لحظه‌ای در نیویورک

در فیلم نیویورک دقیقه‌ای، مری کیت و اشلی اولسن در نقش خواهران دوقلوی دور افتاده‌ای بازی می‌کنند که دیگر با هم صحبت نمی‌کنند. وقتی هر دو مجبور می‌شوند برای رویدادهایی مهم و سرنوشت‌ساز در شهر نیویورک باشند و همه چیز اشتباه پیش می‌رود، در نهایت روزی پر از ماجراجویی و عشق را با هم می‌گذرانند. جین (اشلی) دختری بسیار منظم و موفق است که در حال سفر به نیویورک است تا در یک مسابقه سخنرانی کند و بورسیه‌ای برای دانشگاه آکسفورد به دست آورد. رُکسی (مری کیت) دختری آزاد و ستاره راک در حال ظهور است که می‌خواهد مدرسه را ترک کند تا در فیلمبرداری یک موزیک ویدیو شرکت کند و بتواند نسخه‌هایی از سی‌دی خود را به مدیران صنعت ضبط موسیقی بدهد. اما اول باید با اخراج از قطار، تعقیب توسط یک قاتل حرفه‌ای که یک تراشه کامپیوتری ارزشمند را در کیف رُکسی مخفی کرده، گم شدن سخنرانی جین، ملاقات با دو پسر بسیار جذاب و تغییر لباس‌های متعدد کنار بیایند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نظر شایل مبنی بر اینکه پیچیدگی‌های زندگی است که زندگی را جالب می‌کند و به ما نشان می‌دهد که از چه جنسی هستیم، صحبت کنند. و اگر خوش‌شانس باشیم، گاهی در انتهای این مسیر اشتباه، معجزه‌ای رخ می‌دهد. فقدان مادر دختران چگونه باعث شد که آن‌ها برای نزدیکی به یکدیگر با سختی بیشتری مواجه شوند؟ مهم‌ترین چیزی که جین و راکسی از یکدیگر آموختند چه بود؟ چه زمانی فرصتی برای کمک به کسی به شیوه‌ای که تری، جیمز، شایل و آقای مک‌گیل به جین و راکسی کمک کردند، خواهید داشت؟

والدین باید بدانند که در این فیلم، برخی الفاظ خفیف (مانند نوشته‌ای روی یادداشت چسباننده که می‌گوید «چوب را از ... بیرون بیاور» که تقریباً بدترین کلمه‌ای است که در فیلم گفته می‌شود) و خشونت وجود دارد. همچنین برخی حرکات رقص با تکان دادن باسن، برهنگی طنزآمیز و لباس‌های نامناسب وجود دارد، اما زمانی که دختران مجبور می‌شوند با ردا و حوله در شهر بدوند، هر دو لباس‌ها پوششی مناسب هستند. چند بوسه در فیلم وجود دارد و در یکی از صحنه‌ها، پسری روی یکی از دختران می‌افتد. همچنین برخی شوخی‌های زشت و بی‌ادبانه در مورد توالت وجود دارد. والدین بیشتر در مورد رفتارهایی که در فیلم نمایش داده می‌شود، نگران خواهند بود، از جمله دروغ گفتن، غیبت در مدرسه، تقلب، دزدی، جعل، رانندگی خطرناک بدون گواهینامه و سوار شدن به ماشین غریبه‌ها، که هیچ‌یک از این رفتارها در فیلم عواقبی در پی ندارند. تماشاگران ممکن است نمایش شخصیت‌های اقلیت در فیلم را به‌عنوان کلیشه‌های ناراحت‌کننده در نظر بگیرند. شخصیت‌های آفریقایی-آمریکایی مهربان، دانا و سخاوتمند هستند، اما به روشی اغراق‌آمیز و کاریکاتوری صحبت می‌کنند که حتی برای یک کمدی هم قابل قبول نیست. شخصیت منفی فیلم، یک زن اژدها است که از کمیک استریپ قدیمی «تری و دزدان دریایی» الهام گرفته شده است، و دستیار اندی ریچتر که فکر می‌کند چینی است و به زبان انگلیسی شکسته صحبت می‌کند، واقعاً بد است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

طرح داستان کاملاً استاندارد و شامل لحظات طنز و کمدی است. این فیلم شامل یک پیچش داستانی به‌ظاهر واقعی با موضوع «سگم آن را خورد» است (در فیلم بعدی، احتمالاً پیشخدمت این کار را کرده). چند صحنه خنده‌دار در فیلم وجود دارد، که بیشتر شامل کمدی اسلپ‌استیک یا کمدی‌های SCTV با بازی یوجین لوی (در نقش افسر غایب در تعقیب بزرگترین شکار - راکسی) و اندریا مارتین (در نقش سناتوری عاشق سگ) است. دیدن شهر نیویورک در نقش خودش، به‌جای تورنتو، جالب است. جک آزبورن و مردی از گذشته اولسن‌ها حضور کوتاهی در فیلم دارند و دکتر درو پینسکی همان مهربانی شایسته را به نقش پدر دختران می‌آورد که در برنامه رادیویی محبوب خود دربارهٔ رابطه جنسی نشان می‌دهد. اما فیلم هنوز هم به‌قدری مصنوعی به نظر می‌رسد که هرگز توجه مخاطب را جلب نمی‌کند.ممکن است به این دلیل باشد که آنها گلخانه‌ای بزرگ شده‌اند و همیشه در میان اهالی تجارت و سرگرمی و کارمندان شرکت خودشان، دولا استار، بوده‌اند، اما مری-کیت و اشلی به نظر نمی‌رسد که خیلی از رفتار آدم‌های معمولی در زندگی واقعی سر در بیاورند. همه ژست‌ها و حالت‌های صورت‌شان از رفتار آدم‌ها در تلویزیون الگوبرداری شده، تقلید از تقلید. با کفش‌های پاشنه‌بلندشان در شهر قدم می‌زنند، و لبخند می‌زنند، اخم می‌کنند و جیغ می‌کشند، درست مثل هنرپیشه‌ها. می‌دانند که چطور در لباس‌های عجیب و غریب و پرزرق و برقی که می‌پوشند، زیبا به نظر برسند. اما جرأت این را ندارند که وقتی بین زیبا به نظر رسیدن و خنداندن مخاطب باید یکی را انتخاب کنند، دومی را انتخاب کنند. و صحنه‌هایی (که خوشبختانه کم هستند) که واقعاً به بازیگری نیاز دارند، تماشای‌شان تقریباً دردناک است. همیشه خبر خوبی است که فیلمی برای بچه‌های ۸ تا ۱۴ ساله وجود داشته باشد، اما حیف است که این فیلم بهتر از این نیست.