار محتوای جنسی در رسانه‌ها برای کودکان مناسب است؟
• پیام فیلم در مورد درخواست کمک چیست؟ چگونه به شهرت شهر در اعزام سرباز پرداخته شده است؟

والدین بدانند که براو تاون یک درام خارج از آب در مورد یک دی‌جی جوان اهل نیویورک است که به دستور دادگاه به یک شهر کوچک در داکوتای شمالی منتقل می‌شود، بعد از اینکه با مواد مخدر دستگیر شد. کمی یادآور هر دو فیلم فوتلوس و استپ آپ است، این فیلم شامل روابط جنسی زیر سن قانونی، مصرف مواد (سیگار، ماری‌جوآنا، الکل و قرص‌ها - از جمله یک اوردوز تصادفی)، و زبان (چند مورد استفاده از کلمات فحش) است. صحنه اصلی رابطه جنسی در اوایل فیلم اتفاق می‌افتد (در یک ماشین، با یک زوج تقریباً پوشیده، اگرچه مشخص است که چه اتفاقی در حال رخ دادن است)؛ نیمه دوم فیلم فقط شامل چند بوسه است. همچنین کمی خشونت وجود دارد، مانند زمانی که یک گروه کوچک از ورزشکاران شخصیت اصلی را کتک می‌زنند و او را خونین و کبود رها می‌کنند. تم‌های فیلم جدی می‌شوند - جنگ، افسردگی پس از جنگ، ارتباط مجدد والدین و فرزند، و غم و اندوه - و خانواده‌هایی که نسبت به اشاره به اعزام‌های نظامی و جنگ حساس هستند باید توجه داشته باشند که هر دو موضوع اصلی فیلم هستند، زیرا این شهر بیشتر به خاطر فرستادن سربازان برای پیوستن به نیروهای مسلح شناخته شده است. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

براو تاون یکی از آن فیلم‌هایی است که تماشاگران انتظار دارند به یک سمت برود، و بعد به سمت دیگری می‌رود. در ظاهر، به نظر می‌رسد ترکیبی از فیلم‌های فوتلوس (پسری شهرنشین با استعداد و با شهرت تندرو که به یک شهر کوچک محافظه‌کار می‌رسد) و مجموعه فیلم‌های استپ آپ/گلی (گروهی از هنرمندان دست‌کم‌گرفته‌شده که امیدوارند در یک رقابت بزرگ برنده شوند) است. اما موضوعات بسیار جدی و مهمی در مورد جنگ، افسردگی پس از جنگ، ارتباط مجدد والدین و فرزند، و اندوه وجود دارد که با داستان سبک‌تری در مورد دی‌جی نابغه‌ای که به تیم رقص ناامید کمک می‌کند تا به یک رقیب جدی در یک شب تبدیل شوند، رقابت می‌کند. منظور این نیست که کل فیلم باید کاملاً سبک یا کاملاً سنگین باشد (فوتلوس، البته، هر دو بود)، اما رفت‌وبرگشت گاهی اوقات آزاردهنده می‌شود.آنچه که فیلم را به‌خوبی پیش می‌برد قطعاً بازی‌های بازیگران است. بازیگران با نقش‌هایشان ارتباط خوبی برقرار کرده‌اند و شخصیت‌هایشان را انسانی و باورپذیر نشان می‌دهند، شخصیت‌هایی که همگی با غم و اندوه دست و پنجه نرم می‌کنند. لورا درن، که همیشه عالی است، نقش مادر مری را بازی می‌کند که به‌شدت افسرده است و در انکار مرگ پسر بزرگش به‌قدری غرق شده که به‌سختی از رختخواب بیرون می‌آید. دوهمل در نقش جاش، روانشناس باهوش و راحت، باورپذیر است و تیل که بیشتر شبیه یک فرد اهل داکوتای شمالی به نظر می‌رسد تا یک نیویورکی، اما او موفق می‌شود جاش را به‌خوبی به تصویر بکشد بدون اینکه شخصیتش بیش از حد مغرور یا متکبر به نظر برسد. براو تاون به‌هیچ‌وجه فیلمی کامل نیست، اما قلبی دارد و دنیل دوران، کارگردان، در اولین فیلمش، استعداد خود را در مدیریت یک درام گروهی نشان می‌دهد.